Για λύπηση ένδεκα χρόνια μετά το θρίαμβο!
Καρνέζης, Σταφυλίδης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Σάμαρης, Χριστοδουλόπουλος , Νίνης, Κονέ, Φούντας, Καρέλης, Φετφατζίδης, Μήτρογλου. Δυστυχώς τα παιδιά αυτά θα μείνουν στην ιστορία. Συμμετείχαν στο παιχνίδι που σηματοδοτεί την έκρηξη ενός σύμπαντος και τη δημιουργία ενός καινούριου, που φέρνει την Εθνική μας ομάδα στον πάτο του ποδοσφαιρικού κόσμου!
Προφανώς δεν είμαστε και ουραγοί. Ποδόσφαιρο παίζεται σε 209 χώρες, αλλά ας βάλουμε κάτω τα μέτρα και τα σταθμά για να φτάσουμε σε συμπεράσματα:
2002: Επιλογή προπονητή: Ότο Ρεχάγκελ. Ένας άνθρωπος που έπαιρνε ομάδες από τα χαμηλά και τις οδηγούσε ψηλά, πάνω από τα φαβορί. Άνθρωπος της πειθαρχίας, κάτι που «απαιτεί» ο συνήθως άτακτος Έλληνας. Κριτήρια επιλογής: Ολόσωστα!
2014: Επιλογή προπονητή: α) Κλαούντιο Ρανιέρι. Τυχοδιώκτης, με «ύποπτο» βιογραφικό, φιγούρα που δεν ενέπνεε σεβασμό στον Έλληνα παίκτη. Κριτήρια επιλογής: Λανθασμένα.
β) Σέρχιο Μαρκαριάν. Συμπαθητικό βιογραφικό, καλή παρουσία στον ΠΑΟ, όχι ικανός όμως να αναστήσει το χαμένο ηθικό και κίνητρο των παικτών μας. Κριτήρια επιλογής: Βιαστικά.
Υπό αυτή την έννοια, οι ποδοσφαιριστές μας είναι δικαιολογημένοι, αφού μετά τον Φερνάντο Σάντος είδαν έναν κουστουμαρισμένο άνθρωπο να τους προπονεί με ιταλική φινέτσα, αλλά από ποδοσφαιρική διδασκαλία τίποτα και στη συνέχεια έναν συμπαθητικό κύριο από την Ουρουγουάη που ήταν αδύνατο να τους βάλει στην πρίζα! Ωστόσο, κάποια στιγμή πρέπει να πάψουν και οι δικαιολογίες! Οι παίκτες έχασαν για δεύτερη φορά από ερασιτέχνες και αυτό πάει πολύ.
Οι κύριοι Κονέ, Χριστοδουλόπουλος και Σάμαρης δείχνουν να έχουν υφάκι τύπου σαν κάνουμε χάρη που παίζουμε. Ο Σταφυλίδης, ο Μανωλάς, ο Παπασυταθόπουλος και ο Τοροσίδης ήξεραν υπέροχα να αλλάζουν τη μπάλα πίσω από τη σέντρα, δεν ξεκίνησαν όμως καμία επίθεση από την άμυνα κουβαλώντας την μπάλα, σαν μην ήθελαν να ξοδέψουν ενέργεια για την Εθνική τους ομάδα, «σβησμένοι» από τις υποχρεώσεις τους στις ομάδες τους. Δεκτό κύριοι, σας καταλαβαίνουμε. Τουλάχιστον παίξτε με μυαλό.
Ο Μήτρογλου και ο Καρέλης είχαν να αντιμετωπίσουν οικοδόμους και ψαράδες και δεν επέδειξαν καθαρό μυαλό ποτέ στο 90λεπτο. Τα παιδιά αυτά είναι καλοί χαρακτήρες ίσως, αλλά από φιλότιμο μηδέν! Ίσως είναι αναπαυμένοι στα συμβόλαιά τους, στην κοσμοπολίτικη ζωή τους. Ίσως τους είναι αρκετό που παραλίγο να πάνε στους «8» του Μουντιάλ. Ποιος ξέρει; Μήπως είναι και χειρότεροι παίκτες από αυτό που νομίζουμε; Μήπως τρία-τέσσερα γκολ στην Ιταλία ανά σεζόν τους μετατρέπουν σε «θεούς» χωρίς να το αξίζουν; Μήπως το να βγαίνεις πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Μήπως τελικά ο Καρέλης αξίζει 4.000.000 ευρώ μόνο τους χειμερινούς μήνες, διότι μετά τα Play Off με τον ΠΑΟ ένιωσε ότι τελείωσε η σεζόν;
Κύριοι, παίξατε με ερασιτέχνες παίκτες. Το εθνόσημο κάποιοι το αγαπάνε. Εσείς δείχνετε να μην το πονάτε. Και φυσικά, δυστυχώς για τη νέα γενιά των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Η προσήλωση του Χαριστέα, ενός επιθετικού με όχι τρομερές αρετές, τον έκανε πέντε φορές καλύτερο επιθετικό απ’ ότι ήταν. Ο Μήτρογλου με αντιπάλους παίκτες που τους έχει για πρωινό δεν ξέρουμε τι μπορεί να σκεφτόταν και ήταν τόσο άστοχος…
Ο Τσιάρτας δεν είχε 100 τατουάζ, μπορεί και να μη μάρκαρε, αλλά σαν «δεκάρι» έκανε τη δουλειά του και με το παραπάνω, παρά το υπεροπτικό του ύφος. Δυστυχώς ο Κονέ είναι μία καρικατούρα μπροστά του.
Ένδεκα χρόνια μετά το θρίαμβο, η νέα γενιά ήρθε να τα ισοπεδώσει όλα. Μακάρι να αλλάξει το πρόσωπο και η φιλοσοφία αυτής της ομάδας και ας είναι οι ίδιοι 14 που έπαιξαν στα Φερόε αυτοί που θα μας στείλουν στο Μουντιάλ του 2018!