Ένα σχόλιο-«στιλέτο» για το σανοπαραμύθι του Πάμπλο Γκαρσία

Ο κόσμος του ΠΑΟΚ αρχίζει και ξυπνάει, δεν τρώει το σανοπαραμύθι. Σ’ αυτά τα γλυκανάλατα που γράφουν οι Σαββιδοτέχνες για τον Γκαρσία, κάπου ψάρεψα την εξής απάντηση: «Ότι αναγνωρισμένα ο Γκαρσία διακρίθηκε ως παίκτης ελίτ ομάδας δεν σημαίνει ότι διαθέτει την προσωπικότητα για να διακριθεί και ως προπονητής Γιατί δεν εννοείτε κάποιοι πρότινος υμνητές αυτής της καταδικασμένης σε αποτυχία επιλογής να το καταλάβετε; Με διαβατήριο μόνο την ποδοσφαιρική διεθνή εμπειρία του και την προϋπηρεσία ως κόουτς σε ένα ανυπόληπτο και ανύπαρκτο ελληνικό πρωτάθλημα ακαδημιών, χωρίς προσόντα, γνώσεις ,δεξιότητες, πτυχίο, επικοινωνιακό έστω χάρισμα; Είναι μετά δυνατόν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να ανταπεξέλθεις σε ρόλο τεχνικού ηγέτη επειδή κάποτε ήσουν ελίτ παίκτης; Να εμπνεύσεις ένα μωσαϊκό ξένων παικτών περσόνες πολύγλωσσους; Μεταξύ προπονητή και ποδοσφαιριστών υφίσταται χάσμα , μορφωτικό ,κοινωνικό και επικοινωνιακό ούτε αυτό το βλέπετε κάποιοι; Αργά η γρήγορα ευθέως η εμμέσως θα πείτε το ΜΕΑ CULPA ως προς την επιλογή Γκαρσία κι’ ο κόσμος δικαίως πάντα θα επιζητεί ποιανού “φωστήρα” τελικά επιλογή ήταν»! Καλά όλα αυτά, αλλά οι Σαββιδοτέχνες και η «Θύρα 4» ως γνωστόν δεν απολογούνται…