ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΣΟΪΜΠΛΕ: Η αιώνια συννεφιά ενός κυνικού μυαλού

Με την αντίληψη για ένα κράτος-μάνατζερ που μετράει πλεονάσματα και σιγοψιθυρίζει «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» έχει να αντιπαλέψει η Ευρώπη στις 6 Μαΐου

Με τον 77χρονο σήμερα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε οι Έλληνες γνωριστήκαμε το 2010, όταν η χώρα μας μπήκε στον αστερισμό των μνημονίων και 3+1 (υπηρεσιακή) κυβερνήσεις ήταν αναγκασμένες να συνδιαλεχθούν με τον σκληρό υπουργό Οικονομικών τής Άνγκελα Μέρκελ.

Ο εδώ και περίπου τρία χρόνια πρόεδρος του Μπούντεσταγκ, του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Γερμανίας, ποτέ δεν λείανε τις γωνίες όταν επρόκειτο να μιλήσει για την Ελλάδα. Ούτε έκρυψε ποτέ και την άποψή του ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει γίνει εξ αρχής δεκτή στην ευρωζώνη, ούσα δημοσιονομικά απείθαρχη. Ο εφοριακός με το πτυχίο Νομικής δεν μάσησε τα λόγια του ούτε όταν η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με τα βράχια της χρεοκοπίας, υποστηρίζοντας και το 2010 και το 2015 ότι έπρεπε να έχουμε αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα για τουλάχιστον 10 χρόνια.

Το μόνο συνεπές με τη χαιρέκακα τιμωρητική στάση του ήταν ότι το άλλοτε γεράκι της καγκελαρίας υποστήριζε περίπου τα ίδια για όλες τις χώρες του Νότου που βρέθηκαν στη δύνη της δημοσιονομικής κρίσης, όπως π.χ. η Πορτογαλία. Και επειδή η έξη της λιτότητας είναι η δεύτερη φύση του Βόλφγκανγκ Σόμπλε κακώς έπεσαν –όσοι έπεσαν– από τα σύννεφα διαβάζοντας μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

Με φόντο ακόμη μία κρίση, υγειονομική αυτήν τη φορά, που έχει σκοτώσει 230.000 ανθρώπους σε δεκάδες χώρες, ο αιώνιος Βόλφγκανγκ καίγεται για τα λογιστικά τεφτέρια του. «Δεν είναι», είπε, «με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής». Και συνέχισε: «Τα θεμελιώδη δικαιώματα περιορίζονται αμοιβαία. Αν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά δεν αποκλείει το ότι θα πρέπει (κάποτε) να πεθάνουμε».

Σε ποια αξιοπρέπεια αναφέρεται ο «πονηρός (πρώην) υπουργός Οικονομικών», όπως τον αποκάλεσε το 2013 ο τότε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Χοζέ Σόκρατες, αρνείται να το διευκρινίσει, έστω κι αν αντιλαμβάνεται ότι η επερχόμενη ύφεση θα αφαιρεί δουλειές και θα ρευστοποιεί κατοικίες και περιουσίες αξιοπρεπών ανθρώπων που στη συνέχεια θα κληθούν αναξιοπρεπώς να ζήσουν.

Αντιθέτως, σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι είναι λάθος να πιστεύει κανείς στη «διαδεδομένη», όπως τη χαρακτηρίζει, αντίληψη, ότι «μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε πρόβλημα με απεριόριστους κρατικούς πόρους και ότι η οικονομία θα επανεκκινήσει με ένα πρόγραμμα ανάκαμψης», διότι το κράτος «δεν μπορεί να αντικαθιστά μονίμως τον τζίρο μας».

Με αυτήν την κυνική αντίληψη θα έρθει αντιμέτωπος στις 6 Μαΐου ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του στην τηλε-Σύνοδο Κορυφής για τον τρόπο χρηματοδότησης του Ταμείου Ανάκαμψης των κρατών-μελών μετά από το δημοσιονομικό τσουνάμι που προκαλεί ο υγειονομικός σεισμός της πανδημίας. Την αντίληψη για ένα κράτος-μάνατζερ που μετράει πλεονάσματα και σιγοψιθυρίζει «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και τι ειρωνεία… Το πραγματικό τσουνάμι της Ινδονησίας τον Δεκέμβρη του 2004 σκότωσε περισσότερους από 220.000 ανθρώπους, ενώ το πανδημικό τσουνάμι που ξεκίνησε το 2019 μετρά ήδη πάνω από 230.000 νεκρούς.

Αλλά είπαμε… Είναι η αιώνια συννεφιά ενός κυνικού μυαλού για να παραφράσουμε τον τίτλο της σπουδαίας ταινίας του Μισέλ Γκοντρί, που λέει ότι φταίτε-δεν φταίτε θα χρεωθείτε για να τα βγάλετε πέρα. Κι αν δεν τα βγάλετε, δεν πειράζει.

Εν τέλει «θα πρέπει (κάποτε) να πεθάνουμε», που λέει κι ο Βόλφγκανγκ

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα