«Άνθρωπος της χρονιάς» ο Πάπας Φραγκίσκος
Το περιοδικό Time επέλεξε τον Πάπα Φραγκίσκο ως «πρόσωπο της χρονιάς». «Αυτό που κάνει διαφορετικό αυτόν τον Πάπα είναι η ταχύτητα με την οποία συγκέντρωσε την προσοχή εκατομμυρίων που είχαν εγκαταλείψει την πίστη τους στην εκκλησία» γράφει το περιοδικό, σημειώνοντας ότι οι πιστοί ήταν κουρασμένοι από την ανάλυση της σεξουαλικής ηθικής, τις διαμάχες στο Βατικανό για την εξουσία.
Μέσα σε λίγους μήνες, αναφέρει το Time, ο Πάπας Φραγκίσκος ή «Πάπας των άνθρώπων» όπως τον χαρακτηρίζουν οι εκατομμύρια οπαδοί του ανά τον κόσμο θεώρησε σημαντικότερη την θεραπευτική αποστολή της εκκλησίας -η εκκλησία ως θεσμός που υπηρετεί και παρηγορεί τους πολίτες σε έναν συχνά σκληρό κόσμο- σε σχέση με την δογματική πολιτική αστυνόμευσης των προκατόχων του.
Μάλιστα το περιοδικό χαρακτηρίζει τον «ποντίφικα» ως πολύ ικανό χειριστή των εργαλείων του 21ου αιώνα, λέγοντας ότι τα χρησιμοποιεί για να διοικήσει έναν θεσμό που η λογική του βασίζεται στον 1ο αιώνα.
«Και μόνο το γεγονός ότι είναι ο πρώτος Πάπας από τη Λατινική Αμερική είναι ιστορικό. Έρχεται σε μια στιγμή που η Εκκλησία έχει ανάγκη ένα ξέσπασμα ενέργειας. Διαθέτει ένα χάρισμα που μοιάζει να έρχεται από το πουθενά» αναφέρει το Time, σε βίντεο που αιτιολογεί την επιλογή του.
«Αγκαλιάζει ανθρώπους που άλλοι δεν θα ήθελαν ούτε να αγγίξουν, πλένει τα πόδια καταδίκων, κάνει λειτουργία για μετανάστες σε ένα μακρινό νησί στη Μεσόγειο, λέει ότι θέλει μια εκκλησία που να μοιάζει με πολεμικό νοσοκομείο» αναφέρει ο συντάκτης Χάουαρντ Τσουά-Εοάν, ενώ στις «δυνάμεις» του περιλαμβάνει και το γεγονός ότι νοιάζεται πολύ για τους φτωχούς.
Το περιοδικό αναφέρεται και σε δηλώσεις που για την εκκλησία υπήρξαν θέματα ταμπού, όπως η ομοφυλοφιλία («Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;») και οι αμβλώσεις («Πρέπει να σκεφτόμαστε πόσο πόνο έχουν βιώσει αυτές οι γυναίκες»)
Σε άρθρο τους οι Χάουαρντ Τσουά-Εοάν και Ελίζαμπεθ Ντίας αναφέρονται στις ημέρες που ο Πάπας Φραγκίκος (τότε Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο) ήταν αρχιεπίσκοπος στο Μπουένος Άιρες, τότε που κάθε χρόνο επισκεπτόταν τις γεμάτες δυστυχία γωνιές της πόλης, φτάνοντας ακόμα και με τα πόδια στα σημεία που ζούσαν οι «άθλιοί» της.