Άδεια τα γήπεδα (και με ανοιχτές τις θύρες)

Άδικη και ως ένα βαθμό υπεύθυνη για το αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων της 26ης αγωνιστικής αποδείχθηκε η απόφαση Κοντονή για λουκέτο δύο αγωνιστικών, παρά τις όποιες καλές προθέσεις που μπορεί να είχε. Πέραν του ότι στην εμβόλιμη αγωνιστική που μόλις πέρασε ο κόσμος δεν επέστρεψε στα γήπεδα, ούτε απέδειξε στον υφυπουργό πως του έλειψε το προϊόν, παρέμειναν για μία ακόμη φορά στο απυρόβλητοι όλοι εκείνοι που φέρουν τις πραγματικές ευθύνες, τουλάχιστον αν κάποιος προσπαθήσει να καταπιαστεί με το πρόβλημα στη βάση του και δεν ψάχνει για φανταστικούς δράκους.

Διότι στο παραμύθι που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο οι φταίχτες είναι φανεροί και ακόμη περιμένουμε την τιμωρία τους. Πρόκειται για το δίδυμο που συναντιέται στη… θύρα του γηπέδου. Ο ελεγκτής –συνήθως ωρομίσθιος υπάλληλος που δε θέλει να μπλέξει- και ο θερμόαιμος– ο οπαδός εκείνος που φέρει πάνω του 3-4 καπνογόνα και ίσως δύο φωτοβολίδες και περνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί λοιπόν δεν ξεκινάμε από εκεί; Μήπως αυτοί ευθύνονται που ο κόσμος απομακρύνεται και μήπως τελικά το προϊόν παρουσιάζεται ως αναξιόπιστο επειδή η ίδια η διοργανώτρια αρχή το απαξιώνει;

Αν καταδικαστούν μερικοί ταραξίες, αν μπει το ηλεκτρικό εισιτήριο, αν αλλάξει το καθεστώς ελέγχου στις θύρες, τότε τα υπόλοιπα και δυσκολότερα (διαιτησία, ελλειμματικά γήπεδα, διαφθορά) μπορούν να λυθούν σε βάθος χρόνου, με τον Κοντονή να έχει κερδίσει τουλάχιστον τον υγιή κόσμο που θέλει απλά να πηγαίνει στο γήπεδο με ασφάλεια. Μέχρι τότε, στόχος πρέπει να είναι η ανάδειξη του προϊόντος και όχι η απαξίωσή του.

Μεγάλος αντίπαλος η απαξίωση

Το άδειο γήπεδο, λοιπόν, αποτελεί πια συνηθισμένο φαινόμενο. Το Παγκρήτιο στάδιο χωρητικότητας 26.000 θέσεων σπάνια έχει περισσότερους από 1.000 φιλάθλους στα ματς του Εργοτέλη! Ο Ατρόμητος και ο Πανιώνιος, γειτονιές με πολύ κόσμο και φίλαθλο κόσμο, προσελκύουν περίπου 1.500 άτομα ανά παιχνίδι. Η Τούμπα την προηγούμενη αγωνιστική είχε 4.000 φίλους του ΠΑΟΚ, πολλά ματς του ΠΑΟ στη Λεωφόρο διεξάγονται με λιγότερο από 7.000 «πράσινους» οπαδούς, ενώ το «Καραϊσκάκη» που την τριετία 2004-2007 είχε πληρότητα που σε κάθε παιχνίδι έφτανε το 80%, γεμίζει πλέον μόνο στην Ευρώπη, ενώ σε πολλά ματς πρωταθλήματος δεν κόβονται ούτε 13.000 εισιτήρια.

Τι σκέφτονται να κάνουν στη Super League με το θέμα αυτό; Τους απασχολεί η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω, ή νομίζουν πως με ένα –πραγματικά εντυπωσιακό– sold out στο ΟΑΚΑ καλύπτεται η εικόνα των άδειων ελληνικών γηπέδων.

Από το 1960 που καθιερώθηκε η Α΄ Εθνική, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80, ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα. Το ΟΑΚΑ από το 1982 που χτίστηκε και για δέκα περίπου χρόνια γέμιζε με 70.000 φιλάθλους σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι που διεξάγονταν εκεί. Τα επαρχιακά γήπεδα –όταν τα επισκέπτονταν μεγάλες ομάδες– γκρεμίζονταν από τον ενθουσιασμό, ενώ οι παραδοσιακές αθηναϊκές έδρες (Αιγάλεω, Πανιώνιος, Ατρόμητος, Απόλλων) συγκέντρωναν πολύ κόσμο. Για όσους θυμούνται τις παλιές καλές εποχές, οι φίλοι των τριών μεγάλων, όταν η ομάδα τους έπαιζε εκτός Αττικής, επισκέπτονταν κάποια άλλη έδρα της Αθήνας, αφού το γήπεδο της Κυριακής μαζί με το τρανζιστοράκι δεν άλλαζε με τίποτα.

Σε αυτές τις εποχές δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε. Άλλωστε, η κοινωνία σήμερα έχει πολλαπλάσιες πηγές ψυχαγωγίας σε σχέση με το 1970 ή το 1980 που δεν υπήρχαν κινητά, υπολογιστές και έγχρωμες τηλεοράσεις και το γήπεδο αποτελούσε μοναδική στιγμή χαράς, ακόμη κι όταν η ομάδα σου έχανε.

Ο κ. Κοντονής καλά κάνει και ψάχνεται. Πρέπει να του αποδοθούν τα εύσημα που είναι ο πρώτος υφυπουργός Αθλητισμού που καταπιάστηκε αμέσως με τον βασιλιά των σπορ, αντιλαμβανόμενος πλήρως πως το κοινωνικό αυτό γεγονός συμβαδίζει με την ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Θέλουμε – δεν θέλουμε, έτσι έχουν τα πράγματα. Οι συναντήσεις του με ανθρώπους του ποδοσφαίρου και η διάθεσή του να πάει στο ΟΑΚΑ να δει από κοντά το ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακός αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Στην Καλογρέζα ο υφυπουργός είχε την τύχη να δει όλες τις πλευρές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το πάθος και τη δίψα του Έλληνα για την μπάλα, την ανάγκη για τεράστιες αλλαγές στον τρόπο διοργάνωσης των θεσμών, το πώς μια ΠΑΕ μπορεί ή δεν μπορεί να δαμάσει τους ταραξίες της… Μπορούμε να πούμε πως ίσως αυτή η διακοπή μπορεί να αποτελέσει και το εφαλτήριο για μία νέα εποχή για το ποδόσφαιρό μας.

Αν μάλιστα καταφύγει άμεσα σε πράξεις θωράκισης του αθλήματος (τιμωρίες χούλιγκαν, μεγαλύτερη ασφάλεια στα γήπεδο), τότε δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να οδηγηθεί στην άχαρη πράξη κλεισίματος των γηπέδων. Ο Έλληνας φίλαθλος θέλει να ξαναζήσει τις παλιές καλές εποχές του ποδοσφαίρου!