ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Μίμης Καπέρδος: «Το θέατρο είναι ομαδικό “άθλημα”»

Ο νεαρός συγγραφέας μιλά στην «Α» για το έργο του «Δάχτυλο στο Μέλι», που παρουσιάζεται στο Θέατρο ELIART

Από Κ. Ν. 23:05 - 13/12/2019 Τελευταία Ενημέρωση 15:30 - 16/12/2019

«Γέλα, καρδιά μου, γέλα. Βρες χρόνο να γελάς, αυτό είναι η μουσική της ψυχής», έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. Μόνο που ο Μίμης Καπέρδος είναι πολύ νέος για να ασπαστεί την παραπάνω ρήση. Κι όμως, αυτό ήθελε να προσφέρει μέσα από την κωμωδία του «Δάχτυλο στο Μέλι». Να διακωμωδήσει τη διαφθορά, τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή, αλλά και τις αγκυλώσεις της ελληνικής οικογένειας, με τρόπο ξεκαρδιστικό και πνεύμα που πηγάζει από κείμενα παλαιότερων εποχών, πιο αγνών, χωρίς ωστόσο να χάνεται η φρεσκάδα της σημερινής εποχής. Κεντρικός χαρακτήρας της παράστασης είναι ο Γιώργος. Δήμαρχος. Κάτοικος Βορείων προαστίων, αλλά λαϊκής καταγωγής. Όταν του δίνεται η ευκαιρία, θέλει κι εκείνος να σκαρώσει το μεγάλο κόλπο. Και να καρπωθεί το «μέλι» των δημοτών του. Η ζωή, όμως, κάποιες φορές έχει άλλα σχέδια. Τι θα γίνει άραγε στο τέλος; «Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ. Κι εμείς θελήσαμε να ρίξει λίγο φως στην ιστορία μας ο ίδιος ο δημιουργός της, ο Μίμης Καπέρδος, που τόσο πρόθυμα δέχτηκε να μας αποκαλύψει τα μικρά μυστικά του που το πρώτο του κιόλας έργο σημειώνει σημαντική επιτυχία στο θεατρικό σανίδι.

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

⇒ Μιλήστε μας λίγο για την παράστασή σας «Δάχτυλο στο Μέλι». Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του κειμένου;

«Η αλήθεια είναι ότι το “Δάχτυλο Στο Μέλι” είναι το πρώτο μου “παιδί”, το πρώτο έργο που έγραψα σε ηλικία 21 ετών. Το όνειρό μου ήταν να το ανεβάσω κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή έφτασε. Πηγή έμπνευσης, η φαντασία μου! Ήθελα απλά να πειραματιστώ στο να γράψω ένα έργο με αρχή μέση και τέλος».

⇒ Η πλοκή διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’80. Μια εποχή πλασματικής ευημερίας. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε και τι έχει μείνει το ίδιο;

«Μπορώ να πω πως έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα και καθόλου. Άλλαξε το γεγονός ότι η οικονομική κρίση είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας και δεν έχουμε τις ευκολίες της δεκαετίας του ’80, αλλά η νοοτροπία παραμένει σε μεγάλο βαθμό ίδια. Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα ίσως είμαστε λίγο πιο συνειδητοποιημένοι».

⇒ Κεντρικός ήρωας, ένας δήμαρχος «βορείων προαστίων αλλά λαϊκής καταγωγής». Τι χαρακτηριστικά τού προσδίδει καθεμία από τις δύο παραπάνω ιδιότητες;

«Ο δήμαρχος είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει μεγαλώσει σε μια λαϊκή περιοχή, οπότε είναι ένας χαρακτήρας που τον βλέπουμε συνέχεια δίπλα μας. Παρόλο που παντρεύτηκε την κόρη του προηγούμενου δημάρχου βορείων προαστίων, δεν έχει αλλάξει παρέες και συνήθειες! Δηλαδή, είναι ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός που αν δεν είχε τη γυναίκα του να του υπενθυμίζει τη θέση που έχει πλέον στην κοινωνία, ίσως και να είχε εκτεθεί!»

⇒ Όταν του δίνεται η ευκαιρία, δοκιμάζει να σκαρώσει ένα κόλπο με σκοπό το προσωπικό κέρδος εις βάρος των δημοτών του. Τελικά, τι κάνει τους ανθρώπους να βάζουν… δάχτυλο στο μέλι;

«Νομίζω όλα ξεκινάνε από το πώς έχεις μεγαλώσει. Αν ο χαρακτήρας σου έχει χτιστεί με σωστές βάσεις, δύσκολα μπαίνεις στον πειρασμό. Θεωρώ όμως ότι υπάρχουν άπειροι λόγοι για τους οποίους ένας άνθρωπος θα έβαζε το δάχτυλο στο μέλι. Το εύκολο χρήμα, η δόξα, μια καλύτερη ζωή… Μπορείς να βρεις πολλούς λόγους να το κάνεις, όταν ο χαρακτήρας σου δεν έχει “ατσαλωθεί” με ήθος και εντιμότητα!»

