Αλλάζει το dna του Έλληνα ποδοσφαιριστή
Την προηγούμενη δεκαετία ζήσαμε ένα τρελό ποδοσφαιρικό «λίμιτ απ» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εντελώς ξαφνικά, ένας Γερμανός προπονητής κατάφερε να οπλίσει τους Έλληνες ποδοσφαιριστές με αυτοπεποίθηση και προσθέτοντας την πειθαρχία την οποία τους επέβαλε, κατάφερε να μας οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Φερνάντο Σάντος πήρε τη σκυτάλη και συνέχισε τις επιτυχίες με πρόκριση στους «8» του Euro για και ένα πέναλτι παραλίγο και στους «8» του Μουντιάλ και κάπου εκεί έληξε η ευτυχισμένη αυτή περίοδος και γυρίσαμε στα παλιά!
Ευθύνες γι’ αυτό το πισωγύρισμα έχουμε καταλογίζει πολλάκις στην ανεκδιήγητη διοίκηση της ΕΠΟ, ωστόσο τώρα κάνουμε μία αγωνιστική ανάλυση και όχι διοικητική. Τι μπορεί να άλλαξε τα τελευταία αυτά χρόνια και γυρίσαμε τόσο πίσω. Μήπως ο Έλληνας ποδοσφαιριστής βαρέθηκε την άμυνα και γουστάρει επίθεση; Προφανώς κάθε παίκτης παίζει στην θέση που του ταιριάζει και μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μία εντελώς διαφορετική γενιά. Να η απόδειξη:
Οι αμυντικοί ογκόλιθοι της προηγούμενης δεκαετίας (2000-2009)
Γιατί πήραμε το Euro το 2004; Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά κακά τα ψέματα, πρέπει άπαντες να θυμηθούμε τη συνεισφορά των αμυντικογενών παικτών και αυτή των επιθετικών. Ο Δέλλας και ο Καψής έκαναν απίστευτο τουρνουά. Ο Καψής με την Τσεχία ήταν συγκινητικός, έπιασε τον δίμετρο Κόλερ και τον «βίδωσε» στο έδαφος. Ο Δέλλας ήταν ο «Κολοσσός» μας. Οι υπόλοιποι στόπερ δεν χρειάστηκε να αγωνιστούν, αλλά τεράστια ήταν η συνεισφορά όλων εκείνων που έπαιξαν άμυνα. Του Φύσσα, του Γιούρκα, του Μπασινά (είχε ασίστ και γκολ), του Κατσουράνη και φυσικά του Ζαγοράκη (μία ασίστ).
Την ίδια εποχή, όμως, αναδείχθηκαν κι άλλοι στόπερ. Ο Νταμπίζας και ο Γκούμας, ο Κυργιάκος, ο Ταυλαρίδης, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, λίγο καιρό αργότερα ο Μόρας και ο Παπασταθόπουλος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ενώ μέχρι και ο Μανωλάς αναδείχθηκε την προηγούμενη δεκαετία (έπαιξε στην ΑΕΚ το 2009). Ως αμυντικός πρέπει να θεωρηθεί και ο Τοροσίδης…
Από το 2010 και μετά άλλαξε το τροπάρι
Επιθετικούς βγάζαμε καλούς για το εγχώριο πρωτάθλημα, αλλά προς εξαγωγή λίγοι έκαναν τη διαφορά. Ο Μαχλάς, ο Χαριστέας και ο Αναστασίου ήταν οι εξαιρέσεις. Άντε και ο Νικολαϊδης που ήταν εξαιρετικός για μισή σεζόν στην Ατλέτικο. Ο Τσιάρτας ήταν μεσοεπιθετικός, αλλά μπορεί να εισαχθεί και αυτός στη συγκεκριμένη κατηγορία. Όπως και να έχει, όμως, ήταν λιγότεροι από τους αμυντικούς.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, είχαμε μεταβολή της κατάστασης. Ο Γκέκας έκανε την αρχή και ακολούθησαν κι άλλοι. Ο Μήτρογλου, ο Σαμαράς, ο Ταχτσίδης κι ο Κονέ πήγαν σε μεγάλα πρωταθλήματα αλλάζοντας τις ισορροπίες. Μέχρι και ο Παντελής Καπετάνος έφυγε έξω…
Δεσπόζουν οι Έλληνες φορ, αλλά…
Σήμερα, μάλιστα, συμβαίνει κάτι ανεπανάληπτο στον πίνακα των σκόρερ. Οι πρώτοι είναι Έλληνες και μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενοι. Ο Φορτούνης και ο Βέλλιος (που επίσης πήγαν στο εξωτερικό και επέστρεψαν), ο Γιάννου, ο Καρέλης και ο Αραβίδης είναι πέντε παίκτες που δεσπόζουν στον πίνακα, που από ξένους βρίσκεται μόνο ο Ιντέγιε. Πως δικαιολογείται αυτή μετατροπή του Έλληνα ποδοσφαιριστή;
Προφανώς δεν δημιουργήσαμε σχολή επιθετικών. Είναι ένα ζητούμενο προς εξερεύνηση και θα είχε ενδιαφέρον μία έρευνα επί τούτου. Μέχρι στιγμής, πάντως, αποδεικνύεται πως η Εθνική μας ομάδα λειτουργούσε καλύτερα με αμυντικούς προσανατολισμούς. Διότι ο αμυντικός χρειάζεται δύναμη, συγκέντρωση και προσήλωση, δηλαδή λιγότερες τεχνικές αρετές από τον επιθετικό που πρέπει να είναι ταχύς, δυνατός, να ξέρει περισσότερη τακτική και να χειρίζεται καλύτερα την μπάλα.
Η γενιά των καλών μας αμυντικών χρειάστηκε απλά έναν καλό προπονητή για να κάνει την υπέρβαση. Η γενιά των καλών επιθετικών χρειάζεται πολλά περισσότερα. Το ταλέντο δεν αρκεί όταν είσαι επιθετικός, χρειάζεται σπουδή του αντικειμένου από γνώστες του σπορ και στην Ελλάδα αυτοί οι γνώστες δυστυχώς είναι λίγοι.