Αλφρέντο Ντι Στέφανο: Αυτός είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών

Του Νίκου Συνοδινού

 

O Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Πελέ, ο Λιονέλ Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο φαντάζουν για τον πολύ κόσμο οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές που ανέδειξε ποτέ το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Άλλοι περιλαμβάνουν στη λίστα τον Γιόχαν Κρόιφ, τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, τον Φέρεντς Πούσκας, τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Τζορτζ Μπεστ, τον Μισέλ Πλατινί, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, τον Ροναλντίνιο ή τον Εουσέμπιο. Η γνώμη των πολλών αναμφισβήτητα μετράει. Όμως ξεχωριστή βαρύτητα έχει η άποψη των ειδικών. Των σπουδαίων του ποδοσφαίρου. Των ιερών τεράτων που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι. Και αυτοί δείχνουν ως κορυφαίο των κορυφαίων κάποιον άλλο. Το όνομα αυτού; Αλφρέντο Ντι Στέφανο.

Η FIFA τον έχει αναγνωρίσει ως έναν από τους τέσσερις κορυφαίους του 20ού αιώνα μαζί με τους Πελέ, Μαραντόνα και Κρόιφ. Το 2000 στην ψηφοφορία τής FIFA «Football family» και των αναγνωστών του περιοδικού FIFA Magazine για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα ο Ντι Στέφανο ήρθε δεύτερος, πίσω από τον Πελέ.

Έχοντας αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο σε δύο χώρες της Λατινικής Αμερικής (στην πατρίδα του και την Κολομβία) αναδείχθηκε σε ποδοσφαιρικό αστέρα με τον ευφυή και δημιουργικό τρόπο παιχνιδιού, αλλά και τα πολυάριθμα γκολ του. Η σημαντικότερη όμως στιγμή στην πορεία του ήρθε με την περιπετειώδη μεταγραφή του στην Ευρώπη καταλήγοντας στη Ρεάλ Μαδρίτης, μια μετακίνηση που άλλαξε τον ρου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με τη δημιουργία γύρω από αυτόν της πιο επιτυχημένης σε επίπεδο συλλόγων ομάδας όλων των εποχών, της Di Stéfano’s Madrid. Με την ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας κέρδισε 16 επίσημους τίτλους στα 11 χρόνια που αγωνίστηκε, μεταξύ των οποίων πέντε συνεχόμενων τίτλων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και του πρώτου Διηπειρωτικού Κυπέλλου.

Ο Πελέ είχε πει γι’ αυτόν: «Πιστεύω ότι ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν ο πιο πλήρης από τους αστέρες της Αργεντινής, ήταν πιο πλήρης από τον Μαραντόνα και τον Μέσι».

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ανέφερε για τον συμπατριώτη του:

«Δεν ξέρω αν ήμουν καλύτερος παίκτης από τον Πελέ, αλλά μπορώ να πω χωρίς αμφιβολία ότι ο Ντι Στέφανο ήταν καλύτερος από τον Πελέ. Για μένα ήταν δάσκαλος, μου δίδαξε πολλά πράγματα. Δεν ήταν απλά ένας σπουδαίος παίκτης, αλλά και άνθρωπος. Ως άνθρωπος ήταν φαινόμενο».

Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ μίλησε για τον πιο πλήρη ποδοσφαιριστή στον κόσμο, ενώ στην κορυφή του κόσμου τον τοποθετούσε και ο Φέρεντς Πούσκας, αναφέροντας:

«Ο Ντι Στέφανο ήταν σπουδαίος παίκτης και έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν. Ήξερε το παιχνίδι τέλεια και ήταν πάντα καλά προετοιμασμένος σωματικά και ψυχικά. Ο Ντι Στέφανο ηγείται της κατάταξης των καλύτερων παικτών για μένα».

Ο θρυλικός Εουσέμπιο υποκλινόταν στην αξία του:

«Ντι Στέφανο. Ήρωά μου. Για μένα, ήταν ο πιο πλήρης ποδοσφαιριστής στην ιστορία. Ο καλύτερος. Ψηλός, γρήγορος, ευκίνητος, ενεργητικός, επιδέξιος, ένας μεγάλος τελειωτής. Μεγάλη ικανότητα με τα πόδια και το κεφάλι του. Κατά τη γνώμη μου, ένας παίκτης ήταν ο πιο πλήρης: ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Ο Ντι Στεφάνο τα είχε όλα».

 

O ύμνος του Μπόμπι Τσάρλτον

Τον Ντι Στέφανο ύμνησε ο Μπόμπι Τσάρλτον:

«Ήταν ο πιο έξυπνος παίκτης που είδα ποτέ και έβγαζε προσπάθεια και θάρρος. Ήταν ένας εμπνευσμένος ηγέτης και το τέλειο παράδειγμα για άλλους. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Παίρνει την μπάλα από τον τερματοφύλακα. Ο ίδιος λέει στο πλήρες πλάνο τι πρέπει να κάνει. Οπουδήποτε βρίσκεται στον αγώνα, είναι σε θέση να πάρει την μπάλα. Μπορείτε να δείτε την επιρροή του σε όλα όσα συμβαίνουν… Δεν είχα δει ποτέ έναν τόσο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Ήταν σαν να είχε δημιουργήσει το δικό του κέντρο εντολών στην καρδιά του παιχνιδιού. Ήταν τόσο δυνατός όσο ήταν λεπτός. Ο συνδυασμός των ιδιοτήτων ήταν μαγευτικός».

Ο Σάντρο Ματσόλα τον είχε χαρακτηρίσει «θεό του ποδοσφαίρου», ενώ ο Ζιστ Φονταίν είπε πως «Για μένα οι δύο καλύτεροι παίκτες ήταν ο Αλφρέδο και ο Πελέ. Τα έκανε όλα σε μια σταδιοδρομία που κράτησε πάνω από 20 χρόνια. Είχε τα πάντα. Αν ο Ντι Στέφανο είχε παίξει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, θα αναγνωριζόταν ως ο λευκός Πελέ».

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήταν αφοπλιστικός: «Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πάντα είναι ποιοι ήταν οι καλύτεροι παίκτες. Προφανώς υπάρχει μια λίστα με μεγάλους όπως οι Κρόιφ, Μαραντόνα, Πελέ και, φυσικά, ο Πούσκας και ο Ντι Στέφανο, που για μένα ήταν ο καλύτερος. Είχε μεγάλη αρμονία».

Ο δε Αρίγκο Σάκι είπε το… ποιητικό, ότι:

«Ο Ντι Στέφανο μετέτρεψε τις φωτογραφίες σε κινηματογράφο».

Ο Αργεντινός Ελένιο Ερέρα, ένας από τους κορυφαίους προπονητές στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα που διακρινόταν για την αυστηρότητα και την πειθαρχία του, είπε για τον Ντι Στέφανο:

«Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών – πολύ καλύτερος από τον Πελέ. Ήταν, ταυτόχρονα, η άγκυρα στην άμυνα, ο παίκτης στο κέντρο και ο πιο επικίνδυνος σκοπευτής στην επίθεση. Αν ο Πελέ ήταν ο κύριος βιολιστής, ο Ντι Στέφανο ήταν ολόκληρη η ορχήστρα».

Το όνομα του Ντι Στέφανο ήλθε ξανά στην επιφάνεια με αφορμή τα 300 γκολ που συμπλήρωσε ο Καρίμ Μπενζεμά σε επίσημα παιχνίδια της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Γάλλος πλησιάζει τον Αργεντινό θρύλο που μετράει 308 γκολ με τη «βασίλισσα» της Ευρώπης, σε μια εποχή όμως που τα ματς δεν είχαν τη σημερινή συχνότητα.

Ο Αλφρέδο Στέφανο Ντι Στέφανο Λαουλέ γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1926 στο Μπουένος Άιρες, ήταν γιος του Αλφρέδο και εγγονός του Μισέλ, Ιταλού που μετανάστευσε από το Κάπρι. Ο πατέρας του ήταν και αυτός ποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε για δύο χρόνια στη Ρίβερ Πλέιτ, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο τον ανάγκασε να αποχωρήσει πρώιμα από την ενεργό δράση. Η μητέρα του, Εουλάλια Γκιλμόντ, είχε ιρλανδική και γαλλική προέλευση. Ξεκίνησε από μικρή ηλικία και αγωνιζόμενος μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του στην ερασιτεχνική ομάδα νέων τής Λος Καρντάγιες, ήταν πρωταθλητής στο πρωτάθλημα του βορρά από την ηλικία των 14 ετών. Στην περιοχή αυτή βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες είχε μετακομίσει η οικογένεια το 1940 και ο Αλφρέδο βοήθησε τους γονείς του ως εργάτης στα χωράφια και στη συνέχεια στα κοπάδια αγελάδων.

Αρχικά τον αποκαλούσαν «ο Γερμανός» λόγω της σωματοδομής και της ξανθής κόμης του, αλλά σύντομα το προσωνύμιο που τον συνόδευε ήταν saeta rubia (ξανθό βέλος, ξανθιά σαΐτα για την ακρίβεια), λόγω της χαρακτηριστικά μεγάλης ταχύτητας των κινήσεών του.

Τυπικά αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός, αλλά οι τεχνικές του ικανότητες, η ταχύτητα, η εξαιρετική φυσική κατάσταση και η διορατικότητά του στον αγωνιστικό χώρο έδιναν μεγάλη ευελιξία στην παρουσία του, τη δυνατότητα να αναλαμβάνει την πρωτοβουλία στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και έτσι να είναι αυτός η αρχή των επιθέσεων διευκολύνοντας άλλους συμπαίκτες του να γίνουν αυτοί οι τελικοί αποδέκτες της μπάλας. Στις 31 Ιουλίου 1949 στο ντέρμπι με τη Μπόκα Τζούνιορς αγωνίστηκε και ως τερματοφύλακας για οκτώ λεπτά, διατηρώντας την εστία του ανέπαφη. Ίσως το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό που επαναλαμβάνεται από τους θαυμαστές του αναφέρεται στην ικανότητά του να επηρεάζει τον αγώνα με ατελείωτους τρόπους.

Η αρπαγή από την Μπαρτσελόνα

Τον Σεπτέμβριο του 1953 ο Ντι Στέφανο μεταγράφηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, που κατάφερε να τον υφαρπάξει από την Μπαρτσελόνα. Υπήρχε αρχική συμφωνία του παίκτη και των συλλόγων Ρίβερ Πλέιτ και Μπαρτσελόνα, αλλά η διεκδικήτρια ομάδα της Μαδρίτης χρησιμοποιώντας και την πολιτική εξουσία της εποχής, την ισπανική ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (που ψήφισε διάταξη που απαγόρευε τις μεταγραφές ξένων παικτών) καθώς και τη FΙFΑ (που γνώριζε την ιδιαιτερότητα της συνιδιοκτησίας του ποδοσφαιριστή με τους δύο λατινο-αμερικάνικους συλλόγους) πέτυχε το μοίρασμα του Ντι Στέφανο για δύο χρόνια σε κάθε ομάδα.

Η απόφαση αυτή βρισκόταν στο πλαίσιο συμφωνίας, που επέτρεπε την αποκατάσταση της Κολομβίας στις διεθνείς ομοσπονδίες, υπό την προϋπόθεση ότι οι παίκτες αγοράστηκαν από Κολομβιανούς συλλόγους θα επέστρεφαν στον προηγούμενο σύλλογό τους την 1η Ιανουαρίου 1955.

Ο Ντι Στέφανο επιθυμούσε τη μεταγραφή του στην Ευρώπη και είχε αρνηθεί να επιστρέψει στην ομάδα του μετά από μία σειρά φιλικών αγώνων καταφεύγοντας στη Βαρκελώνη στις 13 Μαΐου 1953, όπου διαπραγματεύτηκε με επιτυχία. Σύντομα η Μπαρτσελόνα (με την οποία ο Ντι Στέφανο συμμετείχε και σε τρία φιλικά παιχνίδια) παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της, καθώς η όλη διαδικασία κράτησε εννέα μήνες. Έτσι έληξε μία από τις σημαντικότερες και πιο πολύκροτες μεταγραφές του 20ού αιώνα, που ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα στο ισπανικό ποδόσφαιρο και πολύ σύντομα και στην Ευρώπη. Επιπλέον έπαιξε τον πιο καταλυτικό ρόλο συνεισφέροντος στον μεγαλύτερο βαθμό στην αντιπαλότητα των δύο ισπανικών σωματείων που τον διεκδίκησαν.

Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα της καριέρας τού Ντι Στέφανο στη Ρεάλ εντυπωσιακά: οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας και ακόμη πέντε συνεχόμενα Ευρωπαϊκά Κύπελλα Πρωταθλητριών, σημειώνοντας τουλάχιστον ένα γκολ σε κάθε τελικό (ρεκόρ ακόμα ακατάρριπτα) και συνολικά επτά (επίδοση ρεκόρ που κατέχει μαζί με τον Φέρεντς Πούσκας), ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, δύο Λατινικά Κύπελλα, δύο Χρυσές Μπάλες (1957 και 1959), τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος πέντε φορές (το 1954 με 27 γκολ, το 1956 με 24 γκολ, το 1957 με 31 γκολ, το 1958 με 19 γκολ και το 1959 με 23 γκολ). Με 49 τέρματα σε 58 συναντήσεις ήταν πρώτος σκόρερ του Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, ρεκόρ που κράτησε για τέσσερις δεκαετίες. Σε όλα αυτά τα 11 χρόνια με τη Ρεάλ Μαδρίτης, σημείωσε 418 τέρματα σε 510 αγώνες, 308 σε 396 σε επίσημες συναντήσεις, με 216 γκολ στο πρωτάθλημα σε 282 αγώνες, αριθμοί που τον κατέτασσαν ως πρώτο σκόρερ για το σύλλογο για τέσσερις δεκαετίες.

Η Ρεάλ παρέμεινε αήττητη στην έδρα της για 121 αγώνες στο διάστημα 1957-1965, ρεκόρ Ευρώπης που παραμένει. Στη σύγχρονη γλώσσα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν ο πρώτος Galactico.

Στις 9 Μαΐου 2006, εγκαινιάστηκε το στάδιο Alfredo di Stéfano στην πόλη της Μαδρίτης και έγινε έδρα της δεύτερης ομάδας της Ρεάλ.

Η UEFΑ τού απέδωσε τον πρώτο τίτλο του προεδρικού βραβείου της το 2007, ως αναγνώριση της εξαιρετικής και μακροχρόνιας προσφοράς του στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από το 2008 ένα μπρούτζινο άγαλμα 2,5 μέτρων κοσμεί τον χώρο του γηπέδου, εμπνευσμένο από τον πανηγυρισμό του μετά από χατ-τρικ που σημείωσε στον αγώνα εναντίον της Βάσας Βουδαπέστης στη Μαδρίτη για τον πρώτο ημιτελικό του Κύπελλο Πρωταθλητριών της χρονιάς 1957-58.