Μία καθόλου ρομαντική περιήγηση στο Χαϊδάρι
«Ως γέννημα-θρέμμα του Χαϊδαρίου, γνωρίζω κάθε γωνιά της, σπιθαμή προς σπιθαμή. Πολλές φορές το έχω περπατήσει. Αυτή τη φορά διάλεξα να το κάνω νοερά και να το μοιραστώ μαζί σας. Υπάρχει λόγος, γιατί υπάρχει πρόβλημα. Και όχι μόνο ένα…»
«Περνάω, λοιπόν, από ένα πολυσύχναστο σημείο της πόλης, τα ιατρεία του πολύπαθου ΕΟΠΥΥ στην οδό Φαβιέρου. Ο δήμος δεν έχει μεριμνήσει για την εύρυθμη λειτουργία της γειτονιάς (εύκολη πρόσβαση ηλικιωμένων και ατόμων με ειδικές ικανότητες, πάρκινγκ κτλ), αλλά και την ομαλή διέλευση των οχημάτων. Η αγοραστική κίνηση παραμένει στάσιμη.
Προχωρώντας προς την οδό Ν. Σουκατζίδη, επαναφέρομαι σε μία άχαρη και άδικη για τους κατοίκους της περιοχής εικόνα: ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης με παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά αυτοκίνητα που εμποδίζουν εξόφθαλμα την ομαλή κυκλοφορία. Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε σε αρκετούς δρόμους του Χαϊδαρίου. Ρίχνω μία ματιά στα πεζοδρόμια: δύσβατα σε κάποια σημεία, σχεδόν ανύπαρκτα σε άλλα…
Περνάω τώρα από το δεσμευμένο –από τον δήμο– οικόπεδο ιδιοκτησίας ΝΙΜΙΤΣ (Πλατεία Λαού, Δ. Καμπά), μια πολύ μεγάλη έκταση που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τη δημοτική Αρχή για να καλύψει τις ανάγκες του Χαϊδαρίου. Αλλά η ηγεσία του δήμου είχε μάτια και ενδιαφέρον για άλλα ακίνητα, όπως λ.χ. για το δεσμευμένο οικόπεδο του ΟΤΕ στη συμβολή των οδών Σατωβριάνδου και Αθ. Διάκου. Για χάρη του, ο δήμος έκανε την καρδιά του πέτρα και το διαπραγματεύτηκε με ιδιωτική εταιρεία. Όμως, ο χρόνος πέρασε χωρίς γόνιμο αποτέλεσμα και τώρα η εταιρεία επιχειρεί να εκμεταλλευτεί το ακίνητο.
Συνεχίζοντας το δρομολόγιό μου, δεν γίνεται να αγνοήσω μία γνωστή, δυσάρεστη μυρωδιά. Είναι από τα βρώμικα, καλυμμένα από σκουπίδια και ακαθαρσίες, φρεάτια στην άκρη του δρόμου. Εδώ καταλήγουν τα νερά από όλη τη Δυτική Λεκάνη του Δάσους, επειδή δεν έχουν συνδεθεί με κεντρικό αγωγό ώστε να προωθηθούν στη θάλασσα.
Βγαίνω στη Λεωφόρο Αθηνών και στρίβω στην οδό Β. Βουλγαροκτόνου, στο Δαφνί. Δρόμος άνετος, που όμως “πήζει” κάθε φορά που γίνονται κοινωνικές εκδηλώσεις, εξαιτίας της αδιαφορίας της τοπικής Αρχής για επαρκείς θέσεις παρκινγκ και ισόρροπη διαχείριση της αυξημένης κυκλοφορίας. Δεν είναι, φευ, το μοναδικό πρόβλημα εδώ.
Φτάνω στο άλσος Δαφνίου. Καταπράσινο, πευκόφυτο, αλλά και εγκαταλελειμμένο, βρώμικο, αφύλακτο. Αντί να δίνει χαρά και ζωή, προκαλεί θλίψη. Η αγάπη των… αρμοδίων για την περιοχή άργησε όχι μόνο μία αλλά πολλές ημέρες: παρατημένες πλάκες από τον κατεστραμμένο πλακόστρωτο δρόμο της οδού Κομνηνών, ο φράκτης, δίπλα στην είσοδο, έτοιμος να καταρρεύσει, η πόρτα της εισόδου ορθάνοικτη και διαλυμένη, πεταμένα τραπέζια και πόρτες δεξιά κι αριστερά από αυτήν και στη μέση της εσόδου οι κάδοι απορριμμάτων!
Η σκέψη μου πηγαίνει στη Ν. Φλουτζή με κατεύθυνση προς το φανάρι που οδηγεί στη Λ. Αθηνών και τις παρυφές τής Αγωνιστών Στρατοπέδου. Εδώ δεν έχει στάση λεωφορείου, έχει αναγκαστική στάση, γενικώς: ακινητοποιημένα αυτοκίνητα και λεωφορεία, οδηγοί σε κρίση. Μια χρονοβόρα και ρυπογόνος αναγκαστική στάση, κάθε μέρα, σε ώρες αιχμής, εξαιτίας ενός…. φαναριού!
Στο σημείο που η οδός Πύλου στο κάτω Δάσος γίνεται διχάλα και σχηματίζει ένα… χωνί, καταλήγει ο αγωγός όμβριων υδάτων της ανατολικής πλευράς του Δάσους. Οι πλημμύρες αποτελούν τακτικό φαινόμενο και δημιουργούν προβλήματα τόσο στη συγκεκριμένη περιοχή όσο και σε άλλους δρόμους, της Κορυτσάς, της Αειδινίου, στην ευρύτερη περιοχή στο Παλατάκι. Αλλά και στην καρδιά της περιοχής (Παλατάκι), η εγκατάλειψη του περιβάλλοντος χώρου είναι εμφανής. Η ίδια κατάσταση επικρατεί στον πευκόφυτο χώρο του στην οδό Πατρόκλου, στον Ελαιώνα. Στην ίδια περιοχή, το ρέμα στον Άγιο Ανδρέα αποτελεί εστία μόλυνσης και επικινδυνότητας. Δεν μπορώ να παραλείψω, φυσικά, την Αστυθέα, ιδιαίτερα το κομμάτι του μετρό: το πρόβλημα στάθμευσης και μόλυνσης από τα αυτοκίνητα είναι μέγα. Ρυμοτομικό σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν και φρεάτια.
Σταματάω εδώ, παίρνω μία βαθιά ανάσα και μετράω με μια ματιά την πόλη μου. Το Χαϊδάρι που γεννήθηκα και μεγάλωσα αξίζει ένα φωτεινό και υγιές παρόν και μέλλον. Πρέπει να γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν και στις πρακτικές που εφαρμόστηκαν ασυλλόγιστα μέχρι σήμερα. Αγαπώ την πόλη μου και δεν είμαι ένας ρομαντικός κάτοικός της, αλλά εξοργισμένος από την αδιαφορία της δημοτικής αρχής αλλά και αποφασισμένος να ανατρέψω την υφιστάμενη κατάσταση με τη βοήθεια της ισχυρής ομάδας μας στον συνδυασμό μας. Έχει ακόμα συννεφιά, η ατμόσφαιρα είναι μουντή, αλλά είμαι σίγουρος ότι πίσω από αυτή κρύβεται και έρχεται η ανατροπή μας. Και τότε ο ήλιος θα είναι πιο δυνατός. Όπως και το Χαϊδάρι».