Ξορκίζοντας τις παθογένειες

Η πρόσκληση να παραβρεθώ στην κλήρωση του (νέου) πρωταθλήματος της Super League ήρθε ως σούπερ… έκπληξη. Κι αυτό γιατί κάτι τέτοιο μου προέκυπτε πρώτη φορά από δημιουργίας του «Συνεταιρισμού», και μάλιστα σε εποχές που η ταπεινότητά μου διάγει δημοσιογραφικό βίο απομάχου… Εν πάση περιπτώσει, περισσότερο από περιέργεια, αλλά και για να τιμήσω τον Αρκά πρόεδρο Γιώργο Μποροβήλο (ο οποίος, πανέξυπνα,  διατηρεί άριστες σχέσεις με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ), βρέθηκα σε έναν υπόγειο (φαραωνικό θα έλεγα) χώρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για τη διαδικασία. Φτάνοντας στον τεράστιο προθάλαμο (όπου με φίνο  σκούρο κοστούμι  έκανε παιγνίδι με τους ρεπόρτερ ο Αλέξης Κούγιας),  αναρωτήθηκα αν θα τιμούσαν την κλήρωση τα «θωρηκτά» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Αλαφούζος και Σαββίδης. Αλλά και πόσοι από τους προπονητές των 16 ομάδων του τουρνουά θα έδιναν το «παρών», κρατώντας σημειώσεις, μοιράζοντας χειραψίες, τέτοια…

Τίποτα δεν συνέβη. Αντί «θωρηκτών», η αίθουσα των σχεδόν πεντακοσίων ατόμων γέμισε από «ατράκτους», δηλαδή παράγοντες «ήσσονος σημασίας», κυρίως από την τιμημένη ελληνική περιφέρεια, αρκετές συνοδούς με βραδινές τουαλέτες και λοιπούς συγγενείς, κάποιους φουσκωτούς (μην ξεχνιόμαστε…) και φίλους… Ελάχιστους αναγνώρισα και είναι αλήθεια πως βρήκα ένα σαφέστατο «αλαλούμ» στην ομήγυρη.

Είδα τον Αργύρη Λίβα, με λευκό παντελόνι, λευκό πουκάμισο και λευκό βαμβακερό γιλέκο(!) να προσφέρει χειροφίλημα σε μια πανύψηλη ωραία κοπέλα. Είδα τον διάσημο ποινικολόγο (και μέλος του ΕΣΡ) Γιώργο Στεφανάκη να συζητά με τον πρόεδρο του ΠΣΑΤ Σωτήρη Τριανταφύλλου και να ενδιαφέρεται ζωηρά για την μπάλα! Σκέφτηκα: ο Στεφανάκης (συνοδοιπόρος μου στην αγάπη μας για τον Εθνικό Πειραιά), με μπόλικα καντάρια κουλτούρα στο βιογραφικό του, τι θέλει και βρίσκεται σε μια κλήρωση ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος… Μήπως για… άγρα πελατείας; Όταν τον ξαναδώ, θα τον ρωτήσω…

Πάντως, θα μπορούσε να ήταν και συγκέντρωση δικηγόρων με τόσους νομικούς γύρω μου!

