«ΕΛΛΑΔΑ 2.0»: Άλμα στο μέλλον (…ή στο κενό;)

Πριν καλά-καλά μπει το καλοκαίρι –διανύουμε μόλις το πρώτο 20ήμερο του Ιουνίου– στο Μέγαρο Μαξίμου περιμένουν πως και πώς το πέρας της θερινής περιόδου και τον ερχομό του Σεπτέμβρη. Κρίσιμος μήνας, δίχως άλλο, ο Σεπτέμβριος στους πρωθυπουργικούς σχεδιασμούς, καθώς οι προκλήσεις είναι μεγάλες.

Μεγαλύτερη από αυτές τις προκλήσεις είναι τα ευρω-κονδύλια που θα αρχίσουν να εισρέουν στην ελληνική οικονομία ως δόση από το «μερτικό» μας από το Ταμείο Ανάκαμψης. Ακόμη μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση είναι η αξιοποίησή τους.

Πέρα από τα διθυραμβικούς λόγους που εθιμοτυπικά συνοδεύουν παρουσιάσεις όπως αυτή που έγινε την Πέμπτη στην Αρχαία Αγορά, παρουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και της προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα Φον ντερ Λάινεν, και μόνο τα στατιστικά του Εθνικού σχεδίου Ανάκαμψης «Ελλάδα 2.0» τρομάζουν.

Γιατί αυτό; Διότι για να γίνει η σημερινή Ελλάδα η Ελλάδα του Μέλλοντος που οραματίζεται ο πρωθυπουργός, χρειάζεται για παράδειγμα να «τρέξουν» συνολικά 455 έργα (σ.σ. 105 έργα βρίσκονται ήδη υπό ανάπτυξη) με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα υλοποίησης μέσα στην επόμενη πενταετία κι αυτό μόνο στο κομμάτι του ψηφιακού μετασχηματισμού της.

Όπως χρειάζεται, επίσης, να «τρέξει» και στην Παιδεία ένα αντίστοιχο επενδυτικό πλάνο ύψους 1,3 δισ. ευρώ σε τρεις πυλώνες (ψηφιακός μετασχηματισμός εκπαίδευσης, αναβάθμιση επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, στρατηγική για αριστεία και καινοτομία στα Πανεπιστήμια), ώστε τα παιδιά μας που αυτές τις ημέρες δίνουν Πανελλαδικές να μην σκέφτονται αν το πτυχίο τους θα χρησιμεύσει για επαγγελματική πρόοδο και αποκατάσταση ή για ταπετσαρία.

Ας μην εκληφθούν οι παραπάνω επισημάνσεις ως μεμψιμοιρία. Άλλωστε είναι πανθομολογούμενο ότι μέσα στην δυστοπία της η πανδημία έγινε και αφορμή να δούμε απτά παραδείγματα μίας Ελλάδας βγαλμένης από το μέλλον, που αδυνατούσαμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την υφέρπουσα ανησυχία που εκφράστηκε προ ημερών και δια χειλέων Θεόδωρου Σκυλακάκη, με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών να ομολογεί ότι ο χειρότερός του φόβος είναι «να έχουμε χρήματα και να μην τα χρησιμοποιήσουμε σωστά».

Το μήνυμα να μην χαθεί η αναπτυξιακή ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης στέλνεται στην Ελλάδα και από την Εσπερία, μέσω της ετήσιας έκθεσης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας για το 2020 που δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ESM χτυπάει καμπανάκια και για την εφαρμογή ορισμένων μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση που διαταράχθηκε από την επέλαση της πανδημίας (σ.σ. υπογραμμίζονται οι χαμηλές πτήσεις στο θέμα των εκκρεμών συντάξεων που θεωρούνται «κρυφό χρέος»), και για το υψηλό επίπεδο δημόσιου χρέους, αλλά και για την ανάγκη να ενισχυθούν κεφαλαιακά οι ελληνικές τράπεζες.

Είναι ένα μήνυμα που οι παραλήπτες του στην Ηρώδου Αττικού πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη, δεδομένου ότι σε αυτές τις μεταπανδημικές συνθήκες ο ελληνικός τραπεζικός τομέας καλείται να διασφαλίσει την αδιάκοπη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.

Το ευτύχημα είναι ότι όπως προκύπτει από την τελευταία Έκθεση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας της Τράπεζας της Ελλάδος τα εγχωρία πιστωτικά ιδρύματα δείχνουν να άντεξαν τους κλυδωνισμούς που έχει προκαλέσει η υγειονομική κρίση.

Το τρόπον τινά δυστύχημα; Ότι σύμφωνα πάντα με την ΤτΕ το υψηλό απόθεμα μη εξυπηρετούμενων δανείων και η ποιότητα των εποπτικών κεφαλαίων παραμένουν οι μεγαλύτερες προκλήσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της διασύνδεσής του με το κράτος.

Για την ώρα ας κρατήσουμε την ρητή οδηγία του πρωθυπουργού που στο πλαίσιο της παρουσίασης του σχεδίου «Ελλάδα 2,0» τόνισε ότι «ο σχεδιασμός αυτού του μεγάλου άλματος είναι μόνο η αρχή, είναι το πρώτο χιλιόμετρο ενός μαραθωνίου το νήμα του οποίου θα κοπεί μόνο όταν όλοι οι πόροι έχουν απορροφηθεί το 2026»,

Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα αποδειχτεί άλμα στο κενό…