Η μεγάλη αγάπη του Μίκη: «Εμείς οι Ολυμπιακοί καθόμασταν στα πίσω θρανία»
Στις 19 Δεκεμβρίου 2003, περισσότεροι από 50 διεθνείς ποδοσφαιριστές διοργάνωσαν προς τιμήν του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μία βραδιά στο ξενοδοχείο Χίλτον. Μίμης Παπαϊωάννου, Μίμης Δομάζος και Αντώνης Αντωνιάδης, μεταξύ άλλων, και ο Θεοδωράκης βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για μπάλα.
«Δέκα ετών παιδάκι, στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς που ζούσαμε τότε, μας έδιναν οι γονείς μας μία δραχμή για να αγοράσουμε εφημερίδα κάθε εβδομάδα. Έτσι πήρα την πρώτη μου εφημερίδα. Σε εκείνη την ιστορική εφημερίδα, το 1935, υπήρχε μία φωτογραφία του Ολυμπιακού με τους πέντε Ανδριανόπουλους, τα αδέρφια και τους Βάζο, Συμεωνίδη και τους άλλους. Ήταν η κόκκινη φανέλα και έγινα Ολυμπιακός από τότε. Κι εγώ, όπως ξέρετε, έχω αλλάξει πολλά κόμματα -και με έχουν κατηγορήσει για αυτό- αλλά τον Ολυμπιακό δεν τον αλλάζω. Κάποιος γεννιέται και πεθαίνει με τα χρώματά του» θυμήθηκε ο Θεοδωράκης και συνέχισε:
«Αν μου έλεγαν ότι σήμερα έχω ένα γεύμα με τον Μπετόβεν, τον Σούμαν, τον Βάγκνερ και τον Μπερλιόζ, δεν θα χαιρόμουν τόσο πολύ όσο που βρίσκομαι μαζί σας. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συναντήσω τον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο και μάλιστα θα κάθομαι δίπλα του. Είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που έχω πάρει. Στη Μακρόνησο στη σκηνή μας ήμασταν μοιρασμένοι Ολυμπιακοί- Παναθηναϊκοί. Και όμως παλεύαμε μαζί για τα ιδανικά μας. Υποτιμούν το ποδόσφαιρο, ενώ είναι βάση σε μια κοινωνία. Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ή και κόμμα.
Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του. Οι ποδοσφαιριστές είναι είδωλα συνδεδεμένα με τα όνειρα και τα ιδανικά του. Είναι σαν τους ήρωες του ’21, σαν τον Καραϊσκάκη. Εγώ είχα δύο ‘κακά’:ήμουν και ποδοσφαιρόφιλος και αριστερός».
«Στη γειτονιά ήμασταν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες και αμέσως παρατήρησα μια μεγάλη διαφορά στην ψυχοσύνθεσή μας. Ο Παναθηναϊκοί είναι σπασίκλες. Αυτοί κάθονταν στο πρώτο θρανίο, μπροστά, ενώ εμείς οι Ολυμπιακοί στα πίσω θρανία. Από μικροί διαφέρουμε γι’ αυτό και λέω πάντα ότι γεννήθηκα με το κόκκινο του Ολυμπιακού και θα πεθάνω με αυτό. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Έχω παρατηρήσει ότι και κόμματα έχω αλλάξει και με κατηγορούν γι’ αυτό. Στον Ολυμπιακό μένω πιστός. Δεν τον αλλάζω ποτέ».
Τον Σεπτέμβριο του 1965, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε παραχωρήσει εκτενή συνέντευξή στο «ΦΩΣ των Σπορ».
«Λατρεύω τον Ολυμπιακό από τα παιδικά μου χρόνια. Θαύμαζα τον Γιάννη Βάζο και όταν τελευταία συναντηθήκαμε σε μία ταβέρνα της Κοκκινιάς ανατρίχιασα από συγκίνηση. Έπαιζα και εγώ ποδόσφαιρο στον Ολυμπιακό Αργοστολίου. Ο Μάρτον Μπούκοβι θα δημιουργήσει έναν θαυμάσιο Ολυμπιακό αντάξιο της ιστορίας του.
Στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς όπου μεγάλωσα ήταν μανία μου το ποδόσφαιρο. Μπάλα έπαιζα και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, αλλά και στην ομάδα της γειτονιάς μου, όπου ήταν «ερυθρόλευκοι» οι περισσότεροι την είχαμε ονομάσει Ολυμπιακός».
Ενδιαφέρον είχε και η άποψη που διατύπωσε εκείνη την εποχή για την εξυγίανση του ποδοσφαίρου. «Πρέπει να επέλθει κάποια εξυγίανση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Να λείψουν οι σικέ αγώνες που κοντεύουν να κάνουν το ποδόσφαιρο σαν τα άλογα του ιπποδρόμου και τέλος να μπουν οι κατάλληλοι άνθρωπος στις διοικήσεις των σωματείων.
Είναι απαράδεκτο στους μεγάλους ελληνικούς συλλόγους να μην μπορούν να γίνουν διοικητικά μέλη οι παλαιοί αθλητές, από την προσφορά των οποίων οι ‘μεγάλοι’ απέκτησαν την δόξα και την όμορφη ιστορία τους. Στο ποδόσφαιρο μας υπάρχουν αξιόλογες μονάδες και θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μία παγκοσμίου κλάσεως εθνική ομάδα.
Θα μπορούσαμε ακόμα στον κλασικό αθλητισμό να γίνουμε ένας λαός ολυμπιονικών. Τι λείπει, άραγε από τον Έλληνα αθλητή; Τα σωματικά, ηθικά και ψυχικά προσόντα; Αναμφισβήτητα όχι. Συνεπώς εκείνα που του λείπουν είναι μόνο τα τεχνικά μέσα και η αθλητική αγωγή από την παιδική ηλικία».
Είχε συνοδεύσει την αποστολή του Ολυμπιακού, τον Σεπτέμβριο του 1965 στο αεροδρόμιο για τα Σκόπια όπου αντιμετώπισε την Βαρντάρ στο πλαίσιο του Βαλκανικού Κυπέλλου, δείγμα του πάθους του για το ποδόσφαιρο.