Τρία «ματ» στους τουρκικούς τσαμπουκάδες

Οι τουρκικές παραβιάσεις ανήμερα των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης δεν αποτελεί πλέον είδηση, καθώς οι Τούρκοι και πριν από την εποχή Ερντογάν κάπως έτσι αντιλαμβάνονταν ότι έπρεπε να μας ευχηθούν. Με τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη να παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο ακόμη και τα Χριστούγεννα και το τουρκικό λιμενικό να παρενοχλεί απροκάλυπτα ελληνικά αλιευτικά.

Τα σοβαρά αναμφίβολα είναι όλες αυτές οι «τρέλες» του Ερντογάν με την ανάδειξη ΑΟΖ με τη Λιβύη και με μία κυβέρνηση που δεν ελέγχει το Κοινοβούλιο, καθώς αύριο ή μεθαύριο εάν έχει καταληφθεί η Τρίπολη από τις δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ, το πιθανότερο όλοι αυτοί να ζητήσουν καταφύγιο στην Τουρκία. Μέχρι στιγμής, στον διπλωματικό μαραθώνιο οι τουρκικές «μαγκιές» μάλλον δεν βρίσκουν συμμάχους, ούτε μεταξύ των αμιγώς μουσουλμανικών χωρών της Μεσογείου, όπως έγινε με την Τυνησία, η οποία επέλεξε την ουδετερότητα για να έχει ήσυχο το κεφάλι της. Ταυτόχρονα, χάρη και της ελληνικής κινητικότητας στο διπλωματικό πεδίο, ενεργοποιήθηκαν δύο απρόσμενοι σύμμαχοι για την Ελλάδα, η Ιταλία και η Γαλλία.

Στο διπλωματικό πεδίο ο Ερντογάν μάλλον βγαίνει χαμένος, μέχρι στιγμής, καθώς ακόμη και οι νέοι σύμμαχοί του –οι Ρώσοι– ανέβηκαν στα κεραμίδια στο άκουσμα ότι θα στείλει στρατό η Τουρκία για να υποστηρίξει τις δυνάμεις του Φαγιέζ Αλ Σαράτζ στον εμφύλιο με τον Χάφταρ.

Λογικά, εάν δεν συμβεί κάτι απρόσμενο, η Ελλάδα σε αυτό το διπλωματικό μπρα ντε φερ το πιθανότερο είναι να βγει κερδισμένη και τελικά τα σχέδια Ερντογάν θα ματαιωθούν, ή πιο σωστά θα αναβληθούν.

Όμως εδώ θα πρέπει να σταθούμε και σε κάποιες αντιδράσεις που υπάρχουν στους νησιώτες μας που βαστούν Θερμοπύλες. Ναι μεν πολύ σωστά η Ελλάδα δηλώνει πανέτοιμη για να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα, αλλά πώς; Με το ελληνικό λιμενικό αμέτοχο στον «πόλεμο της τσιπούρας»; Ή με προτάσεις περί αύξησης της στρατιωτικής θητείας –λέγε με Ντόρα–, λες και θα πολεμήσουμε τους Τούρκους πρόσωπο με πρόσωπο στα Δερβενάκια, ενώ έχουμε περάσει στην εποχή των drones; Ακόμη και αυτό το διπλωματικό σφιχταγκάλιασμα με τη μη νόμιμη διοίκηση της Λιβύης μόνο και μόνο επειδή εξυπηρετεί το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου» μυρίζει ναφθαλίνη, και ως τέτοιο δεν αποκλείεται να μας εγκλωβίσει αντί να μας δώσει πόντους.

Όσοι προστρέξουν να πουν ότι υπό αυτό το πρίσμα το μόνο που απομένει είναι να συρθεί η Ελλάδα σε μία πολεμική εμπλοκή, αγνοούν (σκοπίμως ή όχι) δυο-τρεις κομβικές κινήσεις που μπορεί να κάνει στη γεωπολιτική σκακιέρα η χώρα μας.

Πρώτη από όλες η αναβάθμιση των συμφωνιών που έχει κάνει η Ελλάδα με τις αντίστοιχες  χώρες του τριγώνου Κύπρος – Ισραήλ – Αίγυπτος. Μοιάζει εκ των ων ουκ άνευ μία στρατηγική (και στρατιωτική;) συμμαχία που θα αποκρούει από κοινού και «συνεργατικά» τις τουρκικές επιβουλές, ώστε η Ελλάδα να εξασφαλίσει ποιοι θα στοιχηθούν στο πλάι της όταν ο Ερντογάν τραβήξει το σπαθί από το θηκάρι.

Επίσης, δεν θα πρέπει να περιοριστεί στα τυπικά η επερχόμενη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ντόναλντ Τραμπ στις 7 Ιανουαρίου στον Λευκό Οίκο.

Αν ο Έλληνας πρωθυπουργός καταφέρει να εξασφαλίσει την έμπρακτη στήριξη του Αμερικανού προέδρου, αλλά στο ύφος και στο… ύψος της αμερικανικής γερουσίας και του Κογκρέσου και όχι στο επίπεδο του αμφιταλαντευόμενου φλερτ του μεγιστάνα με τον «σουλτάνο», τότε θα έχει προσφέρει μία μεγάλη εθνική υπηρεσία.

Θα πρέπει, τέλος, η Ελλάδα να διαμηνύσει με απόλυτο τρόπο στον Ερντογάν αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι αν τα (τσαμπου)κάλαντα των Τούρκων αμφισβητήσουν έστω και μία σπιθαμή ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, τότε το… ρεγάλο θα είναι άμεσο και ασύμμετρο.

Ας δούμε μετά ποιος θα είναι διατεθειμένος να καταπατήσει το Διεθνές Δίκαιο, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη. Και τη δική του και της Ιστορίας…