Η αυτοεκπληρούμενη κατάρα του Τιτανικού

Εκατόν έντεκα χρόνια έχουν περάσει από το πιο γνωστό ναυάγιο στην παγκόσμια ιστορία και τα  φώτα στράφηκαν όλες τις προηγούμενες ημέρες στο εξεζητημένο ταξίδι που δυστυχώς δεν είχε γυρισμό για 5 ονομαστούς επιβαίνοντες που καταδύθηκαν με το βαθυσκάφος «Τιτάν» προκειμένου να δουν από κοντά τα καταραμένα για κάποιους απομεινάρια του «Τιτανικού».

Του Νίκου Τσαγκατάκη 

Αργά το βράδυ της Πέμπτης ήρθε να επιβεβαιωθεί το μακάβριο νέο –που όμως όλοι περίμεναν– για την τύχη του βαθυσκάφους «ΤΙΤΑΝ» το οποίο είχε καταδυθεί την περασμένη Κυριακή στο αβυσσαλέο βάθος του βορείου Ατλαντικού αλλά δεν κατάφερε ποτέ να αναδυθεί, αφού η φονική αποσυμπίεση που υπέστη το μετέτρεψε σε συντρίμμια που δυστυχώς έμελε να «συναντήσουν» τα άλλα συντρίμμια του «Τιτανικού».

Στα 24ωρα, πάντως, πριν από το «τετέλεσται» είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν οι συνήθεις θεωρίες συνωμοσίες και οι ευφάνταστες δεισιδαιμονίες που ακολουθούν το βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο RMS Titanic από την βύθισή του στις 15 Απριλίου του 1912 μέχρι σήμερα.

Μια από αυτές είναι το μύθευμα ότι ο χώρος που στεγαζόταν η πισίνα του Τιτανικού είναι ακόμη γεμάτη με το νερό που είχε κατά τη διάρκεια της μοιραίας πρόσκρουσης του πλοίου στο παγόβουνο!

Μία άλλη είναι αυτή με την αιγυπτιακή μούμια Hoodoo που σύμφωνα με πρωτοσέλιδο της  Washington Post έναν μήνα μετά από τη βύθιση του Τιτανικού, ήταν η κατάρα της που οδήγησε στο ναυάγιο και στον πνιγμό περισσοτέρων από 1.500 ανθρώπων.

Η δεισιδαιμονία στηρίζεται στο γεγονός ότι ένας Βρετανός δημοσιογράφος και εκδότης, ο Γουίλιαμ Στεντ, είχε επιβιβαστεί στην πρώτη θέση του μοιραίου υπερωκεάνιου και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού εξιστορούσε στους συνεπιβάτες του ιστορίες για αιγυπτιακές κατάρες και για μία μούμια προκαλούσε καταστροφές στο Λονδίνο.

Κατά τους εξαιρετικά εύπιστους η μούμια εκδικήθηκε τον άνθρωπο –και προφανώς όσους άτυχους ήταν μαζί του– επειδή αποκάλυψε τα μυστικά της. Σε μια πιο… κινηματογραφική βερσιόν-θρίλερ της ίδιας ιστορίας η καταραμένη μούμια βρισκόταν στον «Τιτανικό» ως αποσκευή ενός Αμερικανού που την είχε αγοράσει από το Βρετανικό Μουσείο και την μετέφερε στις ΗΠΑ.

Ρίσκο θανάτου σε μία αμφισβητούμενης ασφάλειας «κρουαζιέρα»

Ακόμη, πάντως, και για τους απόλυτους λάτρεις των υπερφυσικών φαινομένων, το ναυάγιο του Τιτανικού όπως και η τραγωδία του βαθυσκάφους «Titan» είναι αποτέλεσμα είτε ανθρώπινου λάθους είτε τεχνικής αστοχίας.

Ειδικά, μάλιστα, στην περίπτωση του τουριστικού μίνι υποβρυχίου, η περιγραφή των συνθηκών του δυστυχήματος (περιβάλλοντας χώρος κατάδυσης, τεχνικές δυνατότητες του σκάφους κλπ) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κακό αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε.

Το… αυτοεκπληρούμενο της υποτιθέμενης «κατάρας» προκύπτει, καταρχάς, από στοιχεία που έρχονται στο φως και αφορούν την αμφισβήτηση της ασφάλειας της υποθαλάσσιας κρουαζιέρας που οργάνωνε –και πουλούσε «χρυσή»–  η OceanGate, η διαχειρίστρια εταιρεία του βαθυσκάφους Titan. Συγκεκριμένα, υπάρχει επιστολή η οποία συντάχθηκε το 2018 από γνώστες του κλάδου των υποβρύχιων σκαφών και στην οποία υπήρχαν σαφείς προειδοποιήσεις για πιθανές «καταστροφές» καθώς χαρακτήριζαν «πειραματική» τη διαδικασία.

