Η βολική αφωνία του «τοτέμ Αλέξης»

Τον Οκτώβριο του 2009 όταν η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε στις εκλογές ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε την πολιτική ευθύνη του αποτελέσματος και σε ζωντανή σύνδεση από το Ζάππειο ανακοίνωσε ότι θα δρομολογήσει τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου.

Εκείνες οι εθνικές κάλπες είχαν αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ τελευταίο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα με 4,6% και ο τότε αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας δεν φανταζόταν ούτε στα πιο τρελά όνειρά του τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις των ετών που θα ακολουθούσαν. Πολλώ δε μάλλον δεν μπορούσε να διανοηθεί –ούτε φυσικά εμείς οι υπόλοιποι– σε πόσα πολλά πράγματα θα έμοιαζε με τον παραιτημένο την 4^η Οκτωβρίου 2009 «γαλάζιο» πρόεδρο.

Το déjà vu αρχίσαμε να οσμιζόμαστε στην πορεία, όταν όλο το διάστημα της διακυβέρνησης Τσίπρα η Κουμουνδούρου αρνείτο πεισματικά να κακολογίσει τις δημοσιονομικές επιδόσεις της καραμανλικής περιόδου, όταν αγκάλιασε με περίσσια θαλπωρή ανθρώπους του περιβάλλοντος Καραμανλή για να στραφεί εναντίον της Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη κι όταν, τέλος, ο Τσίπρας αποφάσισε να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εραστές της σημειολογίας θα θυμούνται ότι έπειτα από μία εκκωφαντική ήττα τον Ιούνιο ο Τσίπρας διάλεξε κι αυτός το Ζάππειο για να δηλώσει σε live μετάδοση ότι ζητά τη δρομολόγηση των καταστατικών διαδικασιών εκλογής νέας ηγεσίας, καθώς και ότι πριν και μετά από τις εσωκομματικές κάλπες θα είναι «παρών» και μάχιμος. Και σιαμαίοι να ήταν οι δύο πολιτικοί δύσκολα θα κατάφερναν να πουν ακριβώς τις ίδιες ατάκες την ημέρα της αποχώρησής τους αλλά και να διατηρήσουν τόσο πανομοιότυπο επίπεδο αφωνίας τις ημέρες που ακολούθησαν την εθελούσια έξοδό τους.

Ό,τι έκανε, λοιπόν, για χρόνια ο Καραμανλής που παρακολουθούσε σιωπηλός και από την ασφάλεια του καναπέ του στη Ραφήνα τη Νέα Δημοκρατία να δέχεται πυρ ομαδόν από αφιονισμένους εχθρούς αλλά και άσπονδους φίλους,  επαναλαμβάνει ο Τσίπρας παρακολουθώντας βουβός κι ατάραχος τον πρωτοφανή εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο κόμμα του. Κι αν, τέλος πάντων, για τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο της Ν.Δ. η βουβαμάρα και η πολιτική αδράνεια θα μπορούσε να εκληφθεί ως θεμιτή προστασία από περιττές φθορές του επωνύμου «Καραμανλής» που ανέκαθεν λειτουργούσε ως εγγυητική επιστολή της ενότητας της παράταξης, είναι απορροίας άξιο πώς ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πράττει το ίδιο την  ώρα που το κόμμα του διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και μάλιστα με βαριές αλληλοκατηγορίες μεταξύ των συντρόφων του που τον αφορούν επί προσωπικού. Υποστηρίζει, λ.χ., ο Στέφανος Κασσελάκης ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον φύτεψαν οι Αμερικανοί αλλά ο Τσίπρας που όπως λέει τον «“πότισε” στην πολιτική» κι ότι διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματός για να τιμήσει «την κληρονομιά του». Tι έκανε ο Αλέξης; Μούγκα!

Λέει, επίσης, ο νέος πρόεδρος και οι συν αυτώ ότι η παλιά κομματική ελίτ υπονόμευσε τον Τσίπρα, ξεχνώντας όμως ότι ο τέως πρόεδρος ήταν αυτός που έθεσε επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση. Δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς ο Κασσελάκης θεωρεί το… ποτιστήρι του άσχετο ή άβουλο. Πώς αποκρίνεται ο Αλέξης; Ξανά μούγκα!

Κι εν πάσει περιπτώσει, αν ισχύει η εκδοχή των αντιφρονούντων της Κουμουνδούρου ότι ο Κασσελάκης είναι «φυτευτός» από εξωπολιτικούς παράγοντες και τελεί σε διατεταγμένη αποστολή διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας που διάλεξε τον Κασσελάκη για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας είναι άμοιρος ή συνένοχος της «συνομωσίας»; Σαν πολλές μαζεύονται οι μούγκες και γι΄ αυτό πληθαίνουν οι φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑϊκού οικοσυστήματος που ζητούν να ανοίξει επιτέλους το στόμα του το «τοτέμ Αλέξης».

Δύσκολο, πάντως, θα το δούμε να συμβαίνει, καθώς για τον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει τελικά πολύ βολικό να δοξάζεται κρυπτόμενος όσο θα περιμένει να ξεθωριάσουν οι μνήμες της κάκιστης κυβερνητικής αλλά και αντιπολιτευτικής θητείας του μπας και προσκληθεί να επιστρέψει εξαγνισμένος στις επάλξεις.