Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;

«Ο Ριζοσπάστης έχει ακούραστους κομμουνιστές δημοσιογράφους, αφανείς, που δεν περιμένουν κανενός είδους καταξίωση με τα κριτήρια που αυτή γίνεται στον αστικό Τύπο. Η ενασχόληση στον Ριζοσπάστη δεν είναι επαγγελματική σχέση, αλλά κομματική δουλειά γι’ αυτό δεν μπορεί να μοιράζεται με ενασχόληση σε άλλα έντυπα ή ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπως συμβαίνει σε άλλες εφημερίδες και Μέσα». Ονόματα δεν λένε, υπολήψεις δεν θίγουνε στον Ριζοσπάστη, αλλά στην παραπάνω απάντηση που έδωσαν εχθές για τις αλλαγές και τις απομακρύνσεις συντακτών, είναι ηλίου φαεινότερο ότι στον Περισσό φωτογραφίζουν τον γνωστό δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο.

Η αλήθεια είναι ότι το κομματικό έντυπο του ΚΚΕ είχε δεχθεί κριτική μετά τη δημοσιοποίηση της απομάκρυνσης του Ν. Μπογιόπουλου και άλλων συντακτών, αλλά στον Ριζοσπάστη αρνούνται ότι υπάρχουν άλλα ελατήρια πίσω από αυτές τις εξελίξεις. «Οι αλλαγές στoν Ριζοσπάστη». Γράφει χαρακτηριστικά σε χθεσινό της άρθρο η εφημερίδα «η κατάργηση στηλών, οι αλλαγές καταμερισμού στο δυναμικό του, ποιος γράφει άρθρα, ποιος σχόλια, ποιος ρεπορτάζ, σε ποιο τμήμα είναι, λύνονται στο πλαίσιο της εφημερίδας, με ευθύνη της Διεύθυνσης και της Συντακτικής Επιτροπής όπως, άλλωστε, συμβαίνει και με κάθε εφημερίδα, και δε γίνονται με άλλου τύπου κριτήρια, όπως διαδίδεται από διάφορους, όψιμους ενδιαφερόμενους και δήθεν “φίλους” της εφημερίδας του ΚΚΕ, συνδυάζοντας μισές “αλήθειες” με συκοφαντίες, ανυπόστατα στοιχεία και ερμηνείες προθέσεων». Δεκτή η απάντηση της εφημερίδας, αλλά θα μπούμε στον πειρασμό να κάνουμε ερμηνεία προθέσεων. Κι αυτό γιατί περίπου 10 ημέρες πριν, στο κομματικό έντυπο του ΚΚΕ φαίνεται να υιοθέτησαν μεθόδους άλλων εποχών, όπου τα ανεπιθύμητα πρόσωπα που είχαν διαγραφεί από το κόμμα ή πέσει σε δυσμένεια σβήνονταν από τις φωτογραφίες και ιστορικά ντοκουμέντα. Κι εξηγούμαστε…

Στο θέατρο Τζένη Καρέζη της οδού Ακαδημίας παίζεται μια σπουδαία παράσταση. Ο τίτλος της είναι «Η ανάκριση», συγγραφέας του έργου είναι ο Γερμανός Πέτερ Βάις και ο Κώστας Καζάκος -επικεφαλής ενός εξαιρετικού θιάσου- κρατάει τον ρόλο του ανακριτή. Το έργο αποτελεί ένα δριμύ κατηγορητήριο κατά του ναζισμού, το οποίο βασίστηκε στα πρακτικά της δίκης της Φρανκφούρτης, όπου βασικά στελέχη του στρατοπέδου Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το φινάλε της παράστασης επιφυλάσσει μια έκπληξη: την παρουσία του Νίκου Μπογιόπουλου, ο οποίος με την ιδιότητα -και μόνο αυτή- του δημοσιογράφου, «παίρνει στις πλάτες του» την τελευταία σκηνή του έργου. Ο Ν. Μπογιόπουλος καταφέρνει με τον σοβαρό δημοσιογραφικό–ερευνητικό λόγο του να συνδέει το ζοφερό τότε με το οδυνηρό σήμερα και αποκαλύπτει ονόματα μεγαλόσχημων που γεννήθηκαν, συνδέθηκαν και μεγαλούργησαν επιχειρηματικά την εποχή του ναζιστικού καθεστώτος, λέγοντας χαρακτηριστικά «ότι αυτοί δεν κάθισαν ποτέ στο εδώλιο».

Όποιος κάνει μια στοιχειώδη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρει πλειάδα εγκωμιαστικών κριτικών για την παράσταση, μεταξύ των οποίων και ένα δημοσίευμα του Ριζοσπάστη. Στο site της εφημερίδας του κομματικού οργάνου του ΚΚΕ υπάρχει ανάρτηση (είναι αναπαραγωγή από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας της 20 Οκτωβρίου) αναφορικά με την παράσταση. Υπό τον τίτλο «Ένα έργο-κραυγή για τα έργα και τις πράξεις του ναζισμού», η συντάκτρια του άρθρου πλέκει το εγκώμιο της παράστασης, καταγράφει ονομαστικά έναν προς έναν του συντελεστές της παράστασης (από τους ηθοποιούς μέχρι τον φωτιστή), ξεχνώντας το όνομα ενός: του Νίκου Μπογιόπουλου! Η εν λόγω περικοπή είναι χαρακτηριστική: «Το εμβληματικό, επίκαιρο αυτό έργο επέλεξε να ανεβάσει φέτος ο Κώστας Καζάκος επικεφαλής ενός εξαιρετικού 12μελούς θιάσου(…).Παρεμβαίνει καταλυτικά ένας δημοσιογράφος… ως 13ος».

Τι ήταν, λοιπόν, αυτό που πριν από 10-15 ημέρες οδήγησε στην απάλειψη του ονόματος του Νίκου Μπογιόπουλου από τους συντελεστές μίας παράσταση; Ξαφνική αμνησία ή έλλειψη χώρου; Ας ερμηνεύσουν στον Περισσό την… πρόθεσή τους!