Ένα μεγάλο τοξικό καλοκαίρι…

Ξεσκαρτάροντας τα θέματα που κατά καιρούς γράφουν οι συντάκτες της «Α» αλλά λόγω επικαιρότητας τυγχάνει να μένουν στις… εφεδρείες της έκδοσης πέσαμε πάνω σε ένα άρθρο που διαπραγματευόταν τον δημόσιο πολιτικό λόγο και τις αιτίες που αυτός έχει πάψει να κάνει γκελ στους πολίτες.

Το κείμενο είχε γραφτεί στα τέλη του Ιανουαρίου με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που είχε καταθέσει η αξιωματική αντιπολίτευση επικαλούμενη τη διαχείριση της χειμωνιάτικης κακοκαιρίας, και τα όσα διημείφθησαν στο τριήμερο της κοινοβουλευτικής συζήτησης πριν από την ψηφοφορία. Ως αμαρτία εξομολογούμενη διαβεβαιώνουμε τους αναγνώστες ότι με μία μικρή επικαιροποίηση το ίδιο προ εξαμήνου κείμενο θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σαν… καινούργιο και να περιγράψει τα όσα ακούστηκαν στις ομιλίες 100 και πλέον βουλευτών για το νομοσχέδιο «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» που προωθεί το υπουργείο Παιδείας. Και τότε έτσι και τώρα διαβάστηκαν παπαγαλιστί από μικροφώνου «ετοιματζήδικα» κείμενα, ακούστηκαν μεγαλοστομίες και πολιτικάντικες φιοριτούρες που εξυπηρέτησαν όχι την οικονομία και την ουσία του πολιτικού λόγου αλλά την ανάγκη να κερδηθεί η επικοινωνιακή μάχη της ατάκας και της τηλεοπτικής λεζάντας.

Θα υπάρξει χρόνος και χώρος να αξιολογηθεί δημοσιογραφικά το νομοσχέδιο και να διαπιστωθεί αν έχει δίκιο η κυβερνητική πλευρά που το εκθειάζει ως μία μείζονος σημασίας μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας ή αν δικαιολογούνται οι αντιπολιτευτικές κραυγές σύσσωμης της αντιπολίτευσης που το καταδικάζουν. Ωστόσο ο νόμος Κεραμέως ψηφίστηκε κι αν κάναμε ο καθένας στον κύκλο του ένα μίνι γκάλοπ θα διαπιστώναμε ότι 9 στους 10 δεν γνωρίζουν τι αλλάζει τελικά στα Πανεπιστήμια. Αντιθέτως, γνωρίζουμε το λεκτικό κακούργημα του Χριστόφορου Βερναρδάκη να χαρακτηρίσει τη Νίκη Κεραμέως «Πισπιρίγκου της Παιδείας». Γνωρίζουμε, επίσης, τους τρεις –ΙΣΜΟΥΣ («Βερναρδακισμός», «Πολακισμός», «ΣΥΡΙΖΑϊκός φαρισαϊσμός») που επιστράτευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης  για να κατηγορήσει για «εκτσογλανισμό» την αξιωματική αντιπολίτευση, έχοντας μάλιστα διασυνδέσει έμμεσα τη χυδαιότητα Βερναρδάκη με την εμπρηστική επίθεση στον δημοσιογραφικό όμιλο Real Group.

Μόνο τυφλοί και κωφοί δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουμε εισέλθει στον αστερισμό μίας ακήρυχτης αλλά εξελισσόμενης προεκλογικής μάχης η οποία διεξάγεται με όρους αίματος σε ρωμαϊκή αρένα και με την πεζοδρομιακή επιχειρηματολογία των social media. Δεν είναι τυχαίο ότι προ ημερών τρένταρε στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης η δήθεν αποκάλυψη ότι νυν υπουργός –δήθεν– πλάκωσε στο ξύλο τη σύζυγό του επειδή –δήθεν– η τελευταία τον έπιασε  στα ροζ πράσα με καλλίπυγη αοιδό. Ούτε είναι τυχαίο ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αποπειρώνται να φορτώσουν εμμέσως στη Ν.Δ. την δικαστική εξέλιξη στην υπόθεση του καταδικασθέντα πρωτόδικα για δύο βιασμούς ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη. Το είχε κάνει, άλλωστε, ενάμιση χρόνο πριν βουλευτής τους που είχε αναρτήσει στα social media το αχαρακτήριστο ότι ο Λιγνάδης «“ψώνιζε” προσφυγόπουλα» από ΜΚΟ «που φέρεται να συνδέεται με το πρωθυπουργικό περιβάλλον».

Πώς σωνόμαστε, άραγε, από ένα μεγάλο τοξικό –κι όχι φωτεινό, όπως τραγουδάει ο Μανώλης Φάμελος– καλοκαίρι που ξεδιπλώνεται μπροστά μας; Αρκεί ένα «συγγνώμη, λάθος» από τον κάθε Βερναρδάκη που ασχημονεί τόσο βάναυσα; Όχι! Χρειάζονται πολλά περισσότερα. Και κυρίως Παιδεία. Παιδεία σοβαρή, σύγχρονη, ουσιαστική, η οποία θα το ξαναλέμε και θα το ξαναγράφουμε στο τέλος της διαδρομής θα μας έχει μάθει πώς να πολιτευόμαστε –πολίτες και άνθρωποι, γαρ– στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στη δουλεία, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Αφού, βεβαίως, λύσουμε πρώτα το μέγα εθνικό ζήτημα αν τη Χούντα την έριξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου ή η τουρκική εισβολή στην Κύπρο…