Μία πτωχή ποδοσφαιρική ανάλυση…

Το ποδόσφαιρο των Δικεφάλων στον τραγικό τελικό του Βόλου ήταν κι αυτό… τραγικό. Φυσιολογικό κατά την εκτίμησή μας, οι μεν ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έστυβαν λεμόνια στα αποδυτήρια ως αντίδοτο στα δακρυγόνα, αυτοί του ΠΑΟΚ άργησαν να έρθουν λόγω συμφόρησης, στις εξέδρες γινόταν σκοτωμός με λοστάρια και σουγιάδες και έπρεπε να παίξουν σε έναν αγωνιστικό χώρο της πλάκας.

Είναι πραγματικά λυπηρό για τους ρομαντικούς φίλους του αθλήματος το να είναι αδύνατη μία ποδοσφαιρική προσέγγιση ενός τελικού Κυπέλλου. Εμείς θα προσπαθήσουμε να την κάνουμε.

Η ΑΕΚ μπήκε καλά στα πρώτα δέκα λεπτά των ημιχρόνων και μετά ήταν χαμένη. Απροσδιόριστο το γιατί, οι παίκτες της δεν μπορούσαν να διώξουν με σωφροσύνη και αδυνατούσαν να ανταλλάξουν τρίτη πάσα. Η τακτική δεν ήταν σωστή ή λάθος, απλά οι ποδοσφαιριστές αποτύγχαναν να ελέγξουν την μπάλα. Έπαιζαν σαν ρομπότ με ελαφρώς πειραγμένα καλώδια. Δύο-τρεις ενέργειες του Πατίτο με την μπάλα στο α’ μέρος και σαφέστατα πέντε-έξι θετικές προσπάθειες του Λάζαρου. Και τέλος!

Το δίδυμο Σιμόες – Γιόχανσον σαν να έκανε πλάκα στον κόσμο της ΑΕΚ με την αδυναμία του να μεταφέρει με ψυχραιμία την μπάλα μπροστά από το κέντρο. Ο Μάνταλος παίκτης φανταστικός για ρολίστας ή δυνατό κομμάτι μίας μηχανής, αλλά για «ηγέτης»; Δεν βγαίνει ποτέ αλλαγή ένας «ηγέτης» άραγε;

Ο ΠΑΟΚ, σύμφωνος με τη φετινή δυναμική του, ήταν αποφασιστικός στις προσωπικές μονομαχίες ως και αντιαθλητικός γνωρίζοντας τη διαιτητική προστασία. Οι κερδισμένες κεφαλιές του Πρίγιοβιτς, άστοχες όλες αλλά δεν έχει σημασία, απόδειξη πως συνολικά ως ενδεκάδα είχε μεγαλύτερη διάθεση και θέληση να φέρει την μπάλα κοντά στην εστία, σε αντίθεση με την ΑΕΚ που μετά την ισοφάριση όλοι σούταραν από απόσταση… Στα σημεία ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος και είχε μεγαλύτερο πάθος, αλλά και μία λογική στο παιχνίδι του, την οποία εξέφραζε ο Μπίσεσβαρ.

Τελικά το Κύπελλο το παίρνει αυτός που το θέλει περισσότερο, με… οποιονδήποτε τρόπο.