Ο φοιτητικός καραγκιόζ μπερντές της Μεταπολίτευσης

Πενήντα χρόνια Μεταπολίτευσης συμπληρώνει φέτος η ελληνική δημοκρατία και δεν είναι λίγες οι εκδηλώσεις που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί με θέμα τα ορόσημα και τις αλλαγές που είδαμε να συμβαίνουν στη χώρα αυτές τις πέντε δεκαετίες.

Προς θλίψη πολλών, αν κάτι έμεινε ίδιο κι απαράλλαχτο είναι η αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να πράξει το απλό και αυτονόητο: να διοργανώσει αδιάβλητες εκλογές ανάδειξης των εκπροσώπων του.

Το ίδιο έργο που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο παίχτηκε και την περασμένη Τετάρτη, όπου τα μπλε παραβάν στήθηκαν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημιακών σχολών και χιλιάδες φοιτητές έριξαν στις διάφανες κάλπες τα φακελάκια με τα ψηφοδέλτια των παραταξιακών προτιμήσεών τους. Όταν όμως οι κάλπες έκλεισαν και τα παραβάν απομακρύνθηκαν στήθηκε ο… καραγκιόζ μπερντές της καταμέτρησης και της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Διότι μόνο ως καραγκιόζ μπερντές μπορεί να χαρακτηριστεί μία διαδικασία που ενώ είναι πανεύκολη και διαυγής για γυμνασιόπαιδα που εκλέγουν 15μελες ή για τα μέλη του εξωραϊστικού συλλόγου «Οι φίλοι της μπιρίμπας», είναι εκλογομαγειρείο για τις φοιτητικές παρατάξεις.

Απόδειξη ότι στις εκλογές της 22ας Μαΐου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η παράταξη που υποστηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία, υποστηρίζει ότι για 37η χρονιά αναδείχθηκε νικήτρια των φοιτητικών εκλογών, την ίδια ώρα που η υποστηριζόμενη από το ΚΚΕ, Πανσπουδαστική, πανηγυρίζει επειδή σύμφωνα με την δική της καταμέτρηση αναδείχτηκε πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια για τρίτη συνεχής χρονιά.

Μπορεί για τους φοιτητοπατέρες η πολιτική ηγεμονία να είναι σημαντικό λάφυρο, αλλά για την υπόλοιπη ακαδημαϊκή κοινότητα και τους πολίτες το μείζον ζήτημα είναι τι μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του, στην ελληνική παιδεία και στην κοινωνία συνολικά ένα φοιτητικό κίνημα που πυροβολεί κατ’ αυτόν τον τρόπο τα πόδια του.

Ας το σκεφτούν λίγο: είναι οι ίδιοι νέοι άνθρωποι που διεκδικούν από την πολιτεία την αύξηση των δαπανών για συγγράμματα, επαρκείς φοιτητικές εστίες, διαδηλώνοντας δυναμικά προκειμένου να μην ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά δεν μπορούν να διασφαλίσουν ότι σε καιρούς δημοκρατίας δεν θα χτίζονται καθηγητές στα γραφεία τους και ότι ένας φοιτητικός εκλογικός μηχανισμός θα βγάζει σωστά αποτελέσματα.

Αν δεν μπορούν να κάνουν το έλασσον οι επιστήμονες του αύριο αλλά και το πολιτικό προσωπικό του μέλλοντος που σήμερα εκκολάπτεται στους δοκιμαστικούς  κομματικούς σωλήνες των φοιτητικών παρατάξεων, ας βάλουν λουκέτο στα εκλογικά «μαγαζάκια» τους διότι ουδείς μπορεί να ελπίζει ότι σε λίγα χρόνια θα κάνουν το σωστό…

Κ2 ——————————-