ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Εξακολουθεί και στα 70 να έχει εμμονές

Είναι σύνηθες φαινόμενο των απερχόμενων πρωθυπουργών να αναζητούν διαρκώς τη δικαίωση για την περίοδο της διακυβέρνησής τους, ενώ πάντα έχουν μία δικαιολογία για να αποφύγουν να παραδεχθούν τα λάθη τους.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Aυτό το έχουμε διαπιστώσει και με τα «ιερά τέρατα» που έχουν μετοικήσει εις Κύριον, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και το «mea culpa» που αναφώνησε στη Βουλή ο Παπανδρέου αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τότε το 1988 στο Νταβός ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε συναντηθεί με τον Τουρκούτ Οζάλ και δεσμεύτηκε απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο ότι η Ελλάδα θα απέχει από οποιαδήποτε έρευνα στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, αν κάνει το ίδιο και η Τουρκία, μέχρις ότου λυθεί το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας.

Και οι εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί αποφεύγουν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Ο Κώστας Σημίτης για παράδειγμα ποτέ δεν έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη ότι επί ημερών του οι υπουργοί του έτρωγαν με… χρυσά κουτάλια. Ήδη οι Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης έχουν καταδικαστεί, ενώ ο Παπαντωνίου αποφυλακίστηκε περιμένοντας κι αυτός με τη σειρά του το πότε θα δικαστεί. Κι όμως, ο κ. Σημίτης το μόνο που ανέφερε ήταν ότι «είναι λυπηρό γι’ αυτούς».

Αλλά και ο Κώστας Καραμανλής ουδέποτε έχει ανοίξει το στόμα του να εξηγήσει για ποιον λόγο ανέβηκε επί ημερών του η φαρμακευτική δαπάνη σε δυσθεώρητα ύψη και για ποιο λόγο το δημοσιονομικό έλλειμμα επί ημερών του ξέφυγε σε αστρονομικά για τις δυνατότητες της Ελλάδας ύψη. Τουναντίον παραμένει άφωνος. Ο Αντώνης Σαμαράς (έχοντας αγανακτήσει με τις συνεχόμενες απεργίες της ΕΡΤ) ακόμη και σήμερα δεν είπε «έκανα λάθος με το μαύρο στην κρατική τηλεόραση». Ένα λάθος που πρώτα κόστισε στον ίδιο, καθώς οι εταίροι δεν του αναγνώρισαν τον τιτάνιο αγώνα που έδωσε για να αποφύγει η Ελλάδα τη χρεοκοπία. Ανάλογη είναι και η στάση του κ. Τσίπρα, ο οποίος νιώθει… υπερήφανος για τη σκληρή διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 και το τρίτο μνημόνιο που έφερε.

Ενδιαφέρεται για το «εγώ»

Οπότε δεν μας κάνει εντύπωση που και ο Γιώργος Παπανδρέου, αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εποχή που ηγείτο της χώρας αδυνατεί να παραδεχθεί τα δικά του λάθη και μόνιμα ψάχνει την προσωπική του δικαίωση, αδιαφορώντας εάν με τη στάση του πληγώνει το κόμμα του.

Βέβαια για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είναι θέμα δικαίωσης. Είναι ίσως κάτι πιο βαθύτερο, καθώς η στάση που κράτησε στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις δείχνει ότι ο στόχος του είναι πιο μακρινός. Και η αποχή του μπορεί να συνάδει με τις αξίες του, όπως έλεγαν οι συνεργάτες του, αλλά ακόμη και οι ψύχραιμοι αναλυτές διαβλέπουν ότι πίσω από τη στάση του κρύβεται η επιθυμία του να ηγηθεί εκ νέου του χώρου.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν εξέπεσε της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ, αποπειράθηκε να το ανατινάξει λόγω των… αξιών του με τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ τις παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου 2015. Στις τότε εκλογές πήρε 2,54%, όμως η ζημιά που έκανε στο ΠΑΣΟΚ ήταν πολλαπλάσια του ποσοστού του ΚΙΔΗΣΟ. Οι ψηφοφόροι που αμφιταλαντεύονταν για το εάν έπρεπε να ψηφίσουν πάλι ΠΑΣΟΚ, βλέποντας τη διάσπαση προτίμησαν άλλα κόμματα, του κέντρου και της αριστεράς. Και ο ΓΑΠ ένιωσε τι εστί χαρμολύπη. Λυπήθηκε για την έναρξη του πολιτικού του χειμώνα, αλλά παρηγορήθηκε σε ηδονικό βαθμό που ο Βενιζέλος ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατέγραψε το μικρότερο ποσοστό της ιστορίας του Κινήματος.

