Με όρους Μεσοπολέμου ο μετα-πόλεμος του Πούτιν

Ήταν 12 Ιουνίου του 1976, όταν στην ολομέλεια τη Βουλής, που είχε συγκληθεί να συζητήσει το θέμα της ένταξης της Ελλάδας στην επονομαζόμενη τότε ΕΟΚ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκστόμιζε την περίφημη φράση του ότι «η Ελλάς, πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά, ανήκει εις την Δύσιν».

Τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας θυμήθηκε ο νυν πρόεδρός της και πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης την περασμένη Τρίτη στο Κοινοβούλιο, όταν ενημερώνοντας την εθνική αντιπροσωπία για την πολεμική ανάφλεξη στην Ουκρανία, συμπλήρωσε επικαλούμενος τα λόγια του Εθνάρχη ότι η Ελλάδα δεν ανήκει απλά στη Δύση, αλλά πως «είμαστε και εμείς Δύση και ανήκουμε στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τη διεθνή νομιμότητα».

Προφανώς και δεν υπήρχε λόγος ούτε για διευκρινίσεις ούτε για επιβεβαιώσεις για το πού ανήκει η Ελλάδα. Επί της ουσίας, ουδέποτε η χώρα αμφισβήτησε σοβαρά τη γεωπολιτική στοίχισή της με το δυτικό στρατόπεδο. Ακόμη και τις εποχές που είτε λόγω γεωγραφικής εγγύτητας με την Ανατολή είτε λόγω κάποιων λαϊκιστικών πολιτικών ακκισμών (και φαντασιώσεων…) με το «ξανθό ομόδοξο γένος του Βορρά» που, όπως στην επανάσταση του ’21, θα βοηθάει την Ψωροκώσταινα στις δύσκολες στιγμές, η Ελλάδα αποτελούσε βασική και υπό τη σαφή επιρροή της Δύσης συνιστώσα.

Το μέγα ζητούμενο είναι ποια θα είναι γεωγραφικά και πώς θα λειτουργεί πολιτικά αυτή η Δύση, ύστερα από τη… δύση της παράνοιας στην Ουκρανία. Μόνο τυφλοί δεν βλέπουν ότι αυτός ο υβριδικός μετα-πόλεμος που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία γίνεται με ορολογία ακόμη και με τακτικές του Μεσοπολέμου.

Της περιόδου δηλαδή από τα τέλη του 1918 –λίγους μήνες πριν από την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών που σφράγισε το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου– μέχρι και τα τέλη του 1939, όπου ο αναθεωρητισμός και το κραχ του 1929 όργωσαν, έσπειραν και πότισαν για τα καλά το χώμα στο οποίο «βλάστησε» ο Ναζισμός.

Το copy paste εκείνης της περιόδου βλέπουμε και τώρα, με τον Πούτιν να επικαλείται ως πρόσχημα τον ναζισμό της κυβέρνησης Ζελένσκι θέτοντας εμμέσως πλην σαφώς τον ίδιο όρο περί «ζωτικού  χώρου» που επικαλείτο ο Χίτλερ.

Ακόμη και το «πόλεμος-αστραπή» που εξαπέλυσε η ρωσική στρατιωτική μηχανή κατά της Ουκρανίας είναι βγαλμένη από τα εγχειρίδια πολέμου του στρατηγού των Ναζί, Χάιντς Γκουντέριαν, του «πατέρα» της γερμανικής πολεμικής τακτικής του «Μπλίτσκριγκ».

Αυτό που πιθανόν δεν έχει καταλάβει (ή δεν τον ενδιαφέρει;) και το περιγράφει εξαιρετικά σε ένα από τα τελευταία άρθρα του (σ.σ. στον «Guardian») για τον πόλεμο στην Ουκρανία ο μεγάλος διανοητής των καιρών μας, ο Ισραηλινός ιστορικός και καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι είναι ότι το υλικό από το οποίο χτίζονται τα έθνη είναι ο αυταπάρνηση και τα «μολών λαβέ» που λέει κάθε λαός στη δική του γλώσσα. «Μακροπρόθεσμα», λέει ο Χαράρι, «αυτές οι ιστορίες μετρούν περισσότερο από τα τανκς. Ο Ρώσος δεσπότης (σ.σ. εννοεί τον Πούτιν) θα έπρεπε να το γνωρίζει όπως όλοι. Ως παιδί, μεγάλωσε ταϊσμένος ιστορίες για τη ρωσική γενναιότητα στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Τώρα δημιουργεί περισσότερες τέτοιες ιστορίες, αλλά υποδύεται τον ρόλο του Χίτλερ».

Γι’ αυτό και σε άλλη ανάλυσή του ο Χαράρι υποστηρίζει ότι αυτό που πραγματικά διακυβεύεται στην Ουκρανία είναι η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, υπό το πρίσμα ότι δεν πρέπει ο κόσμος να επιστρέψει στη ζούγκλα ούτε πρέπει να γίνει και πάλι κανονιστικό για τις ισχυρές χώρες να καταστρέφουν τους πιο αδύναμους γείτονές τους.

Συμβουλή που αφορά και τη Δύση η οποία –για να μην ξεχνιόμαστε– δεν είναι αθώα του αίματος ούτε για την εισβολή στην Κύπρο, ούτε για τον ακρωτηριασμό της Γιουγκοσλαβίας, ούτε για τον πόλεμο στον Κόλπο.

Αυτά τα… ολίγα, με την ευχή πριν από τον Χαράρι να βγει αληθινός ο δικός μας «διανοητής», ο Νίκος Καζαντζάκης, που επέμενε ότι «υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος –αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ’ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος– σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται».