Η Χάγη που… ξεχάσαμε

Με τις τουρκικές προκλήσεις να βαίνουν κλιμακούμενες προς τη χώρα μας αλλά και διατρέχοντας πια ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου από τη Συρία έως και την Κρήτη, πολλοί είναι αυτοί που θυμήθηκαν τα «γκριζαρίσματα» εθνικού χώρου της που αποδέχτηκε η Ελλάδα το 1997 με τη συμφωνία που υπέγραψαν Σημίτης και Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη την ίδια χρονιά, αλλά και την επιλογή της Χάγης που λατρεύουμε να ξεχνάμε, ενίοτε και να την ξορκίζουμε…

Του Δημήτρη Τζιβελέκη

Τα τελευταία 24ωρα η πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, και ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Δημήτρης Καιρίδης, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αμφότεροι, τάχθηκαν, μέσα από δηλώσεις τους υπέρ μιας από κοινού προσφυγής με την Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Υπέρ μιας προσφυγής δηλαδή που θα αναγνωρίζει στο Διεθνές Δικαστήριο τη δικαιοδοσία-αρμοδιότητα να αποφασίσει για όσα οι δύο χώρες μέσω συμφωνίας-συνυποσχετικού θα έχουν προηγουμένως αποδεχθεί. Ωστόσο, σε μια τέτοια περίπτωση διερωτάται κανείς άραγε εάν αυτό το πλαίσιο θα εξαντλείται μόνο στο εύρος της υφαλοκρηπίδας.

Ποιος μίλησε για πόλεμο;

«Η Μπακογιάννη», έγραψε η «Daily Sabah», «η οποία είναι η αδελφή του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και η οποία υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών μεταξύ 2006 και 2009, προειδοποίησε ότι η πορεία προς τον πόλεμο με την Τουρκία δεν είναι λογική γιατί κανείς δεν θα θυσιαστεί για την Ελλάδα». Σημειωτέον ότι η τουρκική εφημερίδα αναφέρει ότι η Ελλάδα υποστηρίζει τρομοκρατικές ομάδες που στρέφονται ενάντια στην Τουρκία! Γιατί επέλεξε αυτή την ευαίσθητη συγκυρία να μιλήσει η κα Μπακογιάννη πυροβολώντας τα πόδια της χώρας της; Υπήρξε κάποιος στο ελληνικό Κοινοβούλιο ή στην κυβέρνηση που να μίλησε για πόλεμο με την Τουρκία ώστε να χρειάζεται παρέμβαση πρώην υπουργού; Η επιλογή του πολέμου δεν ανήκει στην Ελλάδα, αλλά η κα Μπακογιάννη με την παρέμβασή της κάνει ακριβώς αυτό.

Μήπως θεωρεί η κα Μπακογιάννη ότι η τουρκική «λογική της επίδειξης δύναμης θα οδηγήσει την Τουρκία σε διπλωματική απομόνωση»; Αν πιστεύει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αγνοεί ότι από τη δεκαετία του 1970, η επίδειξη δύναμης της Τουρκίας περισσότερο καλό της έχει κάνει. Ενδεικτικά, η κατοχή της βόρειας Κύπρου μπορεί να μην έχει αναγνωριστεί, αλλά σήμερα η Τουρκία κατάφερε να αναβαθμίσει μεθοδικά τον ηγέτη του ψευδοκράτους σε ισότιμο συνομιλητή ηγέτη κράτους. Ενός ηγέτη που κάθεται ισότιμα απέναντι σε αρχηγό κράτους αναγνωρισμένου από τον ΟΗΕ. Επίσης, το απομονωμένο ψευδοκράτος λαμβάνει χρηματοδότηση από την ΕΕ.

Η «Daily Sabah», αναφερόμενη στην πρώην υπουργό, έγραψε ότι για την κα Μπακογιάννη «ο διάλογος είναι ο μόνος τρόπος επίλυσης των ζητημάτων». Η κα Μπακογιάννη θεωρεί ότι «η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν ορθώς έγινε, κατέγραψε τις διαφωνίες που υπάρχουν αλλά και τη βούληση των δύο πλευρών να κρατήσουν τους διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς. Και είναι σημαντικό, ειδικά όταν είσαι σε κρίση, να συζητάς και να έχεις επικοινωνία».

Σε αυτό το σημείο, η κα Μπακογιάννη συμπεριφέρεται λες και η Ελλάδα έχει να κάνει με «συνεννοήσιμο» κράτος, όπως η Ιταλία.

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Η ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΟΤΑΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΤΙ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΓΚΥΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΘΗΝΑ, ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ

20 χρόνια στο συρτάρι

Στα ΜΜΕ, συμβατικά και ηλεκτρονικά, αναπτύσσεται ένας διάλογος, άλλοτε γόνιμος και άλλοτε αποπροσανατολιστικός, όπου με αφορμή τη σοβούσα ελληνοτουρκική κρίση πολύ συχνά γίνεται η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. Όπως σημειώνει, άλλωστε, και στην επίσημη ιστοσελίδα του το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, «σε περίπτωση που διαφανεί ότι δεν καθίσταται δυνατή η εξεύρεση κοινού εδάφους εντός εύλογου χρόνου» μέσω των διερευνητικών επαφών για το θέμα της υφαλοκρηπίδας, τότε «πάγια θέση της Ελλάδας, η οποία συνάδει απολύτως με το διεθνές δίκαιο και έχει τεθεί και ως κριτήριο στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, είναι η παραπομπή του ζητήματος (σ.σ. της υφαλοκρηπίδας) στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, προκειμένου να μη διαιωνισθεί η διαφορά».

Ωστόσο, από την έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών πλέον μετράμε σχεδόν 20 χρόνια. Ο «εύλογος χρόνος», με άλλα λόγια, έχει εκπνεύσει προ πολλού, και «η διαφορά διαιωνίζεται» επιδεινούμενη, με την Τουρκία να διεκδικεί πλέον εξωτερικά όρια υφαλοκρηπίδας… νοτίως όχι πια της Ρόδου αλλά της Κρήτης.

Από το 1999 έχουν περάσει 20 χρόνια και τα δεδομένα έχουν εν τω μεταξύ αλλάξει. Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας πλέον αμφισβητείται, όπερ σημαίνει ότι και τα κριτήρια τα απορρέοντα ως προϋποθέσεις από την εν λόγω ενταξιακή πορεία έχουν εν τω μεταξύ χάσει την όποια διαπραγματευτική αξία ίσως είχαν στο παρελθόν. Γι’ αυτό είναι ώρα για συγκρότηση ενός Μετώπου Λογικής για τα Εθνικά θέματα, που θα αποδέχεται το προφανές, ότι η Τουρκία συνιστά απειλή για το Έθνος.  Είναι αυτονόητο, ότι ουδείς εχέφρων άνθρωπος προτιμά την πολεμική σύρραξη, από την ειρηνική, και με βάση το διεθνές δίκαιο διευθέτηση μέσω διαλόγου των διαφορών. Άλλωστε, το διεθνές κύρος κάθε κράτους, παγκοσμίως, είναι ευθέως ανάλογο με την ικανότητά του να υπερασπίζεται τα εθνικά του συμφέροντα.