Ο Βίκτωρ Μητρόπουλος, παρών μετά από δέκα χρόνια σε κλήρωση (θυμάμαι τις δροσερές εκδηλώσεις σε παραλιακά θέρετρα της Αττικής με μετάκληση ξένων άσσων, που διοργάνωνε ως κορυφαίο στέλεχος της ΕΠΑΕ και μελαγχολώ), μη βρίσκοντας ούτε «μισό» βάζελο γύρω του, περιορίστηκε σε σύντομες συζητήσεις πρώτα με τον Σάββα Θεοδωρίδη (κακοντυμένος, με τσαλακωμένο πουκάμισο, άσε που αρχίζει να δημιουργεί σκεμπέ, όπως θα έλεγε ο Ζουράρις…) και ακολούθως με τον άψογα ντυμένο Γιάννη Δάρρα, γιατρό και ηγέτη του Πανιωνίου!! Όχι, τον Ζαμάνη δεν τον είδα εκεί γύρω! Ο Δάρρας συνοδευόταν από την κομψότερη κυρία της βραδιάς και φαινόταν να καμαρώνει γι’ αυτό… Θυμάμαι τη δεκαετία του ’70 τον μπαμπά του (αν ζει καλή του ώρα!), που ερχόταν στην εφημερίδα όπου δούλευα, και άφηνε πάνω στα γραφεία των συντακτών φιστίκια Αιγίνης και αμερικάνικα τσιγάρα Κεντ ή Σάλεμ… Μας αγαπούσε ο πατέρας του Δάρρα και μας τιμούσε με τις επισκέψεις του, κυρίως όταν η χαρισματική κορούλα του, κολυμβήτρια κλάσης, τύχαινε να έχει κάνει ρεκόρ στους κολυμβητικούς αγώνες – πρέπει να τα θυμάται αυτά η Σοφούλα.

Ο πρόεδρος Μποροβήλος, αν και μίλησε αρκετή ώρα, εντούτοις ήταν ουσιαστικός. Μένει να απολαύσουμε αν όσα είπε θα τηρηθούν, γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν πάει άλλο με τις παθογένειες που βασανίζουν το ποδόσφαιρο. Ο έτερος «Καππαδόκης», ο πρόεδρος της ΕΠΟ Τζιρτζίκης (ελπίζω να το γράφω σωστά), ανέβηκε στο βήμα για «ένα χαιρετισμό», αλλά επιχείρησε –και ολοκλήρωσε– ένα απίστευτα μεγάλο «διάγγελμα» για… την ΕΠΟ. Ευτυχώς, με το που ολοκλήρωσε ο εν λόγω ηγέτης, άρχισαν να γυρίζουν τα μπαλάκια για την κλήρωση, οπότε ο νυσταγμένος κόσμος στην αίθουσα ξαναβρήκε το θάρρος του…

Στον μπουφέ, που ακολούθησε τη διαδικασία, παρατήρησα πρόσωπα, προσπαθώντας να θυμηθώ από πού κρατάει η σκούφια τους και το μεράκι τους για το ποδόσφαιρο. Τους βετεράνους φωτορεπόρτερ τους αναγνώρισα (Κοντογιάννη κ.λπ.), όπως και τον παλιό ροκ διαιτητή από την Αχαΐα Γιώργο Αστερή. Πάντα τον μπέρδευα με το Πέτρο Καμπίτση τον Αστερή, λόγω της πολύ καλής τους σχέσης με τα δημοσιογραφικά γραφεία, αλλά εκείνη η εποχή έχει λήξει οριστικά.

Κάπου στο βάθος της αίθουσας πήρε το μάτι μου αρκετούς ρεπόρτερ να χτυπάνε τα πλήκτρα του υπολογιστή ή να μιλούν σβέλτα στο κινητό, και άθελά μου σκέφτηκα πως η παλιά δημοσιογραφία με τη γοητεία της γραφομηχανής, τη δεύτερη ματιά στο χειρόγραφο (ενώ η στάχτη του τσιγάρου έπεφτε στο πουκάμισο), αλλά και τα φιστίκια του πατρός Δάρρα, άξιζε πολύ περισσότερο από το σύγχρονο άγχος της ενημέρωσης.

Και κάπου εκεί η ωραία τελετή έλαβε τέλος!

ΥΓ.: Εντύπωση μου έκανε –στην εκδήλωση– η παντελής απουσία της λέξης  ΟΠΑΠ, που είναι βασικός χρηματοδότης των ομάδων της λίγκας. Γιατί άραγε; Αντίθετα, παιγνίδι δυνατό έκανε μόνο το συνδρομητικό κανάλι  Nova και χαλάλι του!