Ακόμη, πάντως, και χωρίς αυτή τη σοβαρή παράμετρο, η κατάδυση ενός βαθυσκάφους σε τόσο βαθιά νερά συγκεντρώνει από μόνη της πολύ υψηλά ποσοστά ρίσκου. Θυμίζεται ότι το ναυάγιο του Τιτανικού βρίσκεται σε βάθος 3.800 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου το περιβάλλον προσομοιάζει με αυτό του διαστήματος. Δηλαδή κάνει πολύ κρύο και το σκοτάδι είναι τόσο πυκνό που και ακόμη και με ειδικά φωτιστικά σώματα κάποιος μπορεί να διακρίνει τι γίνεται σε απόσταση μόλις 6 μέτρων.

Στα βάθη, λοιπόν, του ωκεανού, ο 58χρονος Βρετανός δισεκατομμυριούχος Χάμις Χάρντινγκ, ο πακιστανικής καταγωγής 48χρονος επιχειρηματίας Σαχζάντα Νταγούντ με τον 19χρονο γιο του, ο 77χρονος Γάλλος ωκεανογράφος και ειδικός σε θέματα Τιτανικού Πολ–Ανρί Ναρζολέ, μαζί με τον ιδρυτή και επικεφαλής της OceanGate, Στόκτον Ρας, κατέβηκαν με ένα υποβρύχιο που μπορεί να μείνει κάτω από τη θάλασσα για 96 ώρες, όσο δηλαδή διαρκεί η απαραίτητη παροχή οξυγόνου, και ταξίδεψαν «εγκλωβισμένοι» σε μία κάψουλα χωρητικότητας πέντε ατόμων στην οποία ασκείται εξαιρετικά μεγάλη πίεση λόγω του βάθους (σ.σ. στα 13.000 πόδια που βρίσκεται ο “Τιτανικός” η πίεση που ασκείται ανά τετραγωνική ίντσα είναι περίπου 5.600 λίβρες, νούμερο εκατονταπλάσιο από το αντίστοιχο της πίεση που ασκείται στην επιφάνεια) και που σύμφωνα με μαρτυρίες όσων έχουν αποτολμήσει κάτι παρόμοιο κλειδώνει με διάφορους μηχανισμούς από την εξωτερική πλευρά.

Το τι πήγε τόσο στραβά ώστε να επισυμβεί η υποβρύχια ενδόρρηξη ή αλλιώς η προς τα έσω ξαφνική συντριβή που σμπαράλιασε το βαθυσκάφος είναι νεφελώδες. Απολύτως ξεκάθαρο είναι όμως ότι το ρίσκο συμμετοχής σε μία αμφισβητούμενης ασφάλειας «κρουαζιέρα» έμοιαζε από την αρχή αυτοκτονικό…

Σπάνια όαση ζωής…

Το πόσο δύσκολες είναι οι έρευνες για την ανεύρεση του βαθυσκάφους «Titan»  αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χρειάστηκε να περάσουν 7 και πλέον δεκαετίες για να ανευρεθεί το ναυαγίου του Τιτανικού. Από τις πολλές ερευνητικές αποστολές που οργανώθηκαν για τον σκοπό αυτό εκείνη που… ευτύχησε να τα καταφέρει ήταν μια γαλλοαμερικανική ομάδα που είχε για επικεφαλής τον Ρόμπερτ Μπάλαρντ και τον Ζαν Λουί Μισέλ.

Οι ερευνητές βρήκαν το κουφάρι του Τιτανικού την 1η Σεπτεμβρίου του 1985, να κείτεται στον βυθό σπασμένο στα δύο και σε απόσταση 600 μέτρων του ενός μέρους από το άλλο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που βρίσκονται συγκεντρωμένα στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, η πρύμνη και η πλώρη του Τιτανικού έσπασαν 2 λεπτά πριν από την ολοκληρωτική βύθιση και τα δύο κομμάτια «καρφώθηκαν» στον πυθμένα του ωκεανού με ταχύτητα 100 χλμ/ώρα, με αποτέλεσμα η πρύμνη να διαλυθεί και η πλώρη να παραμορφωθεί λόγω της βιαιότητας της σύγκρουσης.

Το οξύμωρο είναι ότι το ναυαγισμένο υπερωκεάνιο που αποτέλεσε τον υγρό τάφο 1.500 ανθρώπων αποτελεί σήμερα μια σπάνια όαση ζωής σε αυτό το βάθος. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία έρευνα του 1991 κατέγραψε 28 είδη ζώων στο πλοίο, μεταξύ των οποίων γαρίδες, καβούρια και ανεμώνες, τα οποία αποτελούν μια συμβιωτική αποικία.

Η διατήρηση, πάντως, αυτής της αποικίας δεν θα ήταν εφικτή αν δεν υπήρχε η ενέργεια  που προέρχεται από την οξείδωση του ατσάλινου κουφαριού του πλοίου από βακτήρια. Μάλιστα, ένα από τα είδη βακτηρίων που έχουν αναγνωρίστηκαν στο πλοίο ήταν καινούριο είδος και ονομάστηκε «αλομονάδα του Τιτανικού» (Halomonas titanicae).

Ωστόσο αυτό που πρακτικά συμβαίνει είναι ότι το ναυαγισμένο πλοίο σταδιακά οξειδώνεται σε σκουριά κάτι που σημαίνει ότι σε διάστημα 20-30 ετών τελικά θα καταρρεύσει.