Τότε που η παράνοια τελείωσε με παράνοια

Είναι δυνατόν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να σταματήσει με ένα άλλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Η λογική λέει όχι, αλλά τα τέρατα που δημιούργησαν το Άουσβιτς και το Νταχάου και οι «απελευθερωτές» που νέκρωσαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είχαν άλλη άποψη…

Επιμέλεια: Νίκος Τσαγκατάκης

Όταν στις 7 Μαΐου του 1945 η ναζιστική Γερμανία δήλωνε την παράδοσή της στους Συμμάχους ο τερματισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έμοιαζε να είναι διαδικαστικού τύπου διπλωματική διαδικασία. Έμενε ωστόσο η σοβαρή όπως αποδείχτηκε «εκκρεμότητα» της συνθηκολόγησης της Ιαπωνίας. Σύμφωνα με τις… γραφές οι Ιάπωνες ζητούσαν από τον Ιούλιο του ‘45 την υπό όρους σύναψη ειρήνης με τους Συμμάχους, αλλά οι ανένδοτες Βρετανία και οι ΗΠΑ επέμειναν στην άνευ όρων παράδοση της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Αποτέλεσμα; Η Ιαπωνία απέσυρε την ειρηνευτική πρόταση και άρχισε να… ανατέλλει ο αστερισμός του πυρηνικού ολέθρου.

Το «Αγοράκι» του θανάτου
Το καλοκαίρι του 1945 το προεδρικό τιμόνι των ΗΠΑ κρατά ο Χάρι Τρούμαν ο οποίος φοβούμενος έναν μακροχρόνιο και πολύνεκρο πόλεμο με την Ιαπωνία του αυτοκράτορα Χιροχίτο, αποδέχεται και δίνει το πράσινο φως να γίνει πράξη η πρόταση των στρατηγών του: να βομβαρδιστεί μια πυκνοκατοικημένη ιαπωνική πόλη με ατομική βόμβα!

Ο κλήρος του αφανισμού έπεσε στη Χιροσίμα –αριθμούσε τότε περί τους 300.000 κατοίκους– και στις 8:15 το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945 το βομβαρδιστικό τύπου Β29 «ξέρασε» πάνω από την πόλη τη βόμβα ουρανίου με το… παρατσούκλι –τι ειρωνία…- «Little Boy». Το «Αγοράκι» εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα προκαλώντας ένα εκτυφλωτικό φως και ένα καυτό σύννεφο καπνού που ταξίδευε με απίστευτα μεγάλες ταχύτητες απανθρακώνοντας (σ.σ. σε ακτίνα 4 χλμ κάηκε το γυμνό δέρμα όλων των ανθρώπων) σε κλάσματα δευτερολέπτου πάνω από 70.000 αθώους πολίτες. Ανθρώπινα πλάσματα έγιναν στάχτη αφήνοντας πίσω μόνο οι σκιές τους καμένες πάνω στην άσφαλτο ή πάνω σε πέτρινους τοίχους!

Τους επόμενους μήνες, περίπου 60.000 άνθρωποι απεβίωσαν εξ αιτίας των σοβαρών τραυμάτων τους ή λόγω της έκθεσή τους στη ραδιενέργεια. Επί του συνόλου των θανάτων εκτιμάται ότι το 60% οφείλεται στην αρχική θερμοκρασία (από ακαριαία ολική εξαέρωση ή τήξη του σώματος μέχρι εγκαύματα), το 20% από μηχανικό τραυματισμό από το ωστικό κύμα της έκρηξης και το υπόλοιπο 20% από τη ραδιενέργεια. Σημειώνεται ότι από το 1945 μέχρι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ακόμα έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε η έκρηξη της βόμβας, οι περισσότεροι από λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου.

Για τις υλικές ζημιές, ούτε λόγος: περίπου το 69% των οικοδομημάτων της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς και ένα άλλο 6,6% υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι Αμερικανοί ανυπομονούσαν να τελειώσουν τον πόλεμο και στις 12 το μεσημέρι της 9ης Αυγούστου έριξαν και δεύτερη ατομική βόμβα, αυτή τη φορά στο Ναγκασάκι. Οι νεκροί έφθασαν τις 36.000 και οι τραυματίες τις 40.000. Το ωστικό κύμα κατέστρεψε εντελώς τα κτίρια της πόλης σε μία ζώνη 5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Παράδοση και ειρωνεία
Η παράνοια, λοιπόν, του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου έμελε να πάρει τέλος με την πυρηνική παράνοια στον Ειρηνικό, μιας και λίγες ημέρες μετά τον αφανισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, στις 15 Αυγούστου του 1945, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο ανακοίνωσε με ραδιοφωνικό διάγγελμα τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ξαναζούν αποδεικνύοντας ότι οι πόλεις και οι λαοί δεν εξολοθρεύονται τόσο εύκολα. Η Χιροσίμα δεν είναι πλέον η πόλη των φαντασμάτων. Φιλοξενεί πλέον περισσότερους από 1.000.000 κατοίκους και δεν έχει να ζηλέψει πολλές από άλλες μεγαλουπόλεις του δυτικού ή του ασιατικού κόσμου. Βοήθησε σε αυτό η οικονομική ανάπτυξη που επούλωσε κάπως τις πληγές. Η ειρωνεία της Ιστορίας; Ότι ενώ οι μνήμες του ολέθρου στη Χιροσίμα είναι σχεδόν χειροπιαστές, οι ΗΠΑ μοιάζει σαν να έχουν ξαναβομβαρδίσει την πόλη αυτή τη φορά με την νοοτροπία των μεγάλων εμπορικών κέντρων και των γνωστά brand name αλυσίδων φαγητού και καφέ που κυριαρχούν στην πόλη.

Όπως και να έχει, το μόνο κέρδος από τέτοιες καταστροφές είναι το ισχυρό «κίνητρο» που δημιουργούν ώστε να μην επαναληφθούν. Μάλιστα κάποιοι παραπέμπουν στην πρόσφατη «Συμφωνία των 6» (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Κίνα, Βρετανία,  Γερμανία) με το Ιράν αναφορικά με τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος των Περσών, λέγοντας ότι ίσως είναι το καλύτερο δώρο σε αυτούς που το 1945 «έφαγαν» το πυρηνικό μανιτάρι και κατάφεραν να επιζήσουν.