Αλέξης: Όταν ακόμη ζούσα 

Αναδημοσιεύουμε σατιρικό κείμενο της κυρίας Γεωργίας Ζάβρα, όπως αυτό εστάλη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της «Α».

Μικρό με προορίζανε για να σας κυβερνήσω, τρίζανε τα πατώματα επάνω να πατήσω,

τις τάσεις τις αριστερές εμφάνισα αμέσως
και ο καφές ημίγλυκος έγινε πάλι σκέτος.

Οι συμφωνίες με άντρωσαν, οι τρίχες μου πύκνωσαν, έγινα πια αρρενωπός και οι βλέψεις μου φούντωσαν

Τώρα γυρνώ με κότερα τα βράδια και ραντίζω μνημόνια που τελειώσανε, μα όλο ξεφουρνίζω.

Μέχρι που έγινα πιστός, ξωκλήσια δεν κατείχα, σε διαδηλώσεις ηχηρές μπροστάρης πάντα μπήκα, και έκανα τρισάγιο εις την τρομοκρατία, μια πονεμένη δηλαδή και ζοφερή ιστορία..

Σταυρό τώρα στα μάτια μου να δω δεν το αντέχω, και ένα μεγάλο μυστικό μες την καρδιά μου τρέφω, αν δεν προδώσεις τον λαό η μια μεγάλη αγάπη, πως θα τραφεί το όνειρο και η κάθε αυταπάτη;

Κάθε μεγάλος και έντιμος ψεύτης που μεγαλώνει μια τουλάχιστον φορά πρέπει να σε σταυρώνει, για να εκτιμήσεις ύστερα τα υπόλοιπα τα ζώα, που θα βρεθούν στον δρόμο σου δαιμόνια και αθώα.

Η γέφυρα των στεναγμών έγινε η Ελλάδα, κάθε πολιτευόμενος θα πει και μια χοντράδα, και για να φύγει τελικώς απ τον δικό σου δρόμο, θέλει Θεού παρέμβαση και λειτουργούντα νόμο.

Τραβάτε να ψηφίσετε και η μοίρα να σας σπρώξει προς την σωστή κατεύθυνση ψήφους για να  μας δώσει.

Το παρελθόν σου να ξεχνάς αν θες επιτυχία, για αυτό και δεν χρειάζονται αξίες και πτυχία.

Αλλήθωρος μόνο να ζεις να αρνείσαι την ψυχή σου, στον αρεστό τον δρόμο σου να σέρνεις την ζωή σου.

Όσοι το μετανιώσατε που με είχατε σταυρώσει, όλοι να πάτε σε παπά άφεση να σας δώσει.

Κι άμα φανείτε τυχεροί, κι η τύχη σας θα αλλάξει, κι απ του Μαξίμου την φωλιά, έξω θα μας πετάξει.

Για την πατρίδα ρε γαμώτο..