Δημοκρατική νομιμοποίηση του… κουαρτέτου ζητά ο Τσίπρας
Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είχε, σήμερα, τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, στον οποίο απέστειλε και επιστολή με την οποία ζητά την εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη διαδικασία αξιολόγησης.
Ο κος Σουλτς φέρεται να εκφράστηκε θετικά στο περιεχόμενο της επιστολής και δήλωσε ότι το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί αίτημα πολλών πολιτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου.
Το αίτημα του πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα τεθεί υπόψη των κοινοβουλευτικών ομάδων αμέσως μετά την έναρξη των εργασιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Επί της ουσίας, με την κίνηση αυτή ο πρωθυπουργός επιχειρεί τη δημοκρατική νομιμοποίηση του κουαρτέτου των δανειστών, με την ελπίδα πως η παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το οποίο είχε καταδικάσει την Τρόικα να λειτουργήσει υπέρ της Ελλάδας. Σε κάθε όμως περίπτωση θα μπορεί πλέον να επικαλεστεί πως οι πιέσεις ασκούνται από εκλεγμένο σώμα και όχι από τεχνοκράτες.
Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:
«Σου αποστέλλω αυτήν την επιστολή για να ζητήσω την άμεση και πλήρη εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – ως πέμπτου παράγοντα στο πλαίσιο του λεγόμενου «κουαρτέτου των πιστωτών» – στην τακτική διαδικασία αξιολόγησης ως προς την εφαρμογή της δανειακής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελληνική Δημοκρατία και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και τις συνοδευτικές προϋποθέσεις πολιτικών που δίνουν υπόσταση στη δήλωση του Euro Summit στις 12 Ιουλίου 2015.
Μια τέτοια εμπλοκή προβλέπεται θεσμικά στον Κανονισμό 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου «για την ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών μελών στη ζώνη του ευρώ τα οποία αντιμετωπίζουν ή απειλούνται με σοβαρές δυσκολίες αναφορικά με τη χρηματοοικονομική τους σταθερότητα» – ιδιαίτερα στο άρθρο 3 για την ενισχυμένη εποπτεία.
Επιπροσθέτως, θεωρώ πολιτικά επιτακτικό, ο μόνος ευρωπαϊκός θεσμός με άμεση λαϊκή εντολή, να λειτουργήσει ως ο έσχατος εγγυητής της δημοκρατικής λογοδοσίας και συμβατότητας της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη με το ευρωπαϊκό πολιτικό και κοινωνικό κεκτημένο. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν η εφαρμοσμένη πολιτική αποτελεί μέρος μιας δεσμευτικής δανειακής συμφωνίας ανάμεσα σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και σε κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, η οποία έχει εκ των προτέρων κυρωθεί από εθνικά Κοινοβούλια».