Επιστροφή στον τόπο του «εγκλήματος»;

«Πρέπει να διεκδικήσουμε εξουσία για εμάς και τις κοινότητές μας. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη κατάλαβαν ότι δεν χρειάζονται αφεντικά για να παράγουν πλούτο και να συντηρούν τις οικογένειές τους».

 Του Γιάννη Συμεωνίδη

Τα παραπάνω είχε δηλώσει κατενθουσιασμένη το 2013 η Ναόμι Κλάιν, η δημοσιογράφος-συγγραφέας τού διεθνώς ευπώλητου βιβλίου «Δόγμα του Σοκ», όταν είχε επισκεφθεί το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο στη χώρα μας. Η ίδια, μάλιστα, συμφωνεί πως ιδιαιτέρως σε περιόδους κρίσης ανθούν τέτοια εγχειρήματα. Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα, κι αφού το πείραμα έχει αποδειχθεί επιτυχημένο, οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής καλούνται να αντιμετωπίσουν δικαστικώς την ιδιοκτήτρια της βιομηχανίας – θυγατρικής τής ΦΙΛΚΕΡΑΜ-JOHNSON.

Η τελευταία και μόνο κηρύχθηκε σε πτώχευση τον Ιούλιο του 2011. Η οικογένεια Φιλίππου, αφού καταδικάστηκε για χρέη της σε 70 εργαζόμενους σε συνολικώς 12,5 χρόνια φυλάκισης, έρχεται τώρα να ζητήσει τα ρέστα γι’ αυτό που εγκατέλειψε…

Την προσεχή Τρίτη 8 Ιουλίου, και ύστερα από αναβολή, εκδικάζεται η έφεση της Χριστίνας Φιλίππου στο Α΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε βάρος της πρωτόδικης καταδικαστικής σε βάρος της απόφασης. Η ίδια, μαζί με τον πατέρα της Γιώργο Φιλίππου, φέρεται να ζητούν να επιστρέψουν στη βιομηχανία με το να οριστούν προσωρινοί διαχειριστές της, καθώς και να απαιτούν την εκδίωξη των εργαζόμενων από τον χώρο της. Απέναντί της βρίσκονται οι εργαζόμενοι, οι οποίοι διαχειρίζονται το εργοστάσιο από τις 12 Φεβρουαρίου 2013 και οι οποίοι διαθέτουν τη μαζική στήριξη τόσο φορέων όσο και πολιτών, όπως φάνηκε κι από το ογκώδες συλλαλητήριο της περασμένης Τρίτης στο κέντρο τής Θεσσαλονίκης.

Η εργοδοσία καταγγέλλεται πως επιθυμεί να επιστρέψει για να οδηγήσει σε πτώχευση τη ΒΙΟΜΕ, ώστε να αποφύγει τα χρέη προς τους εργαζόμενους, προς το ΙΚΑ και το ελληνικό Δημόσιο γενικότερα, καθώς και να επιφέρει απολύσεις χωρίς αποζημίωση.

«Η εκκαθαρίστρια επαναφέρει τους λύκους στο μαντρί»

Ο Αλέξανδρος Σιδερίδης είναι ο εκπρόσωπος των εργαζόμενων της ΒΙΟΜΕ. Μιλώντας στην «Α» υπογραμμίζει πως υπάρχει Σχέδιο Β΄ στην περίπτωση που η δικαστική απόφαση είναι υπέρ των ιδιοκτητών, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο για ευνόητους λόγους. Ο ίδιος αφήνει ερωτηματικά για τον ρόλο που παίζει η εκκαθαρίστρια της εταιρείας Α. Σεμερτζίδου, η οποία θα έπρεπε να παραμένει ουδέτερη αλλά στην ουσία σιγοντάρει την οικογένεια Φιλίππου: «Πώς είναι δυνατό η σύνδικος να επιθυμεί επαναφέρει την αποτυχημένη διοίκηση της ΒΙΟΜΕ και, κατ επέκταση, στο “μαντρί” τους λύκους; Δεν είχαμε καμία όχληση και κανένα ενδιαφέρον από τους ιδιοκτήτες από την ημέρα που εγκατέλειψαν το χώρο τού εργοστάσιου. Χρωστούν κατά μέσο όρο 50.000 ευρώ στον καθένα μας και τώρα ζητούν και τα ρέστα».

