«Επί τέλους, τέλος» για την κα Τουλουπάκη

Το φετινό φθινόπωρο αναμένεται καυτό για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Κι αυτό διότι η πανδημία του covid-19 έχει προκαλέσει τεράστια ανατροπή παγκοσμίως. Οι οικονομίες όλου του πλανήτη βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, οι πολίτες βιώνουν από τη μία την επέλαση του ιού και από την άλλη τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Για κάποιους και κάποιες, το φθινόπωρο αναμένεται καυτό όχι μόνο λόγω της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης, αλλά επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν και τις συνέπειες των ενεργειών τους, που ως αποδεικνύεται ήταν ολέθριες. Ο λόγος φυσικά για την Ελένη Τουλουπάκη, την πρώην πλέον προϊσταμένη της Εισαγγελίας Διαφθοράς, που κατάφερε να γίνει το αρνητικό πρόσωπο της ελληνικής Δικαιοσύνης με τον τρόπο που χειρίστηκε μία πολύ μεγάλη υπόθεση.

Διότι, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το σκάνδαλο Novartis είναι από αυτές τις υποθέσεις που περιμένουν όλοι οι δικαστικοί. Είναι υποθέσεις που ονειρεύονται με το μόλις εισέρχονται στο δικαστικό σώμα για να τη φέρουν σε πέρας και να τους γράψει η ιστορία. Κι όμως την κα Τουλουπάκη θα τη γράψει αρνητικά η ιστορία. Διότι όχι μόνο δεν ερεύνησε ως όφειλε το σκάνδαλο με την πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, αλλά ενδέχεται να κάτσει και στο εδώλιο του κατηγορουμένου του Ειδικού Δικαστηρίου πλάι στον μέντορά της Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, για να εξηγήσει για ποιον λόγο έβαλε στο στόχαστρο δέκα πολιτικά πρόσωπα.

Η κα Τουλουπάκη, όπως αποδεικνύεται, ουδέποτε αναζήτησε την αλήθεια για την τεράστια υπόθεση που ανέλαβε. Προφανώς, διότι της πήραν το μυαλό τα φιλοΣΥΡΙΖΑϊκά ΜΜΕ που έφθασαν στο σημείο της ιεροσυλίας με το να την αποκαλέσουν «θηλυκό Ντι Πιέτρο». Τουναντίον, η κα Τουλουπάκη ενδιαφέρθηκε για το πώς θα εκτελέσει τις εντολές, που προφανώς έλαβε, προκειμένου να ενοχοποιήσει δέκα πολιτικά πρόσωπα, δίχως να έχει κάτι χειροπιαστό στα χέρια της, ενώ επί 30 μήνες δεν διερεύνησε τους μηχανισμούς συνταγογράφησης της Novartis, με τα «γρανάζια» της οποίας συνταγογραφούσαν υπέρ της περίπου 4.000 γιατροί.

Ειδικά στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, υπερέβη τα εσκαμμένα. Εμφανίστηκε ένας μάρτυρας από το… πουθενά και κατέθεσε πως είδε τον Φρουζή να εισέρχεται μέρα μεσημέρι στο Μαξίμου από το υπόγειο γκαράζ (όλοι γνωρίζουμε ότι το Μαξίμου δεν έχει γκαράζ) με μία τροχήλατη βαλίτσα γεμάτη πεντακοσάρικα (βλέπετε, τότε επί του –κατά Βαξενάνη– «γερμανοτσολιά» Σαμαρά δεν υπήρχαν capital controls και κυκλοφορούσαν χαρτονομίσματα των 500 ευρώ), προκειμένου να δωροδοκήσει τον πρώην πρωθυπουργό.

Μία παλιά ιστορία

Ένας σοβαρός δικαστικός, ο οποίος σέβεται τον εαυτό του, το όνομά του κι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του την υστεροφημία του, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να ανασύρει στη μνήμη του μία παρόμοια κατάθεση που κατέπεσε στο Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τότε ένας από τους «φουσκωτούς» του Κοσκωτά, ο Μαμανέας, είχε πει ότι γέμισαν μεγάλα χάρτινα κουτιά της συσκευασίας πάμπερς με δεκαχίλιαρα και τα πήγαν στον Λούβαρη, ο οποίος με τη σειρά του τα πήγε στον Ανδρέα. Ο αείμνηστος πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου, Βασίλειος Κόκκινος, που δεν το έλεγες και φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου, «βγήκε από τα ρούχα του» με τα τερατώδη ψέματα του μπράβου του Κοσκωτά και κατέρριψε ο ίδιος ο πρόεδρος την κατάθεση εντός της διαδικασίας.

Κι όμως, η κ.α Τουλουπάκη δεν ρώτησε τον κουκουλοφόρο μάρτυρα πώς γνώριζε αυτά που κατέθεσε. Ειδικά, όταν έκανε λόγο πως ο Φρουζής μπήκε στο Μαξίμου από το υπόγειο πάρκινγκ. Τουναντίον, επέμεινε στη δολοφονία χαρακτήρων των 10 πολιτικών προσώπων, καθώς τους κρέμασε στα μανταλάκια μη αναγνωρίζοντάς τους το τεκμήριο αθωότητας. Και το είδαμε να συμβαίνει όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να στηρίξει τις απίθανες και πιθανότατα υποβολιμαίες καταθέσεις των κουκουλοφόρων μαρτύρων. Και τώρα φυσικά που απορρίφθηκε ομόφωνα από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών η προσφυγή ακυρότητας που είχε καταθέσει κατά της κακουργηματικής δίωξης που παρήγγειλε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ευάγγελος Ζαχαρής, και με βάση το κατηγορητήριο, πολύ δύσκολα η κα Τουλουπάκη θα αποφύγει το εδώλιο είτε του Ειδικού Δικαστηρίου είτε εκείνο της τακτικής Δικαιοσύνης.

Μας θύμισε άλλες εποχές

Η Ελένη Τουλουπάκη θύμισε στους ψαγμένους παλαιότερους μία άλλη εποχή. Για την οποία μάθαμε την αλήθεια πολλά χρόνια αργότερα. Μιλάμε για την εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση. Τότε υπήρχαν ένα σωρό δικαστές, οι οποίοι δεν αποφάσιζαν με βάση το δίκαιο και τον όρκο που είχαν δώσει. Έπαιρναν εντολή από τον αρχηγό της μυστικής υπηρεσίας, τον Λαβρέντι Μπέρια, και με συνοπτικές διαδικασίες εξέδιδαν δικαστικές αποφάσεις με εξοντωτικές ποινές κατά των αντιφρονούντων.  Και τους έστελναν στα διαβόητα Γκούλαγκ.

Εκεί στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, καταστολής και τιμωρίας έζησαν οι «εχθροί του λαού», οι οποίοι ήταν διανοούμενοι, επιστήμονες, έμποροι, χωρικοί που αντιστέκονταν στην κολεκτιβοποίηση, αθώοι πολίτες που συνελήφθησαν για «μεγάλα εγκλήματα», όπως μικροκλοπές βασικών αγαθών επιβίωσης (λίγο σιτάρι, λίγες πατάτες) την περίοδο του μεγάλου λιμού (1932-1933).

Οι περισσότεροι ήταν αθώα θύματα πιασμένα στα δίχτυα των παρανοϊκών μυστικών υπηρεσιών, μεταξύ αυτών αιχμάλωτοι πολέμου και Σοβιετικοί στρατιώτες ύποπτοι για προδοσία. Και απλά οι δικαστές, που ήταν προσκυνημένοι στο σύστημα εξουσίας, εκτελούσαν τις εντολές κατά γράμμα. Και οδηγούνταν στα Γκούλαγκ δίχως επί της ουσίας να έχουν καταδικαστεί, συλλαμβάνονταν, συνήθως μέσα στη νύχτα, και μεταφέρονταν κρυφά στους τόπους προορισμού τους. Και απλά αργότερα οι δικαστές έβγαζαν αποφάσεις, τις περισσότερες φορές δίχως να έχουν δει το πρόσωπο του κατηγορουμένου.

«Οι στρατιές των καταδικασμένων, κοπάδια στους σιδηρόδρομους, χαμένοι μες στον φόβο τους και οι μηχανές να προστάζουν σφυρίζοντας. Μακριά από δω Παρίες. Το άστρο του θανάτου ήταν από πάνω μας», έγραψε η μεγάλη Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα στο «Ρέκβιεμ», αναφερόμενη στην εποχή των μεγάλων σταλινικών εκκαθαρίσεων.

Οι ρόλοι

Στη δική μας περίπτωση, τον ρόλο του Λαβρέντι Μπέρια θα μπορούσε να ενσαρκώσει ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Κάποιος θα πει ότι ο κύριος Μίμης είναι δεξιός από τα γεννοφάσκια του, τι σχέση έχει με τον αριστερό Μπέρια. Αλήθεια, ποιος ειλικρινά πιστεύει ότι ένας κοινός εγκληματίας σαν το δεξί χέρι του Στάλιν ήταν αριστερός στην ιδεολογία; Τουναντίον, η πρακτική απέδειξε ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι ισχυρό το καθεστώς. Και ο Παπαγγελόπουλος γι’ αυτό δούλευε σκληρά. Για να παραμείνει χρόνια το σύστημα Τσίπρα στην εξουσία.

Και η κα Τουλουπάκη θα μπορούσε να ενσαρκώσει τους αντίστοιχους Σοβιετικούς δικαστές σε όλη την τότε Σοβιετική επικράτεια, από τις Βαλτικές δημοκρατίες, έως το Βλαδιβοστόκ. Όλους όσοι έπαιρναν την εντολή από τον Μπέρια κι εκτελούσαν κατά γράμμα τις υποτιθέμενες εντολές του «πατερούλη».

Το 1993, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε απαλλαγεί στο Ειδικό Δικαστήριο κέρδισε εκ νέου τις εκλογές, το βασικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ ήταν «επιτέλους, τέλος». Τώρα που στη διακυβέρνηση της χώρας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το «επιτέλους τέλος» το αναφώνησαν όλοι όσοι ταλαιπωρήθηκαν από την κα Τουλουπάκη. Και δυστυχώς δεν είναι ό,τι καλύτερο για τη Δικαιοσύνη να βλέπεις έναν δικαστικό να κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου.