Ελλείψεις χωρίς… σύνορα!
Δύο εβδομάδες μετά τη σύλληψη των δραπετών των αλβανικών φυλακών και τα συγχαρητήρια της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. προς τους άνδρες της Ειδικής Ομάδας-Συνοριακής Φύλαξης Καστοριάς, η χαρά μετατράπηκε σε θρήνο για το Σώμα των Συνοριακών Φυλάκων: τα ξημερώματα της Κυριακής 8 Δεκεμβρίου ο 43χρονος υπαρχιφύλακας Ηλίας Κωστένης έπεσε νεκρός από τα πισώπλατα πυρά δύο Αλβανών ενόπλων.
Του Αλέξανδρου Δερμέζη
Η τραγωδία στο Βροντερό Φλώρινας ήρθε να αναδείξει ένα από τα πιο βασικά ζητήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουν οι ένστολοι της Συνοριακής Φύλαξης: την έλλειψη υλικοτεχνικών μέσων και εξοπλισμού, που θα αναβαθμίσουν την εν γένει υπηρεσιακή υποδομή του Σώματος.
Χαρακτηριστική της κατάστασης είναι η ανακοίνωση που είχε εκδώσει η Ομοσπονδία Συνοριοφυλάκων μετά την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης στη δύσβατη περιοχή του Γράμμου και τη σύλληψη των τριών Αλβανών δραπετών (28/11) από τις φυλακές στη Ντένοβα της Αλβανίας: «Ικανοποίηση και πικρία, δύο αντικρουόμενα συναισθήματα, γέμισαν τους συνοριοφύλακες μετά τη σύλληψη των τριών δραπετών στο Γράμμο», έλεγε η ανακοίνωση και εξηγούσε το γιατί: «Η ικανοποίηση αφορούσε στην επιτυχία της αναίμακτης αστυνομικής επιχείρησης που διήρκησε περισσότερες από 13 ώρες. Η πικρία στα πενιχρά μέσα που βασίζουν τις περιπολίες τους».
Σε ανάρτησή του στο διαδίκτυο, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Παναγιώτης Χαρέλας, μετά την επιχείρηση στον Γράμμο και αναφερόμενος στους συναδέλφους του, έγραψε μεταξύ άλλων ότι «η αγωνία μας ήταν αναίμακτη. Προ διμήνου εκεί πάνω φωνάζαμε για τις ελλείψεις καλώντας και τον Υπουργό να ανέβει στην Καστοριά και στο Γράμμο. Σήμερα αποδείξαμε για ακόμη μια φορά πως όσες και αν είναι οι ελλείψεις, όταν το καθήκον επιβάλλει στράτευση, οργανωνόμαστε, πεισμώνουμε και πετυχαίνουμε. Αυτό που ζητάμε είναι να είναι αναγνωρίσιμη αυτή η προσπάθεια». Μια εβδομάδα αργότερα, ο 43χρονος υπαρχιφύλακας Ηλ. Κωστένης έπεφτε νεκρός. Προφητική η διατύπωση στην ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Συνοριοφυλάκων: «Η ικανοποίηση με την απογοήτευση και τη λύπη δεν απέχουν πολύ…»