⇒ Η παράστασή σας είναι κωμωδία. Ποια είναι η θέση του χιούμορ στην καθημερινότητά σας;

«Προσπαθώ να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα με χιούμορ. Θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή χωρίς χιούμορ, χωρίς την αστεία πλευρά των πραγμάτων και χωρίς ανθρώπους που δεν αυτοσαρκάζονται».

⇒ Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε ανάμεσα στις τρεις ιδιότητές σας, αυτή του ηθοποιού, του θεατρικού συγγραφέα και του σκηνοθέτη;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο, διότι πάνω στην πρόβα μπορεί να χρειαζόταν μια αλλαγή στο κείμενο που έπρεπε να βγει εκείνη την ώρα. οπότε σταματούσα – έγραφα – συνεχίζαμε. Το να είσαι στη σκηνή σε ένα έργο που έχεις γράψει ο ίδιος είναι περίεργο. Ακούς και άλλες εκδοχές των ρόλων που δημιούργησες, άλλες ματιές προσέγγισης. Όλα αυτά είναι όμορφα, όταν είσαι ανοιχτός σε αυτές τις προσεγγίσεις. Σε εξελίσσουν! Σκηνοθετικά, ευτυχώς είχα τη χαρά και την τιμή να με βοηθήσει ο Χρήστος Ευθυμίου, ο οποίος έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στη σκηνοθεσία του έργου, και φυσικά τη βοηθό σκηνοθέτη και συνάδελφο Δήμητρα Ονουφριάδου. Χωρίς αυτούς. τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Το θέατρο είναι ομαδικό “άθλημα” και ευτυχώς εγώ έχω άριστους “συμπαίκτες”! Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως και την πίεση, ήταν κάτι μαγικό το πώς χτίστηκε και θα το ξαναέκανα ευχαρίστως!»

⇒ Είστε ένας νέος άνθρωπος που δημιουργείτε στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε και τι συμβουλές θα δίνατε σ’ έναν καλλιτέχνη που διστάζει να κάνει το πρώτο βήμα;

«Η αλήθεια είναι ότι οι δυσκολίες είναι πολλές. Όχι μόνο κατά τη διάρκεια των προβών, αλλά και αφού ανέβει η παράσταση. Δεν θα μείνω όμως σ’ αυτές, γιατί έτσι νομίζω πιο εύκολα θα αποτρέψω κάποιον να τολμήσει. Καλό είναι να γνωρίζεις το τι θα συναντήσεις, να είσαι προετοιμασμένος για μια ενδεχόμενη “αποτυχία”, αλλά αν είναι κάτι που έχεις μέσα σου και θες να το εκφράσεις, θεωρώ ότι αξίζει το ρίσκο. Οπότε, αν μπορώ να δώσω εγώ μια συμβουλή σε κάποιον που ξεκινάει, με την ελάχιστη εμπειρία που έχω θα ήταν να ευχαριστηθεί την κάθε στιγμή της δημιουργίας του, είτε είναι το γράψιμο, είτε η σκηνοθεσία, είτε η υποκριτική, και να έχει δίπλα του φίλους-συνεργάτες που να μπορούν να μοιραστούν το άγχος, την αγωνία του και τη χαρά για δημιουργία!»

⇒ Η φετινή θεατρική χρονιά, μέχρι στιγμής, δείχνει πιο υποτονική σε σχέση με την περσινή σεζόν. Πού θεωρείτε πως οφείλεται αυτό;

«Κοιτάξτε, κακά τα ψέματα, οι παραγωγές είναι πάρα πολλές αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα. Έχω την εντύπωση ότι και φέτος έχουμε πιο πολλές πρεμιέρες απ’ ό,τι η Νέα Υόρκη. Έχει μοιραστεί η πίτα και αυτό είναι λογικό, όταν υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές για τον θεατή. Οπότε, η μεγάλη προσφορά σε συνδυασμό με την κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, θεωρώ ότι αρκούν στο να έχουμε μια υποτονική χρονιά στον χώρο και φέτος».

⇒ Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τι σας θλίβει;

«Να είμαι ο λόγος που χαμογελάει κάποιος! Αυτό με κάνει να χαμογελάω και να χαίρομαι σαν μικρό παιδί! Με θλίβει να βλέπω συνανθρώπους μου να περνάνε δύσκολα. Ό,τι και να συνεπάγεται αυτό».

⇒ Αν μπορούσε μια από τις ευχές σας να πραγματοποιηθεί την καινούργια χρονιά, ποια θα θέλατε να είναι αυτή;

«Θα ακουστεί κλισέ, αλλά να έχουμε υγεία. Οι επιτυχίες, οι αποτυχίες σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας μάς δίνουν μαθήματα και μας κάνουν καλύτερους, οπότε δεν μου έρχεται άλλη ευχή!»