19 χρόνια φαγούρας για το Κυπριακό

Την διπλωματική εθιμοτυπία όλων –διακομματικά– των προκατόχων του να επισκεφτεί την Κύπρο τήρησε ο νέος υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, πραγματοποιώντας το πρώτο επίσημο ταξίδι του στο εξωτερικό.

Σοφότεροι δεν γίναμε από αυτό το ταξίδι, καθώς για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ο κοινός βηματισμός Λευκωσίας και Αθήνας ως προς τον στόχο την εξεύρεσης μιας κοινής βιώσιμης λύσης για το Κυπριακό που θα βασίζεται στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, ενώ επαναλήφθηκαν όλα τα κοινότυπα πολιτικά σλόγκαν ότι οι δύο χώρες δεν αποδέχονται «τετελεσμένα» και διχοτομικού τύπου λύσεις –που όμως υφίστανται σχεδόν μισό αιώνα, από τον Αττίλα του 1974!!!

Αν κάτι μπορούμε να κρατήσουμε από αυτές τις επαφές είναι η υπενθύμιση Γεραπετρίτη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αναλαμβάνει πιο ενεργό ρόλο στο Κυπριακό.

Καλώς να συμβεί, αν είναι έτσι, αλλά η ιστορία πως όταν η Κύπρος ξεκίνησε το 1998 τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες και έφτασε την 1η Μαΐου του 2004 να γίνει μέλος της Ε.Ε. δεν το έκανε έχοντας στο μυαλό της μόνο τα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από την ένταξη.

Το έκανε και γιατί υπήρχε η βαθιά πεποίθηση ότι με μια Κύπρο πλήρες μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας η Τουρκία θα αναγκαζόταν –ως χώρα που επιδιώκει και αυτή την ένταξή της στην Ε.Ε.– να εγκαταλείψει την διπλωματία των κανονιοφόρων και τον ετσιθελισμό του ανατολίτη κατακτητή.

Από εκείνον τον Μάιο, όμως, έχουν περάσει 19 χρόνια φαγούρας για το Κυπριακό, το αυτί του Ερντογάν δεν έχει καν ιδρώσει από τις ευγενικές συστάσεις και παραινέσεις της Δύσης, με αποτέλεσμα η προσδοκία πρωτίστως της Λευκωσίας και δευτερευόντως της Αθήνας να εξελισσεται σε μία διαχρονική ουτοπία.