To bank war του ΣΥΡΙΖΑ με τον Στουρνάρα

 

Λένε ότι η καρέκλα τού εκάστοτε υπουργού Οικονομικών στην Ελλάδα είναι… ηλεκτρική για τον κάτοχό της, μιας και οι αποφάσεις του επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα και τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς εκατομμυρίων πολιτών.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Από αυτήν την καρέκλα πέρασε και ο Γιάννης Στουρνάρας, και μάλιστα όχι την περίοδο των παχιών αγελάδων και της δημοσιονομικής νιρβάνας, αλλά στα χρόνια του κορσέ των μνημονίων και των χαρατσιών.

Ωστόσο, τη φωτιά που άναψε στο πολιτικό σκηνικό ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (και) με την προ ημερών κατάθεση της έκθεσής του για τη νομισματική πολιτική, δεν είχε καταφέρει να την πυροδοτήσει ούτε στο ελάχιστο την περίοδο της υπουργίας του στην οδό Νίκης.

Τα «γιατί», λοιπόν, που προκύπτουν αβίαστα είναι πολλά. Γιατί η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, απασφάλισε και επέστρεψε την έκθεση της ΤτΕ ως απαράδεκτη; Γιατί βουλευτές (σ.σ. η Ραχήλ Μακρή κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά σε βάρος του Γ. Στουρνάρα) και κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκαλούν τον διοικητή της ΤτΕ ότι διασαλεύει(;) το πολίτευμα; Και εν τέλει γιατί ο Γ. Στουρνάρας προκαλεί… αναφυλαξία στην Κουμουνδούρου;

 

Το casus belli

Πριν αποπειραθούμε να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα –όσα απαντώνται τουλάχιστον–, ας δούμε ποια σημεία της έκθεσης Στουρνάρα ήταν casus belli για το Μαξίμου. Κατ’ αρχάς, στην κυβέρνηση αρνούνται μετά βδελυγμίας τη διασύνδεση μιας ενδεχόμενης ρήξης στις διαπραγματεύσεις με ντε-φάκτο πτώχευση και έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. Το ακριβώς αντίθετο πιστεύει ο κεντρικός τραπεζίτης. Σημειώνει στην έκθεσή του ότι «η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις θα είναι η αρχή μιας επώδυνης πορείας που θα οδηγήσει αρχικά σε πτώχευση και τελικά στην έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και ―πιθανότατα― από την Ευρωπαϊκή Ένωση», ενώ προσθέτει πως «μια ελεγχόμενη κρίση χρέους, όπως αυτή που διαχειριζόμαστε σήμερα µε τη βοήθεια των εταίρων, θα μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη κρίση, µε μεγάλους κινδύνους για το τραπεζικό σύστημα και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα».

Εξάλλου, στην κυβέρνηση αισθάνονται ότι η έκθεση Στουρνάρα συμβάλλει στην τρομοκράτηση των πολιτών όταν υποστηρίζει πως ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα σημάνει «βαθιά ύφεση, δραματική μείωση των εισοδημάτων, πολλαπλασιασμό της ανεργίας», με τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο κόμματος να κατηγορεί επισήμως τον διοικητή της ΤτΕ ότι «προσπαθεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου στις κινήσεις και τα διαπραγματευτικά περιθώρια της ελληνικής κυβέρνησης».

Όλα τα παραπάνω θεωρούν στο Μαξίμου ότι συνιστούν ωμή πολιτική παρέμβαση του Γ. Στουρνάρα και με αφορμή την έκθεση του διοικητή για τη νομισματική πολιτική αποφάσισαν να ανεβάσουν υπέρμετρα τους τόνους σε μία κόντρα που υποβόσκει ήδη από την εποχή που ο Γ. Στουρνάρας χρίστηκε υπουργός Οικονομικών.

Αλήθειες και μύθοι

Όσα όμως και αν –ομολογημένα ή ανομολόγητα– καταλογίζει η κυβέρνηση στον Γιάννη Στουρνάρα (σ.σ. κάποιοι δείχνουν την υπογραφή του στον εξωδικαστικό συμβιβασμό του ελληνικού Δημοσίου με τη Siemens, ενώ άλλοι όπως ο νυν υπουργός ΠΑΠΕΝ, Π. Λαφαζάνης, τον έχουν καταγγείλει για συγκάλυψη στην υπόθεση της πώλησης της πρώην ΑΤΕ και του Τ.Τ.), το κυβερνητικό πυρ ομαδόν αδικεί πρωτίστως τους καταγγέλλοντες και σε έναν σημαντικό βαθμό την αλήθεια.

