Καλή αλλά με αστερίσκους η «Διπλωματία του Εγκέλαδου»

Εικόνες αποκάλυψης έχει φέρει μπροστά στα μάτια μας ο φονικός σεισμός των 7,8 Ρίχτερ που συντάραξε την Τουρκία τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας. Πόλεις που κυριολεκτικά έχουν ισοπεδωθεί και τις υλικές ζημιές να υπολογίζεται ότι μπορεί να φτάσουν τα 4 δισ. δολάρια. Όσο για τις ανθρώπινες απώλειες; Κοντεύει να συμπληρωθεί μια εβδομάδα και ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο. Δεν αποκλείεται από τους +20.000 θανόντες που μετρούσαμε όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές, όταν θα κρατάτε την «Α» στα χέρια σας να έχουν διπλασιαστεί.

Το μίνιμουμ που θα μπορούσε να κάνει ένα πολιτισμένος κράτος με κοινωνικές ευαισθησίες και στοιχειώδη ενσυναίσθηση είναι να συμπαρασταθεί στους χαροκαμένους γείτονές του με όποιον τρόπο μπορεί. Αυτό έκανε και η Ελλάδα. Από τα λίγα λουλούδια που εναπόθεσε ένα ζευγάρι έξω από την τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα μέχρι την αποστολή δύο ομάδων της ΕΜΑΚ που ρίχτηκαν κι αυτοί μαζί με τους Τούρκους συναδέλφους τους στη μάχη της διάσωσης επιζώντων.

Όλα αυτά ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν οι μνήμες αντίστοιχων τραγικών περιστατικών του παρελθόντος που με τη σειρά τους οδήγησαν στην επονομαζόμενη «διπλωματία των σεισμών» –«Deprem Diplomasisi» το λένε οι γείτονες. Το είδαμε να συμβαίνει στη διάρκεια του τραγικού για την Τουρκία και την Ελλάδα διμήνου του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου του 1999 όταν το Ισμίτ και η Αθήνα χτυπήθηκαν διαδοχικά από τον Εγκέλαδο. Τότε σηκώθηκε ένα κύμα συμπαράστασης και αλληλοβοήθειας με τις τουρκικές εφημερίδες να κυκλοφορούν με τίτλους όπως «Ώρα Φιλίας».

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Οπότε εύλογα τίθεται και τώρα το ερώτημα: είναι ικανή να θαφτεί η τουρκική έχθρα για τη Ελλάδα στα χαλάσματα που άφησε πίσω του ο mega σεισμός της 6η Φεβρουαρίου; Η απάντηση είναι όχι κι ας δυσαρεστηθούν οι φύσει (ή κατ’ επάγγελμα) αισιόδοξοι. Θα απαντούσαμε ναι, αν συνομιλητής της Ελλάδας ήταν ο απλός τουρκικός λαός που βασανίζεται τώρα από την μανία της φύσης, πριν από τη φτώχια του και εξακολουθητικά από την ανελευθερία του.

Δυστυχώς, όταν κάτσει η σκόνη και ημερέψει ο πόνος, η χώρα μας θα έχει ξανά ως συνομιλητή:

>> Τον εκλεκτός σύμβουλο του Ταγίπ Ερντογάν, Ιμπραήμ Καλίν, που σήμερα ευχαριστεί για όλη την υποστήριξή του τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ελληνική κυβέρνηση, αλλά λίγες ημέρες νωρίτερα –στις 8 Ιανουαρίου– επέμενε ότι η Ελλάδα παραβιάζει τα τουρκικά σύνορα  κι ότι η χώρα του δεν θα διστάσει να (μας) απαντήσει!

>> Τον Ταγίπ Ερντογάν που μέχρι να μας έρθει ένα βράδυ ξαφνικά κατέβασε τον διακόπτη στα social media της χώρας του προκειμένου να φιμωθούν οι φωνές χιλιάδων συμπατριωτών του που εκφράζουν την οργή τους για την αργή αντίδραση των αρχών μετά από τον φονικό σεισμό και για την έλλειψη μέσων.

>> Το πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο της Άγκυρας που μία ημέρα μετά από το μεγάλο κακό βομβάρδισε θέσεις των Κούρδων στη σεισμόπληκτη Συρία.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν αναιρεί την ορθότητα της επιλογής να προστρέξει η χώρα μας σε βοήθεια των γειτόνων της και να τείνει απροϋπόθετη χείρα φιλίας.  Αρκεί να θυμάται ότι αυτή η «αγάπη» άνευ όρων δεν μπορεί να σημαίνει ότι και αγάπη άνευ ορίων. Άλλωστε η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι ένα προτεταμένο χέρι που λέει «είμαι εδώ για σένα»   («Senin İçin Buradayım» στα τούρκικα) συνήθως φιλιέται. Όχι σπάνια, όμως, δαγκώνεται κιόλας, οπότε μικρό καλάθι …

Σε κάθε περίπτωση και επί του πρακτέου, αν κάποιο συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί για την κατά πάσα πιθανότητα… λυκοφιλική ευγένεια που επιδεικνύει η Άγκυρα, είναι ότι τουλάχιστον σε πρώτη φάση και μέχρι τις τουρκικές εκλογές ο «σουλτάνος» Ερντογάν δεν θα έχει το ιδεολογικό αλλά ουσιαστικό έρεισμα –με 30.000 νεκρούς λόγω Εγκέλαδου– να έρθει «ξαφνικά ένα βράδυ»…