Έτσι «γονάτισε» ο «θεός του Πολέμου»!
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν διαθέτει τις πολυτέλειες της Premier League ή της Primera Division. Το πρωτάθλημα στη χώρα μας έχει να παρουσιάσει ελάχιστα δυνατά κλαμπ, τα οποία να διαθέτουν τις βάσεις για ανταγωνιστική παρουσία.
Ομάδες όπως η ΑΕΚ και ο Άρης φάνταζε αδιανόητο, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, να μη συμμετέχουν στη μεγάλη κατηγορία. Εντούτοις, οι οικονομικές δυσχέρειες, τα καταστροφικά λάθη στη διαχείριση, η εμπλοκή του κόσμου και η μάχη εξουσίας μεταξύ οπαδών και διοικήσεων, επέφεραν ολέθρια και χρόνια αποτελέσματα για τους μεγάλους αυτούς συλλόγους.
Ο Άρης δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Είναι η πέμπτη σε όγκο λαού ομάδα στην Ελλάδα και με ιδιαίτερη παρουσία στο πρωτάθλημα, ενώ δεν της λείπουν και οι τίτλοι. Ο κόσμος του είναι φανατικός, πιστός, αλλά προκαλεί και πολλά προβλήματα. Δεν αναφερόμαστε στους χούλιγκαν ή στο όποιο κλίμα δημιουργούν στο άλλοτε «Χαριλάου» και νυν «Κλεάνθης Βικελίδης». Αναφερόμαστε στη δράση συγκεκριμένης μερίδας οργανωμένων οπαδών, οι οποίοι πίεζαν διαχρονικά τις διοικήσεις, προκειμένου να έχουν τον έλεγχο και να απολαμβάνουν διάφορα προνόμια.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ώστε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Ο Άρης ήταν μία δυνατή ομάδα της Θεσσαλονίκης, αλλά μέχρι εκεί. Το 1998 άνοιξαν νέοι ορίζοντες για τους «κίτρινους». Ο μεγάλος επιχειρηματίας και πανίσχυρος «Mr Interamerican», τότε, αγόρασε τις μετοχές της ομάδας και το χρήμα άρχισε να πέφτει… ζεστό! Μεταγραφές εκατομμυρίων, πλάνα για τίτλους και ευρωπαϊκές συμμετοχές και ένα σωρό ακόμα σχέδια, κυκλοφορούσαν με χαρακτηριστική άνεση, με τον μέσο οπαδό του Άρη να αισθάνεται εξίσου δυνατός με τους οπαδούς των αθηναϊκών ομάδων. Ο μέσος οπαδός έκανε όνειρα για τίτλους και μεγαλεία. Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι οπαδοί, οι οποίοι διέβλεπαν τη βιοποριστική τους κατοχύρωση και όχι μόνο. Τα προβλήματα από μία μερίδα οργανωμένων ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οι παρεμβάσεις και οι πιέσεις προς τη διοίκηση, η απαίτηση, εμμέσως, αλλά σαφώς, για έλεγχο της ΠΑΕ και από τους οπαδούς αυτούς, οδήγησαν στην… άτακτη αποχώρηση του Δημήτρη Κοντομηνά το 2001. Από τότε ξεκινούν οι… μαύρες μέρες!
Την ομάδα ανέλαβε ο Ελληνοαμερικάνος Γιάννης Ζαχουδάνης, ο οποίος ουδέποτε κατάφερε να ελέγξει τη δράση των οπαδών. Η κακοδιαχείριση και η απώλεια κάθε ελέγχου, σε όλα τα επίπεδα, πολύ γρήγορα οδήγησαν στην καταστροφή. Ο Άρης βρέθηκε με χρέη δεκάδων εκατομμυρίων και ο κ. Ζαχουδάνης βρέθηκε στη φυλακή! Το 2004, προκειμένου να αποφευχθεί η διάλυση του Άρη, η τότε κυβέρνηση εμπνεύστηκε το άρθρο 44, τις διατάξεις του οποίου αξιοποίησαν και άλλες ΠΑΕ, για να αποφύγουν τα χειρότερα και να εκκαθαριστούν.
Από το 2006 και έπειτα, η διοίκηση του Άρη πέρασε στα χέρια των οπαδών… Ο έλεγχος των μετοχών του Κοντομηνά πέρασε σε εννέα φυσικά πρόσωπα, τα οποία με τη σειρά τους εκχώρησαν το δικαίωμα ψήφου στη νεοϊδρυθείσα τότε Λέσχη Φίλων Άρη (τους οπαδούς δηλαδή), οι οποίοι με εκλογές εξέλεγαν την εκάστοτε διοίκηση ανά διετία. Το 2009, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο σύστημα, καθαιρέθηκε από τη διοίκηση ο Λάμπρος Σκόρδας, ο οποίος είχε αναλάβει το 2006, ως επιτροπή σωτηρίας, να σώσει κατ’ αρχήν την ομάδα και ακολούθως να τη βάλει σε έναν σωστό δρόμο. Η Λέσχη Φίλων Άρη, λειτουργώντας για τα δικά της συμφέροντα και μόνο, δεν έλαβε υπ’ όψιν της τα άλματα που είχε πραγματοποιήσει ο Άρης στο διάστημα της προεδρίας του Λάμπρου Σκόρδα…
Τη διετία αυτή, 2006-2008, ο Άρης τερμάτισε στην 4η θέση, βγήκε στην Ευρώπη, πήγε στον τελικό Κυπέλλου και γενικότερα μετατράπηκε από… σωματείο υπό διάλυση, σε έναν υπολογίσιμο αντίπαλο και σαφώς ανταγωνιστικότερο του παρελθόντος. Το μοναδικό κριτήριο των οπαδών του Άρη στις εκλογές για την ανάδειξη της νέας διοίκησης ήταν να… φαγωθεί ο Λάμπρος Σκόρδας, ακριβώς γιατί δεν «συνεργαζόταν» μαζί τους. Από τότε παρακολουθούμε μία μάχη μεταξύ των δύο πλευρών, για το ποιος θα επικρατήσει. Η μπάλα έχει μεταφερθεί στα δικαστήρια, αλλά τα χρέη συσσωρεύτηκαν εκ νέου, ο Άρης πέφτει κατηγορία και κινδυνεύει, αυτή τη φορά, με διάλυση και υποβιβασμό ακόμη χαμηλότερα από τη Football League. Ο κόσμος, που υπό κανονικές συνθήκες, θα αποτελούσε την κινητήρια δύναμη της ομάδας και τη βάση της για το παρόν και το μέλλον, μετατράπηκε στην «αχίλλειο πτέρνα» του «θεού του Πολέμου», που τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή…