Οι δύο δρόμοι του Θρύλου
Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού ήταν ξεκάθαρος τόσο με την ομιλία του στα αποδυτήρια μετά το ματς του Φαλήρου, όσο και με το μήνυμα που θέλησε να περάσει μετά τον αποκλεισμό στο Ισραήλ. «Νέο ξεκίνημα» ήταν η ατάκα του. Προειδοποίησε αρχικά τους παίκτες μετά το 0-0 στο «Γ. Καραϊσκάκης» και ενημέρωσε εν συνεχεία τους φιλάθλους μετά το 1-0 από τη Χάποελ.
Τι σημαίνει, όμως, νέο ξεκίνημα για μια ομάδα που… τρέχει με χίλια από το 1996 κι έπειτα και δεν έχει κάνει παρά μόνο λίγες στάσεις για ανεφοδιασμό; Και αν ο κόσμος έχει αντοχές γιατί έχει χορτάσει από τίτλους, ο οργανισμός Ολυμπιακός έτσι όπως είναι καλουπωμένος εδώ και 20 χρόνια πώς μπορεί να μπει με ομαλό τρόπο σε νέα τροχιά; Θα το κάνει με προοπτική να επιστρέψει δυνατός σε δύο-τρία χρόνια, με ένα πλάνο αξιοποίησης νεαρών Ελλήνων, με πιο σφικτή πολιτική και προσεγμένες κινήσεις, με στόχο τη διάκριση έστω και στο Europa League (που δεν είναι θεσμός της πλάκας και κακώς τον υποτιμούμε στην Ελλάδα), ή θα το κάνει με τη γνωστή του συνταγή, δηλαδή απόκτηση παικτών εγνωσμένης αξίας, πωλήσεις ποδοσφαιριστών αν οι προσφορές είναι συμφέρουσες και κύριο μέλημα το πρωτάθλημα και όχι τόσο το Europa League;
Αυτό είναι το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό τού σήμερα. Μπορεί το σοκ του αποκλεισμού να είναι μεγάλο, αλλά στατιστικά να το δει κανείς, όταν μετέχεις σε ένα πρωτάθλημα που είναι 15ο στη βαθμολογία της Ευρώπης είναι μάλλον πολυτέλεια να παίζεις κάθε χρόνο στους ομίλους. Οι 18 συμμετοχές στα 20 χρόνια είναι μεγάλο επίτευγμα για τον Ολυμπιακό και δεν θα μικρύνει με τη φετινή του απουσία. Ο Ολυμπιακός θα μικρύνει μόνο αν δεν καταφέρει να επιστρέψει ποτέ σε αυτό το επίπεδο.
Ζητούμενο, λοιπόν, σε αυτό το νέο ξεκίνημα είναι η σύνθεση των προσώπων. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης εύκολα θα απομακρύνει τον προπονητή και εύκολα θα βρει αντικαταστάτη. Αν θέλει να αλλάξει και όλη την ενδεκάδα, θα το κάνει. Το δύσκολο, όμως, είναι να καταλήξει στη σωστή σύνθεση των νέων προσώπων, στη φιλοσοφία του Ολυμπιακού της επόμενης τριετίας. Στη σύνθεση όχι μόνο των αθλητών και των προπονητών, αλλά και των συνεργατών του. Ας δούμε δύο διαφορετικά μονοπάτια που θεωρητικά θα μπορούσε να ακολουθήσει ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο πρώτα ονόματα που προέκυψαν ως πιθανοί αντικαταστάτες του Βίκτορ, είναι προπονητές που εκφράζουν ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας.
«Μονοπάτι Ουζουνίδη», προσήλωση στη δημιουργία ενός ελκυστικού Ολυμπιακού με πολλούς Έλληνες που θα κερδίσει πάλι τον κόσμο του!
