Ελληνο-τουρκικά: Μήπως οι προσεγγίσεις «βολεύουν» τις ψευδαισθήσεις;

Το όνομα του Μανώλη Μπατίνου λίγοι το ξέρουν στην Ελλάδα. Οπότε θα ήταν απ’ τα άγραφα να γνωρίζει κάτι σχετικό ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τον Ρωμιό επαίτη… περιωπής που αμπελοφιλοσοφούσε στα σοκάκια της Αθήνας την εποχή του Όθωνα και ο οποίος έγινε η αιτία να γεννηθεί μία από τις γνωστότερες ελληνικές παροιμίες.

Παρά ταύτα είναι ασύλληπτη η ευκολία με την οποία ο μάλλον αδαής περί της ελληνικής λαϊκής σοφίας Τούρκος πρόεδρος έχει αντιγράψει την πρακτική του «δικού» μας Μανωλιού και συχνά-πυκνά αποπειράται να ξεγελάει τους συνομιλητές του βάζοντας απλώς τα «ρούχα» του από την ανάποδη πλευρά.

Ο συνειρμός του προλόγου δεν προέκυψε σε κενό αέρος. Αντιθέτως προκλήθηκε έπειτα από τις τελευταίες δηλώσεις του «σουλτάνου», ο οποίος μιλώντας στο προσωπικό του 4^ου Σώματος Στρατού την περασμένη Κυριακή στην Άγκυρα επιδόθηκε σε ένα μπαράζ προκλητικών και ιστορικά διαστρεβλωμένων αναφορών.

Και τι δεν είπε ο Ερντογάν σε αυτή την ομιλία του. Ισχυρίστηκε, αφενός, ότι πριν από μισό αιώνα «οι Τουρκοκύπριοι βρέθηκαν στο χείλος της γενοκτονίας». Βάφτισε, αφετέρου, την εισβολή στην Κύπρο «Ειρηνευτική Επιχείρηση του 1974». Εκστόμισε, τέλος, το πλέον προσβλητικό ότι αν η χώρα του είχε «πιέσει προς τον Νότο», δεν θα υπήρχε πλέον Νότος-Βορράς και «η Κύπρος θα ήταν εντελώς δική μας».

Είναι η πρώτη φορά που ένας Τούρκος ηγέτης εκφράζει δημοσίως αυτόν τον εθνικιστικό μαξιμαλισμό κι αυτό έχει συγκεκριμένες αιτίες που γίνεται. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ανεβάζει τους τόνους γιατί σε μία εβδομάδα έχει δημοτικές εκλογές και θεωρεί ότι αν ταΐσει υπερπατριωτισμό το εθνικιστικό ακροατήριό του ίσως καταφέρει να κερδίσει τον κρίσιμο δήμο της Κωνσταντινούπολης από τον μεγάλο του αντίπαλο και νυν δήμαρχο της Πόλης, Εκρέμ Ιμάμογλου.

Άλλο τόσο αντιληπτό είναι ότι καθόλου δεν άρεσε στον πρόεδρο της Τουρκίας να βλέπει την Ελλάδα και την Κύπρο να πρωτοστατούν στο mega deal των 7,4 δισ. ευρώ της Ε.Ε. με τον κρίσιμο «παίκτη» της νοτιοανατολικής Μεσογείου, την Αίγυπτο.

Να μην ξεχνάμε, δε, και το θέμα της επίλυσης του Κυπριακού που θέλει να «κάψει» η Άγκυρα, σε μία περίοδο που η Αθήνα το θέτει ως προϋπόθεση της εξομάλυνσης των σχέσεών της με τους γείτονες και που ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ έχει στείλει την εκλεκτή του διαπραγματεύτρια Μαρία Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ να «αναστήσει» την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων των δύο κοινοτήτων στη Μεγαλόνησο στη βάση της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Μήπως όμως τελικά μικρή σημασία έχει για την Ελλάδα (και την Κύπρο) ποια… μύγα τσιμπάει κάθε φορά την Τουρκία; Και ποιος, άραγε, εκπλήσσεται από το «ταλέντο» του Ερντογάν να μεταλλάσσει θέσεις και… διαθέσεις διατηρώντας αναλλοίωτο το αναθεωρητικό γεωπολιτικό δόγμα του; Κανείς!!!

Ο «Μανωλιός» πρόεδρος της Τουρκίας είτε φορά στολή εκστρατείας και εφορμά σε Έβρο (Φεβρουάριος 2020) και Αιγαίο (Ιούλιος-Αύγουστος 2020, Απρίλιος-Μάιος 2022), είτε φορά συναινετικό κοστούμι και απειλεί ότι θα έρθει «ξαφνικά ένα βράδυ», ότι θα μας «ξαναρίξει στη θάλασσα όπως το ’22 στη Σμύρνη» και αφήνει να εννοηθεί ότι το 1974 ο Ετζεβίτ «κιότεψε» και δεν πήρε όλη τη Κύπρο, παραμένει ο πειρατής που ορέγεται «γαλάζιες πατρίδες» και ρεσάλτα σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το πώς αντιμετωπίζει αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Εντογάν η Αθήνα το απάντησε πριν από μερικά 24ωρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισημαίνοντας ότι «παρά την ηρεμία που ευτυχώς επικρατεί τώρα στο Αιγαίο, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι και οι εξ’ ανατολών γείτονές μας επιταχύνουν το δικό τους εξοπλιστικό πρόγραμμα». Για να συμπληρώσει ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι «επιβάλλονται συνεχώς οι προσεγγίσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπονται οι ψευδαισθήσεις…».

Είναι δίχως άλλο μία διπλωματική προσέγγιση, που όμως αφήνει αναπάντητο ένα κομβικό ερώτημα: μήπως τελικά οι προσεγγίσεις «βολεύουν» τις ψευδαισθήσεις;