O Γολγοθάς μετά από τον Γολγοθά
Αλλόκοτη και βουβή αυτή η Λαμπρή. Αν και η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν ανέκαθεν μια καλή αφορμή για κατανυκτική ενδοσκόπηση, ετούτη εδώ η αναγκαστική εσωστρέφεια –υπό το πρίσμα της απαγόρευσης της κοινωνικότητας που θυσιάστηκε στον βωμό της προστασίας της δημόσιας Υγείας– βάζει κάθε σκέψη και συναίσθημα στο μπλέντερ της αβεβαιότητας.
Προφανώς και η πρώτη σκέψη έχει να κάνει με την εξασφάλιση τη υγειονομικής ασφάλειας. Εκεί που άλλες χρονιές τέτοιες ημέρες οι νονοί διάλεγαν παπούτσια για τα βαφτιστήρια τους και οι νοικοκυραίοι υπολόγιζαν πόσα κιλά αρνάκι θα χρειαστούν για το πασχαλινό τραπέζι, τώρα στέλνουν sms και παίρνουν άδεια για να πάνε στο σούπερ μάρκετ, από το οποίο επιστρέφουν με αντισηπτικά μαντηλάκια, γάντια μίας χρήσης και κάνα ζυμαρικό μακράς διάρκειας για να βράζει το τσουκάλι.
Έστω κι έτσι, όταν περάσει ο κατακλυσμός θα έχουμε τουλάχιστον να λέμε ότι η Ψωροκώσταινα έζησε το σύγχρονο υγειονομικό θαύμα της, αφού τα νοσοκομεία της δεν γκρεμίστηκαν σαν τα τείχη της Ιεριχούς υπό το βάρος κρουσμάτων και ασθενών.
Είναι εδώ, όμως, που οι δυστοπικές σκέψεις ξαναβγαίνουν από το μπλέντερ, καθώς η Μεγάλη Εβδομάδα δεν τελειώνει αύριο με την Ανάσταση. Ακολουθούν πολλές μεγάλες εβδομάδες και ένας νέος κακοτράχαλος, δημοσιονομικός αυτήν τη φορά, Γολγοθάς.
Οι ειδικοί δεν διαφωνούν πλέον για το αν θα μας επισκεφθεί ή όχι η οικονομική ύφεση. Ερίζουν μόνο για το μέγεθός της. Θα είναι 3%, 5% ή ακόμη και 10% όπως λένε οι πιο απαισιόδοξοι; Και πόσο αισιόδοξοι να είναι, όταν ξέρουν ότι η οικονομία μιας χώρας όπως η Ελλάδα βασίζεται στον τουρισμό (σ.σ. 30,9% συνολική συμμετοχή στο ΑΕΠ και 25,9% συνολική συμμετοχή στην εγχώρια απασχόληση), δηλαδή σε ένα παραγόμενο προϊόν που δομικό συστατικό του έχει τον υγειονομικά απαγορευμένο καρπό της μετακίνησης από τον έναν τόπο στον άλλο;
Στο κυνήγι του θαύματος, δηλαδή να ανακάμψει γρήγορα η εθνική οικονομία από την πανδημική ύφεση, η Ελλάδα μπαίνει με ένα μεγάλο ντεζαβαντάζ: την εξουθένωσή της από την προηγηθείσα δημοσιονομική κρίση της περιόδου 2010-2018. Πιθανόν δεν υπάρχει σύγχρονο ιστορικό προηγούμενο που ένα κράτος κονταροχτυπήθηκε με δύο διαδοχικές υφέσεις. Κι αν υπάρχει, είναι πάλι η Ελλάδα της δεκαετίας 1940-1950, που βίωσε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή καθώς και τον Εμφύλιο που ακολούθησε.
Για να τα καταφέρουμε, προφανώς θα χρειαστούμε πολύ περισσότερα από το θαύμα των ευαγγελικών περικοπών που με 5 καρβέλια και 2 ψάρια ταΐστηκαν 5.000 άνθρωποι ή από το θαυματουργό παράγγελμα του Θεανθρώπου που ανέστησε τον Λάζαρο. Θέλει υπομονή και πείσμα. Όπως υπομένουμε μακριά από τους αγαπημένους μας, για να μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητες ότι θα τους ξαναδούμε υγιείς αύριο. Ή όπως πεισμώνουν οι γιατροί σε όλο τον κόσμο για να σώσουν έναν άνθρωπο. Θέλει και λίγο πίστη. Ότι σταύρωση χωρίς ανάσταση δεν υπάρχει. Κι ότι αν έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, τότε μπορείς να ζωγραφίσεις τον παράδεισο και να μπεις μέσα. Πανανθρώπινα χριστιανικό και αισιόδοξο, έστω κι αν το δίδαξε στις γραφές του ένας «αφορεσμένος» σαν τον Καζαντζάκη. Καλό Πάσχα σε όλους…