Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί…

Άλλη μία πολιτική μετάλλαξη του -κάποτε- αντιιμπεριαλιστή Αλέξη

Την ώρα που οι Τούρκοι ονειρεύονται και θυμούνται τον σουλτάνο Γιαβούζ Σελίμ στέλνοντας το ομώνυμο γεωτρύπανό τους να τρυπήσει στην Ανατολική Μεσόγειο, οι Βρυξέλλες έβαλαν στο παλμαρέ τους ακόμη ένα μνημείο διπλωματικής ντρίπλας, σε ό,τι αφορά τις κυρώσεις της Ένωσης κατά του ταραξία Ερντογάν.

Αυστηρότερα διατυπωμένο από την αρχική του βερσιόν, στο τελευταίο κείμενο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου γίνεται πλέον λόγος και για «στοχευμένα μέτρα», και κατά προσώπων, με την Αθήνα και τη Λευκωσία να νιώθουν ικανοποιημένες από την αίσθηση ότι οι πιέσεις τους έπιασαν τόπο. Ωστόσο η ουσία, ότι συχνά πυκνά η τουρκική προκλητικότητα αντιμετωπίζεται με παραινέσεις τύπου «στοργή και Προδέρμ», δεν αλλάζει.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις αν σε κάτι ευχάριστο αξίζει να σταθούμε είναι ότι οι Τούρκοι κατάφεραν, τελικά, με τα ψυχροπολεμικά τσαλιμάκια τους να κάνουν τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν στην ανάγκη η Ευρώπη να τρίξει τα δόντια στην Άγκυρα. Δεν μπορεί, όμως, να μην υποκύψει κάποιος στον πειρασμό να θυμηθεί με πόσα κοσμητικά «έλουζε» τους Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους ο Αλέξης Τσίπρας όταν βρισκόταν στον προθάλαμο της εξουσίας και όχι στην έξοδο από αυτήν όπως σήμερα.

Τότε, δηλαδή, που οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήταν ανθέλληνες και ήθελαν να πνίξουν τη χώρα με τον τιμωρητικό δημοσιονομικό κορσέ της λιτότητας. «Φαγωμένα αχλάδια» λένε οι λαϊκοί άνθρωποι, που όμως μη έχοντας μνήμη χρυσόψαρου θυμούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δεν ξιφουλκούσαν μόνο κατά των Βρυξελλών, αλλά και εναντίων των τριμερών συμμαχιών που «έχτισαν» στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου οι προκάτοχοι του σημερινού πρωθυπουργού.

Για να είμαστε δίκαιοι τη συγκεκριμένη ανακολουθία λόγων και έργων μας τη θύμισε κι εμάς ένα δημοσίευμα σε μέσο που μόνο δεξιών αποχρώσεων δεν είναι. Τι λέει αυτό το δημοσίευμα; Ότι τον Οκτώβριο του 2009 ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας κατέθεσε στη Βουλή επίκαιρη ερώτηση σύμφωνα με την οποία ζητούσε να μάθει αν η τότε κυβέρνηση (σ.σ. η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου) σκόπευε να διακόψει τις σχέσεις «ή τουλάχιστον να αναστείλει την εφαρμογή της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συμφωνίας, τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων και την παροχή διευκολύνσεων έως ότου το Ισραήλ αποχωρήσει από τα κατεχόμενα εδάφη και εξομαλύνει τις σχέσεις του με τις γειτονικές του χώρες».

Δέκα χρόνια μετά ο Θοδωρής Δρίτσας παραμένει στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κόμμα του, η εδώ και 4,5 χρόνια κυβερνώσα Αριστερά, έχει μετακινηθεί από τα διεθνιστικά επαναστατικά τσιτάτα της προηγούμενη δεκαετίας και μία χαρά μπίζνες κάνει με το Τελ Αβίβ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Του Ισραηλινού πρωθυπουργού που είναι «κόκκινο» πανί για τους Παλαιστίνιους και ο οποίος πριν από μερικά 24ωρα εγκαινίασε στα Υψίπεδα του Γκολάν οικισμό με το όνομα «Τραμπ Χάιτς» (σ.σ. Τα «Υψώματα Τραμπ») προκειμένου να τιμήσει τον Αμερικανό πρόεδρο για την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή.

Το πώς τοποθετείται σε αυτές τις εξελίξεις το –επ’ ολίγον ακόμη– κυβερνόν κόμμα λίγη σημασία έχει, αφού ό,τι κι αν πουν θα είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που έλεγαν χθες ή από αυτό που θα λένε αύριο. Μόνη κοινή διαπίστωση οι στίχοι του Γιάννη Λογοθέτη που τραγούδησε τόσο μοναδικά η Δήμητρα Γαλάνη: Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα