Ο άνθρωπος δεν είναι ηγέτης!

Ακούνητος… Περιπατητής στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, απλά περίμενε μία μπαλιά για να βάλει ωραία το κεφάλι του ή το πόδι του με κίνηση καρατέγκα και να σκοράρει. Δεν του έκατσε. Έτσι για μία ακόμη φορά, έκανε την ομάδα με την οποία αγωνίζεται να φαίνεται πως παίζει με δέκα, σε ένα τόσο κρίσιμο ματς για το Champions League.

Όταν το παιχνίδι είναι κρίσιμο και 21 ποδοσφαιριστές κάνουν το ματς της ζωής τους κατανοώντας τη σημασία του, ο Ζλάταν κάθεται στο βάθρο του και περιμένει τη μεγάλη στιγμή για να σηκωθεί και να διατάξει την μπάλα να μπει στα δίχτυα. Δεν είναι έτσι, όμως. Όταν ο αντίπαλος παίζει με πάθος, ο προπονητής των άλλων προσαρμόζει την άμυνα πάνω σου και οι συμπαίκτης σου δεν μπορούν να σε βρουν με τίποτα, δεν μπορείς απλά να περιφέρεσαι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς είναι παικταράς, αλλά όχι ηγέτης. Παίρνει παντού πρωταθλήματα γιατί παίζει σε μεγάλες ομάδες και με αμυντικούς περιορισμένης δυνατότητας έχει το ταλέντο να ξεφύγει και να σκοράρει, τη δύναμη να αποφύγει και να τζαρτζάρει και τις δεξιότητες πολεμικών τεχνικών για να πάρει αλλόκοτη στάση σώματος και να βάλει το απίθανο γκολ. Υπάρχουν, όμως, δύο ή τρία ματς στη σεζόν που απαιτείται κάτι διαφορετικό. Που χρειάζεται νοοτροπία και φιλοσοφία που δεν την έχει ο Σουηδός.
Ο Ιμπραήμοβιτς νομίζει ότι είναι θεός, ούτε καν ο υιός του. Με αυτή τη νοοτροπία δε θα κάνει ποτέ το κάτι παραπάνω. Και θα καταδικάζει και τις ομάδες του στα σούπερ δύσκολα παιχνίδια να παίζουν με παίκτη λιγότερο.