Την ίδια ώρα, ο κ. Σιδερίδης αισθάνεται υπερήφανος για όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα ο ίδιος και οι 30 συνάδελφοί του, οι οποίοι παραμένουν στο εργοστάσιο και οι οποίοι αποτελούν πρότυπο για πολλούς άλλους εργαζόμενους στην Ελλάδα κι όχι μόνο: «Προχωράμε καλά, αργά και με προσεκτικά βήματα. Έχουμε αντιμετωπίσει αρκετές δύσκολες καταστάσεις.

Και η δίκη που έρχεται είναι δύσκολη κατάσταση. Ευελπιστούμε πως με την πρόταση που θα καταθέσουμε στο δικαστήριο θα αποφύγουμε το σκόπελο. Για εμάς δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλη λύση από το να κρατήσουμε στα χέρια μας τη Βιομηχανία. Είναι η μόνη εναλλακτική που έχουμε για να μη βρεθούμε στην ανεργία. Δεν αποδεχόμαστε κάτι ενδιάμεσο ούτε για αστείο», τονίζει ο εκπρόσωπος των εργαζόμενων.

«Ενδιαφέρονται για το πορτοφόλι τους και μόνο»

Αξίζει να σημειωθεί πως η οικογένεια Φιλίππου ήταν απούσα στις δίκες στις οποίες καταδικάστηκε με βαριές ποινές φυλάκισης (σύνολο 126 μηνών) για χρέη προς τους εργαζόμενους. Σύμφωνα με την πρόταση, μάλιστα, της κας Σεμερτζίδου ζητείται από το δικαστήριο να ορίσει στην προσωρινή διοίκηση της ΒΙΟΜΕ τη Χριστίνα Φιλίππου, η οποία έχει καταδικαστεί πρωτοδίκως σε 23 και 123 μήνες φυλάκιση αντιστοίχως με δύο διαφορετικές δικαστικές αποφάσεις, λόγω χρεών προς τους εργαζόμενους. «Είναι σαφές ότι ενδιαφέρονται αποκλειστικώς και ξεδιάντροπα για το δικό τους πορτοφόλι και μόνο. Η επιδίωξή τους είναι να βρουν πλάγιους τρόπους να αποφύγουν την καταβολή των οφειλών τους προς τους εργαζόμενους, στο ΙΚΑ, στο Δημόσιο και προς τρίτους. Αν η προηγούμενη διοίκηση επανέλθει στο τιμόνι τής επιχείρησης, τότε είναι σίγουρο ότι η πρώτη τους επιδίωξη θα είναι να εκδιωχθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες και να εκκενωθεί το εργοστάσιο», προσθέτει ο κ. Σιδερίδης.

Οι Φιλίππου προτείνουν συμβιβασμό

 

Από την πλευρά της, η οικογένεια Φιλίππου εμφανίζεται διατεθειμένη να έρθει σε συμβιβασμό με τους εργαζόμενους. Όπως αναφέρει στην «Α» ο δικηγόρος της Παναγιώτης Μανώλης, αν αποσύρουν τις ποινικές εκκρεμότητες σε βάρος των πρώην εργοδοτών τους εκείνοι είναι πρόθυμοι να τους επιτρέψουν να εξακολουθήσουν να αυτοδιαχειρίζονται το εργοστάσιο.

«Οι εργαζόμενοι της “μητρικής” εταιρείας ΦΙΛΚΕΡΑΜ απέκλεισαν τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ να εργαστούν και για χρέη ενός μηνός, 300 ευρώ ο ένας εργαζόμενος, 200 ευρώ ο άλλος, συνολικώς περίπου 30 άτομα έφτασαν στο σημείο να καταλάβουν το εργοστάσιο. Για χρέη, εξάλλου, 16.000 ευρώ οι δικαστές επέβαλαν πρωτοδίκως ποινή φυλάκισης 12,5 χρόνων, μολονότι τα αδικήματα ήταν πλημμελήματα.

Η οικογένεια Φιλίππου είναι καθημερινώς στα δικαστήρια, δεν έχει στον ήλιο μοίρα κι έχει φτάσει στο σημείο να είναι άδειο το ψυγείο της. Ουδέποτε υπήρξε ενδιαφέρον του Γιώργου και της Χριστίνας Φιλίππου να επανακτήσουν την επιχείρηση. Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε σε ένα σάπιο καράβι. Τι να το κάνουμε;» αναρωτιέται ο κ. Μανώλης.