Ο εφησυχασμός έφερε… τρικυμία
Το πρώτο καμπανάκι ήχησε λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το 2013. Οι δύο κολλητές ήττες από Παναθηναϊκό και ΚΑΟΔ Δράμας έδειξαν ότι η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού δεν είναι αήττητη (ως τότε ήταν) ούτε… άτρωτη.
Η νίκη επί της Φενερμπαχτσέ/Ούλκερ την προηγούμενη εβδομάδα φαίνεται πως έκανε τους παίκτες των πρωταθλητών Ευρώπης να πιστέψουν ότι η αγωνιστική «κοιλιά» έλαβε τέλος και ότι βάζοντας ξανά τον αυτόματο πιλότο δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα στη συνέχεια.
Ωστόσο, έτσι δεν μπορείς να προχωρήσει στο Top 16 της Euroleague. Στη συγκεκριμένη φάση δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια, ακόμη και αν παίζεις απέναντι στην ομάδα την οποία την περασμένη αγωνιστική υπέταξε εύκολα ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ. Η Αρμάνι Μιλάνο είναι ομάδα ρυθμού. Οι «ερυθρόλευκοι» της επέτρεψαν να τον βρει και σε συνδυασμό με την ενέργεια που έβγαλαν οι Ιταλοί (βασικά οι Αμερικανοί της) στο παρκέ και το πάθος τους ήρθε το τελικό 81-51.
Η συντριβή που υπέστη ο Ολυμπιακός (μία από τις μεγαλύτερες ήττες στην ευρωπαϊκή του ιστορία, όπως και η «φτωχή» επιθετική του συγκομιδή) «πλήγωσε» άπαντε στο στρατόπεδο του συλλόγου του μεγάλου λιμανιού. Όμως ίσως να χρειάζονταν μία τόσο μεγάλη… σφαλιάρα, ώστε να υπάρξει ανασυγκρότηση και συνειδητοποίηση ότι δεν πρέπει να θεωρούν εαυτούς υπερομάδα και φυσικά ότι τα… αγαθά (τίτλοι, πρόκριση στο Final 4) κόποις κτώνται. Οι «ερυθρόλευκοι» ακόμη και τα δύο προηγούμενα χρόνια που κατέκτησαν την Euroleague δεν το έκαναν μόνο μέσα από την ποιότητα τους. Βασικά το έκαναν επειδή έδειξαν μεγαλύτερη μαχητικότητα από τους υπόλοιπους και πίστη στο πλάνο και τους ξεκάθαρους ρόλους, τους οποίους έχουν επωμιστεί οι παίκτες (ο καθένας ξεχωριστά).
Στο πρόσφατο παρελθόν ο… Ευρωπαίος Ολυμπιακός έχει δείξει ότι αντιδρά εξαιρετικά με την πλάτη στο τοίχο και το ίδιο ακριβώς καλείται να κάνει και τώρα, αρχής γενομένης από το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι κόντρα στην Μπαρτσελόνα.