Το μπαρ-ντε-φερ του Κοσόβου με τη Σερβία, η στάση της Ελλάδας και η παντός καιρού «πατέντα» των Πρεσπών

Η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη σκέπασε –και δικαίως– πολλά από τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Πολακειάδα που ταλαιπωρεί τους «συντρόφους» της πλατείας Κουμουνδούρου ή στην φημολογούμενη μετάθεση του χρόνου των εκλογών λίγο μακρύτερα από την 9^η Απριλίου. Το διήμερο που ακολούθησε την Καθαρά Δευτέρα έσκασαν με διαφορά μερικών ωρών δύο ειδήσεις από το εξωτερικό δελτίο που αφορούν τη βαλκανική γειτονιά μας που δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορη την Ελλάδα.

Η πρώτη αφορούσε τη δημοσιοποίηση εκ μέρους της Ε.Ε. της συμφωνίας για την εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στην Σερβία και το Κόσοβο την οποία εμφανίστηκε ότι αποδέχθηκαν και το Βελιγράδι και η Πρίστινα. Η δεύτερη είδηση ήρθε να ανατρέψει την πρώτη καθώς Κοσοβάροι και Σέρβοι αρνήθηκαν ότι έδωσαν τα χέρια, επέρριψαν η μια πλευρά την άλλη την ευθύνη για το διπλωματικό ναυάγιο, ενώ ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς εμφανίστηκε διαπρύσιος και εσαεί αρνητής της αναγνώρισης του Κοσόβου ως ανεξάρτητης κρατικής οντότητας.

Η «εμπλοκή» της Ελλάδας στο ζήτημα είναι παράπλευρη όχι όμως ανάξια λόγου ή άνευ ουσίας. Αρκεί να υπενθυμιστεί ότι η χώρα μας δεν έχει αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος γεγονός που βρίσκει αντίθετους τους δυτικούς συμμάχους της. Είναι δε κοινό μυστικό ότι η Αθήνα έχει δεχτεί ουκ ολίγες φορές το στενό μαρκάρισμα άλλοτε του Βερολίνου, άλλοτε της Ουάσινγκτον, άλλοτε και των δύο μαζί, ώστε να αλλάξει ρότα και να πει και αυτή το «ναι» στην Πρίστινα. Όπως δεν είναι μυστικό ότι Ε.Ε. και ΗΠΑ αναζητούν την ησυχία τους στη βαλκανική χερσόνησο θέλοντας την επίλυση μία προαιώνιας και επικίνδυνης έχθρας στα πρότυπα της «ειρήνευσης» ανάμεσα στην Ελλάδα και τα Σκόπια μέσω της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν «ξαναενοχληθεί» η Ελλάδα για το θέμα, αλλά μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να «υποκύψει». Κι αυτό διότι είναι υπαρκτός και δικαιολογημένος ο ελληνικός φόβος να βγει το τζίνι από το μπουκάλι και να ζητηθούν ανάλογες υποχωρήσεις και στο Κυριακό ή και στη Θράκη όπως λένε οι περισσότερο «πονηρεμένοι». Οπότε το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μία μεσοβέζικη διπλωματική στάση με την Αθήνα να διατηρεί τις διακρατικές επαφές σε υπουργικό ή και πρωθυπουργικό επίπεδο αλλά μέχρι εκεί.