«Ήμασταν οι δικοί τους άνθρωποι και όχι σταρ…»

Τους λόγους για τους οποίους ο ίδιος και οι συμπαίκτες του στο αλησμόνητο ευρωμπάσκετ του 1987 παραμένουν το ίδιο αγαπητοί στην ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα ανέλυσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα eurohoops.net.

«Δεν ήμασταν σταρ, ήμασταν ο γείτονας τους, ο γιος τους, ο εγγονός τους, το παιδί τους. Αυτό έκανε ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα. Δεν ήμασταν η ελίτ της κοινωνίας και του αθλητισμού και δεν είχαμε καταλάβει τι σήμαινε κοινωνικά αυτό το Ευρωμπάσκετ. Ήταν κάτι που συνέβαινε κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Ο κόσμος άρχισε να παρακολουθεί πολύ τα παιχνίδια. Υπήρχαν τεράστια κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τα οποία πια οι Έλληνες έχουν ξεχάσει. Αν τους ρωτήσεις δεν θα σου πουν για αυτά, τους έχει συνεπάρει όλο αυτό το κλίμα, η αίσθηση ότι μπορούμε να πάμε ακόμα πιο ψηλά. Δεν περιμέναμε ποτέ ότι αυτό το τουρνουά θα γινόταν ένα σύμβολο. Αρχίσαμε κάτι να καταλαβαίνουμε όταν μετά το ματς με την Ιταλία, ο κόσμος έβγαινε έξω στο δρόμο για να μας συνοδεύσει όταν πηγαίναμε με το πούλμαν στο γήπεδο και για να μας αποχαιρετήσει όταν επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο» ανέφερε ο «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ και κατέληξε: «Τότε καταλάβαμε την επιρροή που υπήρχε στην ελληνική κοινωνία. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια πολύ έντονη πολιτική σύγκρουση των Ελλήνων και όμως εκείνες τις ημέρες ο ένας αγκάλιαζε τον άλλο. Ήταν πρωτόγνωρο. Βοήθησε η ομάδα με τους χαρακτήρες που είχαμε, τον τρόπο που παίζαμε, με το ότι το μπάσκετ ήταν κάτι καινούριο, δεν ήταν κάτι τόσο διαδεδομένο και όλοι μας θεωρούσαν τα παιδιά τους».