Τώρα που το ΚΙΝΑΛ δείχνει ότι έχει βρει βηματισμό και μάχεται για να κερδίσει τον ρόλο της προγραμματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να φορέσει κουκούλα και να κάνει τον μπαχαλάκια. Έτσι δικαιώθηκαν όλοι όσοι προέβλεψαν από την εποχή της εκλογικής διαδικασίας του ΚΙΝΑΛ του Νοεμβρίου του 2017 (όπου έδειξε αυστηρή ουδετερότητα), ότι δεν θα μείνει για πολύ καιρό νομοταγής.

Και ναι μεν η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, Φώφη Γεννηματά, έδειξε αυτοσυγκράτηση και δεν διέταξε τις διαγραφές του πρώην πρωθυπουργού και του Χάρη Καστανίδη, σκεπτόμενη πως δεν είναι σωστό να διαγράφεται ένας Παπανδρέου από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όμως αυτό μάλλον ήταν το μεγάλο της λάθος. Ειδικά όταν μετά από αυτό το επεισόδιο συνεχίζει να τον καλεί σε συσκέψεις, όπως έγινε και μετά τη συνάντηση-ενημέρωση που είχε με τον πρωθυπουργό.

Διότι όλο και περισσότεροι αναλυτές υπενθυμίζουν στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ την παροιμία «δώσε θάρρος στον χωριάτη και θα ανέβει στο κρεβάτι». Και ναι, ο 68χρονος πλέον Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι χωριάτης (τουναντίον φημίζεται για την αστική του ευγένεια), αλλά εύκολα μπορείς να τον χαρακτηρίσεις ως εμμονικό. Διότι θεωρεί ότι στην  ηγεσία της παράταξης αυτοδικαίως πρέπει να βρίσκεται ένας Παπανδρέου.

Συγκρίσεις…

Από το περιβάλλον του Γιώργου διαρρέεται ότι στην πολιτική μετρούν οι συγκρίσεις. Και όπως ισχυρίζονται, ο Γιώργος Παπανδρέου ως πολιτική οντότητα  είναι έτη φωτός μπροστά από τη Φώφη Γεννηματά.

Οι πιο προωθημένοι ισχυρίζονται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ενέγραψε υποθήκη με το να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Έστειλε μήνυμα ότι στο μέλλον ίσως διεκδικήσει έναν ρόλο μεγαλύτερο από εκείνον του απλού βουλευτή. Αλλά βέβαια δεν ξεκαθαρίζει κανένας από τους δικούς του, σε ποιο σχηματισμό σκοπεύει να έχει μεγαλύτερο ρόλο.

Προφανώς ο Γιώργος Παπανδρέου στοχεύει σε κάτι άλλο. Πιο μεγάλο από το ΚΙΝΑΛ, που θα έχει μεγαλύτερη δυναμική. Και δεν θα είναι τσόντα του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας, αυτό που κύρια ενδιαφέρει τον πρώην πρωθυπουργό είναι η απαξίωση των δύο κομμάτων. Και αυτού με το οποίο εκλέχθηκε βουλευτής και αυτού που τον καταχειροκρότησε με την στάση του στο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, αλλά που τον αποκαλούσε «Πινοσέτ» και «προδότη» το 2010 ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα: Πώς θα καταφέρει να διαλύσει δύο κόμματα; Και βέβαια κάποιος άσπονδος φίλος του θα ισχυριζόταν πως «εδώ κατάφερε να ισοπεδώσει ένα κόμμα που κέρδισε τις εκλογές με 44% και έχοντας 10 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά από τον αντίπαλό του». Όμως, οι εποχές δεν είναι ίδιες. Ναι μεν η στόχευση του Γιώργου Παπανδρέου μπορεί να είναι αυτή, αλλά ποιος νοήμων άνθρωπος θα δεχθεί για ηγέτη παράταξης ένα 70άρη; Ναι μεν ο κ. Παπανδρέου είναι ένας φιτ άνθρωπος, αλλά πλέον έχει μπει στην ηλικία όπου αρχίζουν οι πλάκες του στυλ «την χούφτωσες τη μικρούλα, γερομπισμπίκη».