Εθνική μοναξιά και Πιλάτοι εν αφθονία

Τον περασμένο Απρίλιο, στο πιο περίεργο –ελέω κορωνοϊού– Πάσχα όλων των  εποχών εμφανίστηκε στις οθόνες μας ο Σπύρος Παπαδόπουλος για να αμφισβητήσει την… παντοκρατορία του Πόντου Πιλάτου στο «άθλημα» του σχολαστικού πλυσίματος των χεριών. Να όμως που ο ιστορικότερος εκφραστής της διπλωματίας των ίσων αποστάσεων αποκτά και άλλους «ανταγωνιστές». Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους συμμάχους και εταίρους της Ελλάδας σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ.

Χωρίς να παραγνωρίζεται η έμμεση κατσάδα Μακρόν στην Τουρκία που εκφράστηκε μέσω facebook και μάλιστα γραμμένη στα ελληνικά(!!!) ή η επιβεβαιωμένη –πλέον–  παρέμβαση της καγκελαρίου Μέρκελ ώστε να κατέβει ο πολεμικός πυρετός μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, η ιστορία της παγκόσμιας διπλωματίας δεν επιτρέπει όνειρα θερινής νυκτός για αδιάρρηκτες συμμαχίες και εφησυχασμούς.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πλήρης απεμπλοκή στο Αιγαίο δεν είχε υπάρξει. Το σεισμογραφικό Oruc Reis ήταν με τις μηχανές αναμμένες, ο τουρκικός στόλος παρέμενε αμετακίνητος και οι ελληνικές ναυτικές δυνάμεις συνέχιζαν να βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης επιφυλακής παρακολουθώντας τις κινήσεις των γερακιών της άλλης όχθης του Αιγαίου.

Ευτυχώς οι Έλληνες επιτελάρχες είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο γνωρίζοντας περισσόετρο παό κάθε άλλον ότι αν οι Τούρκοι προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα ενός θερμού επεισοδίου, οι φρεγάτες του «σουλτάνου» Ερντογάν δεν θα βρουν «παρατεταγμένες» απέναντί τους τις γαλλικές και γερμανικές κανονιοφόρους. Όπως δεν τις βρήκαν στην Κύπρο τον Ιούλιο του ‘74 στον «Αττίλα Ι». Όπως δεν τις βρήκαν και τον 15αύγουστο της ίδιας χρονιάς στον «Αττίλα ΙΙ». Όπως δεν τις βρήκαν ούτε τον Ιανουάριο του ‘96 στα Ίμια, με το ΝΑΤΟ σε όλες τις περιπτώσεις να φορά τα σανδάλια και τον μανδύα του Πιλάτου και να νίπτει τας χείρας του.

Από τα πρώτα αφηνιάσματα του Ταγίπ Ερντογαν η «Α» έχει επισημάνει ότι η Ελλάδα θα είναι μόνη της σε μία σύγκρουση με τους γείτονες. Δεν έχει να περιμένει τίποτα περισσότερο από άνευρες λεκτικές καταδίκες –αν έρθει κάτι καλύτερο, καλοδεχούμενο) της τουρκικής προκλητικότητας από την Δύση, που αντί να συνετίζουν την Άγκυρα τής περνούν το βουβό μήνυμα ότι μπορεί να συνεχίζει τον χαβά της. Γι’ αυτό και απαιτείται πολιτικό-στρατιωτική διπλωματία χειρουργικής προσοχής και ακρίβειας ώστε να κοπεί η όρεξη όσων θεωρούν ότι η Ελλάδα μπορεί να κάτσει σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων για τα… αδιαπραγμάτευτα, έχοντας στον κρόταφο ένα οπλισμένο πιστόλι.

Έγραψε κάποτε ο Σεφέρης ότι «η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις, πονεί». Το δυστύχημα είναι ότι εκτός από τις στιγμές του μεγαλείου της η γαλανόλευκη έχει πολλές πονεμένες μνήμες. Και το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» που σκαρφίστηκε χρόνια μετά ο συγγραφέας Νίκος Δήμου ανήμερα του «Αττίλα ΙΙ» ίσως θα έπρεπε να είναι μία σταθερή υπόμνηση ώστε να μην ξεχαστεί ούτε η Κύπρος, ούτε τα όσα πέρασε η Δημοκρατία μέχρι να αποκατασταθεί τον Ιούλιο του 1974, ούτε το Μάτι με τους 102 νεκρούς του και τα απίστευτα παιχνίδια που φαίνεται να παίχτηκαν στην πλάτη τους.

Κυρίως για να μην ξεχαστεί ότι πίσω από κάθε τέτοια απώλεια φαίνεται η κρατική εξουσία να έχει ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης. Άσβεστη μνήμη, λοιπόν. Έστω κι αν είναι η γειτόνισσα των τύψεων που έλεγε μια φορά και ένα καιρό ο μπάρμπα Ουγκώ…