Τζογάρουν τη χώρα με έπαθλο την καρέκλα
Επιμένουν σε κάθε τόνο οι της κυβέρνησης πως οι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019. Διακαής πόθος, θα πουν οι αντίπαλοί τους. Έγκλημα διαρκείας, απαντούμε εμείς. Και να το γιατί:
Στην κυβέρνηση γνωρίζουν ότι κάλπες μπορούν να στηθούν οποιαδήποτε στιγμή. Γιατί η ανεπάρκειά τους είναι τέτοια, που η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι ρευστή. Ενώ, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι η χώρα οδηγείται σε καθαρή έξοδο, δεν φροντίζουν να τελειώνουν με τα προαπαιτούμενα τα οποία θα επιτρέψουν την ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης. Όχι φυσικά ότι ακόμα και αυτό σημαίνει έξοδο από τα μνημόνια, αλλά τουλάχιστον θα ενίσχυε ως προοπτική την επιχειρηματολογία τους.
Αντί αυτού λοιπόν, οι αριστεροί καρεκλοκένταυροι νέας γενιάς φρόντισαν να κηρύξουν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου περίπου 16 ολόκληρους μήνες πριν από την ημερομηνία που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όρισε ως εκλογική. Παρατεταμένη λοιπόν προεκλογική περίοδος σε βάρος της χώρας, των επενδύσεων και κυρίως των μεταρρυθμίσεων.
Παράλληλα ξεκίνησαν πλειοδοσία παροχών: να και οι αυξήσεις στους μισθούς, στον προεκλογικό αγώνα και ο 13ος μισθός που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί παρά τα όσα κατά καιρούς λέγονται. Να σου και οι αλλαγές στα ψηφισμένα ακραία μέτρα (π.χ. μείωση συντάξεων το 2019), από κοντά και το γενικευμένο μεταφορικό ισοδύναμο για τα νησιά (μολονότι το μέτρο πιλοτικά θα ξεκινήσει τον Ιούλιο). Και όσο οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες θα «τρέχουν», θα προκύπτουν και επιπλέον εξαγγελίες. Αδιαφορώντας οι κήρυκες για τις συνέπειες των λόγων τους.
Ποιος αλήθεια θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα η οποία βρίσκεται σε μακρά προεκλογική περίοδο; Ποιος θα ρίξει τα χρήματά του σε μια οικονομία η οποία δεν έχει καμία σταθερά αλλά οι κυβερνώντες κλείνουν το μάτι ψηφοθηρικά υποσχόμενοι ότι θα ανατρέψουν εκ νέου ό,τι έχει γίνει; Σε μια χώρα οι υπουργοί της οποίας δεν τοποθετούνται για το τι θα ισχύσει σε λίγους μήνες (βλέπε Τ. Πετρόπουλο), αλλά μεταθέτουν τις ανακοινώσεις για τη στιγμή ακριβώς που θα τεθούν σε εφαρμογή τα νέα δεδομένα; Σε μια χώρα που ακόμα και τώρα δεν είναι γνωστό ούτε καν το εκλογικό σύστημα, έστω και αν αυτό αφορά την αυτοδιοίκηση; Κάθε επένδυση, βλέπετε, έχει πάντα συνέπειες σε τοπικό επίπεδο και η συνεργασία με τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης είναι απαραίτητη.
Όλα αυτά βέβαια καμία σημασία δεν έχει για το παρεάκι του Μεγάρου Μαξίμου. Για εκείνους που «μαγειρεύουν» καθημερινά, ώστε να ξεφορτωθούν ακόμα και τους ρομαντικούς συντρόφους τους οι οποίοι –λάθος ή σωστό δεν έχει σημασία– παραμένουν πιστοί σε μια πολιτική και δεν την διαπραγματεύονται. Πολύ θα βόλευε αυτό το παρεάκι να μπορούσε να αντικαταστήσει και μερικές χιλιάδες ψηφοφόρων, ώστε να φέρει τα αποτελέσματα στα μέτρα του. Μιας όμως και αυτό δεν γίνεται, κρατιόνται γερά στις καρέκλες της εξουσίας μέχρι τέλους. Χωρίς ούτε οι ίδιοι να ξέρουν πότε είναι το τέλος. Άλλωστε, «αν είναι να χάσουμε, ας χάσουμε στο τέλος», όπως μεταξύ τους λένε. Και συνεχίζουν ένα μαραθώνιο παιχνίδι πόκερ, ποντάροντας ακόμα και την ψυχή του λαού…