Η αδάπανη μεταρρύθμιση που θέλει ο πολίτης

Κάτι λιγότερο από μία εβδομάδα ζωής μετράει η χώρα με τη Νέα Δημοκρατία στο τιμόνι της διακυβέρνησης και είναι εξαιρετικά δύσκολο για τη δημοσιογραφική πένα –πληκτρολόγιο πια, για να είμαστε ακριβείς– να εστιάσει σε ένα σημείο που να μην έχει σχολιαστεί στις 6-7 ημέρες που μεσολάβησαν.

Αυτό φυσικά δεν αλλοιώνει το μέγεθος της παραδοξότητας ότι η εθνική κάλπη της 7ης Ιουλίου κατάφερε να «γεννήσει» πολλούς νικητές και μόλις έναν ηττημένο, το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, για τον οποίο όμως υπάρχουν πολλά και δικαιολογημένα χαμόγελα.

Ξεκινώντας ανάποδα, η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου και η ΜεΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν που κατάφεραν να ξεπεράσουν το κατώφλι του 3% και να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Για τους δύο επόμενους, το ΚΚΕ και το Κίνημα Αλλαγής, δεν ετίθετο τόσο χαμηλά ο στόχος.

Εντούτοις, ουδείς θεωρεί μείζονα αποτυχία ότι ο Περισσός έπεισε και σε αυτές τις εκλογές το συνηθισμένο ποσοστιαία ακροατήριό του, ενώ στη Χαριλάου Τρικούπη μπορούν να μασκαρέψουν την ήττα με το +0,38% που πήραν στις εθνικές κάλπες συγκριτικά με τις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αυτή η ήττα των -8,32 μονάδων από τη Ν.Δ. μοιάζει με νίκη, αφού δεν τον ρίχνει στο καναβάτσο της στρατηγικής (όπως κι αν αυτή ορίζεται) ήττας, αντιθέτως τον καθιστά τον έτερο πυλώνα του νέου δικομματισμού και ηγεμονική δύναμη στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Αφήσαμε τελευταίο τον αδιαμφισβήτητο των νικητών, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος πιστώνεται ένα σημαντικό ποσοστό της αναρρίχησης της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, επιτυγχάνοντας προ κρίσης εκλογικά ποσοστά. Ωστόσο, ο κυβερνητικός διάδρομος που έχει μπροστά του ο νέος πρωθυπουργός έχει διπλή ανάγνωση.

Το παγόβουνο όμως που μπορεί να τρυπήσει το (κάθε) κυβερνητικό σκαρί δεν είναι άλλο από την καθημερινότητα

Κάποιοι θεωρούν ότι θα είναι εξ αντικειμένου πολύ δύσκολος εξαιτίας του υψηλού αναπτυξιακού πήχη που έχει τεθεί και των εξίσου υψηλών προσδοκιών των πολιτών.

Άλλοι πάλι θεωρούν ότι αυτός ο διάδρομος είναι πεντακάθαρος και με ορίζοντα πλήρους τετραετίας, καθώς η Ν.Δ. δεν θα έχει τις σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις του παρελθόντος, δικαιούται ένα μίνιμουμ ανοχής όσο κι αν αυτό δεν ομολογείται, ενώ διαθέτει και όλα τα φύλλα της πολιτικής τράπουλας στα χέρια της, δεδομένης της απόλυτης κυριαρχίας της και στο Κοινοβούλιο και στην αυτοδιοίκηση.

Προφανώς, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους αυτοί που υποστηρίζουν ότι νυν υπέρ πάντων η οικονομία. Το παγόβουνο όμως που μπορεί να τρυπήσει το (κάθε) κυβερνητικό σκαρί δεν είναι άλλο από την καθημερινότητα.

Από το πώς ο πολίτης θα αισθανθεί ότι η ζωή του αλλάζει προς το καλύτερο επειδή δεν θα χρειαστεί να στηθεί δυόμισι ώρες στην ουρά μιας εφορίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η πρωθυπουργική μακροημέρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη

Από το πώς ο πολίτης θα αισθανθεί ότι η ζωή του αλλάζει προς το καλύτερο επειδή δεν θα χρειαστεί να στηθεί δυόμισι ώρες στην ουρά μιας εφορίας για μία βεβαίωση, ή επειδή δεν θα περιμένει επί πεντάωρο να εξεταστεί στην επόμενη εφημερία του Ευαγγελισμού, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η πρωθυπουργική μακροημέρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Διότι αυτήν τη διόλου κοινότυπη (όσο και αν ακούγεται ως τέτοια) και με μηδενικό δημοσιονομικό κόστος μεταρρύθμιση θέλει να δει ο πολίτης που γέμισε την περασμένη Κυριακή τη γαλάζια κάλπη.

Ας το συμπεριλάβει κι αυτό στους στόχους 6μήνου που έθεσε στους υπουργούς τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τον διαβεβαιώνουμε ότι, αν οι υφιστάμενοί του αποδειχτούν καλοί μαθητές, εκείνος και οι Έλληνες θα έχουν κερδίσει πολλά περισσότερα από έναν καλό πρωθυπουργό.