Υπερπληθωρισμός… Γολγοθάδων

Την ώρα που οι Έλληνες θα γιορτάζουν την Ανάσταση του Θεανθρώπου και θα τσουγκρίζουν αυγά οι συνευρωπαίοι Γάλλοι θα παίρνουν τους δρόμους για τις κάλπες του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών της χώρας τους καλούμενοι καταρχάς να ανεβάσουν τα ποσοστά συμμετοχής τους στην ύψιστη στιγμή κάθε δημοκρατίας αλλά κυρίως για να σπάσουν τα «σωστά» αυγά της πολιτικής ομελέτας τους.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις της εβδομάδας που μεσολάβησε δείχνουν τον Εμανουέλ Μακρόν να έχει πάρει κεφάλι έναντι της Μαρίν Λεπέν.

Αυτό προκαλεί έναν αναπόφευκτο αναστεναγμό ανακούφισης, καθώς ουδείς θέλει να σκέφτεται –αν, φυσικά, δεν είναι οπαδός της ακροδεξιάς και του ανέξοδου αντισυστημισμού που «πουλάει»– ότι η 53χρονη αρχηγός της Εθνικής Συσπείρωσης θα περάσει τις πύλες του Ελιζέ, του προεδρικού Παλατιού των Ηλυσίων, για… μόνιμη εγκατάσταση.

Είναι ξεκάθαρο ότι στο γαλλικό εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής διακυβεύεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη διακυβέρνηση μίας χώρας, ειδικά όταν αυτή η χώρα έχει το γεωγραφικό και πολιτικό στάτους της «Μασσαλιώτιδας».

Σε μία εποχή υπερσυμπυκνωμένων εξελίξεων όπου όσα (κακά, ως επί το πλείστον) φέρνουν οι ώρες δεν τα φέρνουν τα χρόνια όλα, η Γαλλία ως ατμομηχανή πλέον της Ευρώπης δεν έχει την πολυτέλεια να φλερτάρει με το «ατύχημα». Έπειτα από μία πολύχρονη κρίση χρέους στην Ευρώπη και μία πανδημία που γέννησε από το πουθενά μία οικονομική κρίση, απότοκη της υγειονομικής, ήρθε και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να αποδομήσει όσα είχαμε ως κεκτημένα και εν πολλοίς δεδομένα στη Γηραιά Ήπειρο.

Εκεί, λοιπόν, που συζητούσαμε για τα ελατήρια της ανάπτυξης και της ευημερίας που θα εκτιναχθούν μετά από την καθυπόταξη του κορωνοϊού, περάσαμε στην πίστα της… αποπαγκοσμιοποίησης της παγκοσιοποίησης, του φόβου της επισιτιστικής κρίσης και των σεναρίων για ένα τρίτο πυρηνικό αυτή τη φορά παγκόσμιο πόλεμο.

Σε έναν τέτοιο δυστοπικό Γολγοθά, ο κόσμος έχει την τάση να «αγοράζει» την ελπίδα της Ανάστασης από όποιον τού την πουλάει φθηνότερα. Οι συμπατριώτες του Βίκτορ Όρμπαν «αγόρασαν» μεταξύ άλλων αντισυστημισμό για τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» και τον ξαναέβγαλαν πρωθυπουργό στην Ουγγαρία για τέταρτη φορά.

Οι Σλοβένοι, πάλι, έχουν εμπιστευτεί τα ηνία της εξουσίας στη χώρα τους στον συνωμοσιολόγο Γιάνεζ Γιάνσα που διατρανώνει τον θαυμασμό του για τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι Πολωνοί, τέλος, ζουν τον απόλυτο διχασμό καθώς το κυβερνών κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS) του Γιάροσλαβ Κατσίνσκι βρίσκεται συχνά-πυκνά σε… mood σκληρής σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ζωντανεύοντας το φάντασμα ενός ενδεχόμενου Polexit.

Ακόμη και στη Γερμανία του σοσιαλδημοκράτη Όλαφ Σολτς, η ακροδεξιά αναγνωρίζεται σύμφωνα με τις επίσημες ομοσπονδιακές αρχές ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Για να μην μιλήσουμε πόσους συνΈλληνες κατάφερε να θέλξει τα χρόνια των μνημονίων η Χρυσή Αυγή μέχρι να «τυλιχτεί» σε πολλές κόλλες χαρτί από την κυβέρνηση Σαμαρά.

Σε αυτό τον καμβά, δεν αποτελεί συνθηματολογική υπερβολή των οπαδών του Μακρόν ότι ενδεχόμενη κατάκτησης της εξουσίας από το ultra right κόμμα της Λεπέν (σ.σ. που για να φανεί λιγότερο αποκρουστικό επικαλείται αφηγήματα της λαϊκής δεξιάς) θα συνιστούσε μέγιστη απειλή.

Και σε αυτή την απειλή δεν αντέχει να «υποταχτεί» ούτε η Γαλλία, ούτε η Γηραιά Ήπειρος γιατί ζούμε σε καιρούς υπερπληθωρισμού… Γολγοθάδων. Καλή Ανάσταση…