Το κρίσιμο «αν…» με την Ελλάδα πάμπτωχη

Στα τέλη του Απρίλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπαιρνε τον λόγο στη Βουλή για να δευτερολογήσει στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξαγόταν με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, αναφορικά με τις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία. Σε μία αποστροφή του ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του υπαινικτικά ότι «Ευτυχώς δεν θα μάθουμε» την απάντηση στην αναρώτηση της κοινωνίας «τι θα γινόταν αν… (σ.σ. κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ)».

Στην ίδια κοινοβουλευτική συζήτηση, αλλά και μερικές ημέρες αργότερα, με άρθρο του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το γάντι και ανταπάντησε με έναν κατάλογο από «θα» που… ΘΑ γίνονταν, αν κυβερνούσε ακόμη το κόμμα του.

Η αλήθεια είναι ότι με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία, αλλά ήλθε μία επέτειος και ξανάκανε επίκαιρο τον μόλις δύο γραμμάτων υποθετικό σύνδεσμο. Στις 28 Μαΐου του 1979 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποδεχόταν στο Ζάππειο Μέγαρο τους Ευρωπαίους εταίρους και έβαζε την υπογραφή του στη συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

Συμπληρώθηκαν 41 χρόνια από εκείνη την ιστορική ημέρα και σε μια περίοδο που η Ευρώπη πασχίζει να σταθεί όρθια από τις πληγές που αφήνει πίσω της η πανδημία του φονικού κορωνοϊού –η Γηραιά Ήπειρος μετρά περισσότερους από 150.000 νεκρούς– αναδύεται ένα εύλογο αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό «αν»: Τι θα συνέβαινε, ΑΝ αυτόν τον μετα-πανδημικό πόλεμο η Ελλάδα τον έδινε μόνη της, χωρίς συμμάχους και με όπλο την… τίμια πλην πάμπτωχη δραχμούλα!!!

Και μόνο στο άκουσμα της πρότασης της Κομισιόν για τη δημιουργία Ταμείου Ανάκαμψης, που προικοδοτείται με πόρους ύψους 750 δισ. ευρώ και εκ των οποίων η Ελλάδα αναμένεται να λάβει τα 32 (22,5 δισεκατομμύρια σε επιδοτήσεις και 9,5 δισ. σε δάνεια), η ανακούφιση προκύπτει αβίαστα. Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχει μία χώρα στη φαρέτρα της ένα τέτοιο μπαζούκας όταν θα κληθεί να αντιπαρατεθεί με μία θηριώδη ύφεση και ανεργία.

Για να μην πούμε ότι πιθανότατα η Ελλάδα δεν θα έχει άλλη ευκαιρία για τα επόμενα πολλά χρόνια σαν κι αυτή που γεννά σήμερα η υγειονομική κρίση. Να έχει, δηλαδή, στη διάθεσή της τόσα πολλά χρηματοδοτικά εργαλεία, που θα τη βοηθήσουν να προχωρήσει στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις  που έχει ανάγκη ο τόπος. Η θωράκιση του νέου εθνικού συστήματος υγείας που ευαγγελίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η εκ των ων ουκ άνευ αναγκαιότητα αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, ακόμα και οι συζητούμενες αλλαγές στην Παιδεία χρειάζονται καύσιμο κίνησης για να τρέξουν και να αποδώσουν καρπούς.

Αυτή την πρόκληση-ευκαιρία πρέπει να πιάσει από τα μαλλιά η Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη το τόλμημα της ευρωπαϊκής ηγεσίας να αφήσει τους φτηνολογιστικούς υπολογισμούς και να προτάξει την προστασία του ανθρώπινου κεφαλαίου της. Ποιος ξέρει; Ίσως στην Εσπερία αφουγκράστηκαν έστω και μετά από τέσσερις δεκαετίες τα λόγια του εθνάρχη που από το Ζάππειο του 1979  επέμενε:

«Θεμελιώδης για την επιβίωση της Ευρώπης είναι η σταδιακή οικονομική της ενοποίηση, που θα εξασφαλίσει την αξιοποίηση ενός τεράστιου δυναμικού φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Θα οργανώσει την οικονομία γύρω από τον άνθρωπο, αντί τον άνθρωπο γύρω από την οικονομία. Θα πραγματοποιήσει την ιδέα της πολυδιάστατης αναπτύξεως και θα προαγάγει την ποιότητα της ζωής, ενώ παράλληλα θα υπηρετήσει σε διεθνή κλίμακα την ιδέα της οικονομικής δικαιοσύνης και της προαγωγής των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών».

Ποτέ δεν είναι αργά…