Κι εξηγούμαστε…

Ήταν για παράδειγμα μέγιστο λάθος timing εκ μέρους του Γ. Στουρνάρα η κατάθεση της έκθεσής του την ώρα που καίει η διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους δανειστές, ρίχνοντας νερό στον μύλο του κακού σεναρίου. Εξίσου λάθος –όχι όμως και ψέμα– ήταν η περιγραφή των συνεπειών μιας ενδεχόμενης ρήξης, καθώς οι ήδη φοβισμένοι πολίτες τραβούν και τις τελευταίες καταθέσεις από ένα τραπεζικό σύστημα που υποτίθεται ότι η ΤτΕ προσπαθεί να προστατέψει.

Αλήθεια, όμως, πρέπει να πιστέψουμε ότι ο κόσμος νιώθει καθησυχασμένος ακούγοντας τις κατά καιρούς δηλώσεις του κ. Μηλιού, του κ. Λαπαβίτσα και πανικοβάλλεται όταν διαβάζει την έκθεση της ΤτΕ; Ή ότι οι πολίτες τρέχουν στα γκισέ λόγω Στουρνάρα και όχι όταν ακούν πως η Μιράντα Ξαφά έχει σηκώσει όλα της τα λεφτά από τις ελληνικές τράπεζες;

Από την άλλη, τι σόι ανεξαρτησία των θεσμών ευαγγελίζεται ένα κράτος εγκαλώντας τον κεντρικό τραπεζίτη του ότι πρέπει να περνάει από κρησάρα τις εκθέσεις του; Κι επειδή η δημιουργική ασάφεια είναι της μόδας, δεν συγχέουμε την ανεξαρτησία της ΤτΕ με το ακαταλόγιστο ή την έλλειψη κριτικής για τυχόν παραλείψεις. Απλώς είναι ένδειξη αναξιοπιστίας η λογική των «δύο μέτρων και δύο σταθμών». Θυμόμαστε σαν τώρα τον νυν πρωθυπουργό περίπου να εκθειάζει τη δημόσια στάση του προηγούμενου διοικητή της ΤτΕ, Γιώργου Προβόπουλου, για τον τρόπο που εκείνος χειρίστηκε τα της δημοσιονομικής κρίσης. Όπως επίσης θυμόμαστε τι έλεγε στη δική του έκθεση το 2011 ο κ. Προβόπουλος: σύστηνε στην τότε κυβέρνηση να πάρει μέτρα ύψους 12,5 δισ. ευρώ έως το τέλος του 2011 (5% του ΑΕΠ και κατά 1,5% στη συνέχεια) προκειμένου να περιοριστούν τα ελλείμματα, προέβλεπε άνοδο της ανεργίας, νέα επιβράδυνση του ρυθμού πιστωτικής επέκτασης και επί της ουσίας προδίκαζε ότι η χώρα θα υποστεί σκληρή δημοσιονομική επιτήρηση για τουλάχιστον 4-5 χρόνια.

Τότε, λοιπόν, που ο κ. Προβόπουλος χτυπούσε τα καμπανάκια, έπραττε καλώς; Ή μήπως κατά την «κωνσταντοπούλειο» επιχειρηματολογία υπέσκαπτε την κυβέρνηση, παρέα με τα ΜΜΕ που ήταν από τότε «ερπύστριες που καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό»;

Σε κάθε περίπτωση, η συνάντηση Τσακαλώτου – Στουρνάρα την Παρασκευή το πρωί φαίνεται να κατευνάζει λίγο το τεταμένο κλίμα και να κηρύσσει προσωρινή εκεχειρία των αντιμαχόμενων πλευρών. Και λέμε «προσωρινή», διότι η συνύπαρξη κυβέρνησης και διοικητή μοιάζει με αναγκαστικό γάμο όπου οι δύο σύζυγοι μένουν κάτω από την ίδια στέγη για χάρη των παιδιών. Και με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, αυτοί οι γάμοι είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν…