Αντιμέτωπος με την κοινωνία
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, δεν νιώθει καθόλου άνετα στην καρέκλα του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά έχει απέναντι του όχι τους δανειστές ή την αντιπολίτευση, αλλά την κοινωνία. Μία κοινωνία που του έδωσε δύο νίκες σε εθνικές εκλογές και άλλη μία σε δημοψήφισμα, αλλά που σήμερα αισθάνεται προδομένη από αυτόν.
«Έχω πρόσφατη λαϊκή εντολή», συνήθιζε να λέει σε κάθε ευκαιρία ο κ. Τσίπρας, που όμως είδε για πρώτη φορά στα χρόνια του μνημονίου να κλείνουν ακόμη και τα… γραφεία τελετών, προκειμένου οι νεκροθάφτες να συμμετάσχουν σε μία απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η οποία ξέφυγε από τη μονοτονία της εθιμοτυπικής κανονικότητας, που ήθελα τα συνδικάτα απέναντι στην όποια κυβέρνηση. Για να καταλάβει κανείς το πόσο εκτός ελέγχου τείνει να γίνει η κατάσταση στη χώρα, αρκεί να αναφέρουμε πως στους δρόμους βγήκαν ακόμη και οι… πρόσφυγες στην Ειδομένη, διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός ότι προχωρά με αργές διαδικασίες η είσοδος τους στην ΠΓΔΜ. Εντάξει, δεν φταίει και γι’ αυτό ο πρωθυπουργός, αλλά είναι μία ακόμη ένδειξη του κλίματος που υπάρχει.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να διατυμπανίζει, εις ώτα μη ακουόντων μάλλον, ότι η πολιτική της έχει «ταξικό πρόσημο», ότι στο ασφαλιστικό δρα υπέρ των μικροσυνταξιούχων, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών με μικρά εισοδήματα, αλλά η απάντηση των ενδιαφερομένων δίνεται σε ένα γνώριμο τοπίο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Στο πεζοδρόμιο -εκεί που στα χρόνια των πρώτων μνημονίων αποτέλεσε το προνομιακό πεδίο πάλης, έμπρακτης προπαγάνδας και εξαργύρωσης της αντιμνημονιακής ψήφου.
Τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους, είναι λογικό να αντανακλούν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να φτάσει έως το τέλος (την ψήφιση των μέτρων που προβλέπει το Μνημόνιο ΙΙΙ) χωρίς βαρύτατες απώλειες. Την ίδια ώρα, στο Μέγαρο Μαξίμου, βιώνουν την απόλυτη πολιτική απομόνωση, καθώς ακόμη και περίφημο Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που με τις σουρεαλιστικές του ανακοινώσεις νομίζει ότι κρατάει τα προσχήματα, προκαλεί αμηχανία και οργή ακόμη στα μέλη του.