Φαβορί θεωρείται ο Μαρίνος Ουζουνίδης για νέος τεχνικός ηγέτης της «ερυθρόλευκης» ομάδας και μάλιστα όλα δείχνουν ότι σύντομα θα κλείσει. Τρεις προπονητές έκαναν υπερβάσεις στον Ολυμπιακό την τελευταία 20ετία. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς (ξένος, αλλά με ελληνικότατη νοοτροπία και τεχνογνωσία), ο Ερνέστο Βαλβέρδε (έπαιξε την καλύτερη μπάλα) και ο Τάκης Λεμονής (πέτυχε τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές νίκες και τους μεγαλύτερους εγχώριους θριάμβους). Τι σημαίνει αυτό; Πως δεν υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που να επιβάλλει ξένο προπονητή στον πειραιώτικο πάγκο. Άρα, μια χαρά μπορεί να λειτουργήσει το μοντέλο με τον Ουζουνίδη που και καλά προπονητικά στοιχεία έδειξε στον Πανιώνιο, και εγκεφαλικός ήταν ως ποδοσφαιριστής και γνώσεις από το εξωτερικό έχει και την πίεση μίας μεγάλης ομάδας (έστω και ως παίκτης) έχει βιώσει. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι μία εξαιρετική εγχώρια λύση, που όμως πρέπει να συνδυαστεί με ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Αυτό της υπομονής και του αγωνιστικού χτισίματος από τα χαμηλά, της χρησιμοποίησης Ελλήνων παικτών (Καπίνο, Μπουχαλάκης οι κορυφαίοι στο Ισραήλ και ο… Γιαννιώτας ο καλύτερος του ΑΠΟΕΛ στον προκριματικό με τη Ρόζεμποργκ). Αυτό το μοντέλο θέλει πίστη και αντοχές, αλλά ο κόσμος θα το υποδεχθεί θετικά αν δει ότι λειτουργεί με υγεία.
«Μονοπάτι Μπιέλσα», διατήρηση μπάτζετ στα ύψη, απόκτηση συγκεκριμένων παικτών, αποκλειστικός στόχος το πρωτάθλημα και η άμεση επιστροφή στους ομίλους
Είναι κι αυτός ένας δρόμος, που μάλλον απορρίπτεται. Επειδή ακούγεται και το όνομα του Μαρσέλο Μπιέλσα για τον πάγκο του Ολυμπιακού, αναφέρουμε το εξής: Ο συγκεκριμένος προπονητής είναι απαιτητικός. Αν κληθεί, θα έρθει στον Πειραιά –είναι γνωστό ότι του αρέσουν οι προκλήσεις–, αλλά θα έρθει με τη λίστα των παικτών που επιθυμεί και θα έρθει για να οδηγήσει και πάλι την ομάδα στους ομίλους του Champions League. Αναγκαστικά θα καλλιεργηθεί ένα περιβάλλον δίχως υπομονή και ανοχή στην αποτυχία! Είναι αυτό ένα μοντέλο που μπορεί να «σηκώσει» ο Βαγγέλης Μαρινάκης μετά τη χασούρα που του έτυχε φέτος;
Αυτός είναι ο δύσκολος γρίφος για τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Το ποια θα είναι η φιλοσοφία του Ολυμπιακού σε αυτό το «νέο ξεκίνημα». Διότι μιλάμε για ένα ξεκίνημα που είναι καταδικασμένο να πετύχει, όπως πέτυχε το 1925 (ίδρυση), όπως πέτυχε το 1959 (έναρξη Α΄ Εθνικής) με μία μικρή καθυστέρηση, όπως πέτυχε το 1979 (επαγγελματισμός) και όπως πέτυχε το 1994, αφού πρώτα ο Σωκράτης Κόκκαλης χρειάστηκε δύο χρόνια για να προσπεράσει τις τότε εξαιρετικές ομάδες του ΠΑΟ και της ΑΕΚ. Τα νέα πρόσωπα που θα πλαισιώσουν το «νέο ξεκίνημα» πρέπει να είναι ταιριαστά στη φιλοσοφία του Ολυμπιακού και να βάλει ο πρόεδρος στην άκρη κάποιες ενδεχομένως διαφορές σε πρόσωπα. Αν οι επιλογές είναι σωστές, τότε ο Ολυμπιακός δεν θα αργήσει να επιστρέψει στον κορυφαίο θεσμό, πολύ απλά επειδή είναι καταδικασμένος να τα καταφέρει.
Όσο για εκείνη τη μικρή μερίδα των φίλων του Ολυμπιακού που μπορεί να ζητάνε όχι την απομάκρυνση των παικτών ή των προπονητών, αλλά του προέδρου, είτε λόγω της αποτυχίας, είτε της ενασχόλησής του με τη Νότιγχαμ, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Πρώτον, πρέπει να υπάρχει διάδοχη λύση. Και δεύτερον, ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρίσκεται σε διαδικασία μεγέθυνσης του Ολυμπιακού. Προ ημερών ανακοίνωσε την πρόθεσή του για κατασκευή κλειστού γυμναστηρίου και κολυμβητηρίου δίπλα στο «Γ. Καραϊσκάκης». Αυτές δεν είναι κινήσεις που δείχνουν τάσεις φυγής…