Η πραγματικότητα «κόβει» τη… μαγιονέζα των ελληνοτουρκικών

Η σημερινή επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατία ακολουθεί χρονολογικά την μαύρη επέτειο της εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο.

Τα έφερε, δε, έτσι η συγκυρία που και οι δύο σημαδιακές ημερομηνίες συμπίπτουν με την εν εξελίξει ελληνοτουρκική προσέγγιση.

Στο θέμα αναφέρεται συστηματικά η «Α» και στην ηλεκτρονική και στην έντυπή έκδοσή της καθώς η μόνη πλευρά που φαίνεται να τείνει μονίμως χέρι φιλία κι αυτό να… δαγκώνεται είναι η ελληνική.

Δεν το λέμε εμείς. Το αποδεικνύει η… κακούργα η πραγματικότητα που έχει το κακό χούι να «κόβει τη μαγιονέζα» της απόπειρας εξομάλυνσης των ελληνο-τουρκικών.

Με το Κυπριακό να είναι από τα μείζονα αγκάθια στις σχέσεις των δύο χωρών, ο Ερντογάν επέλεξε πριν απο μερικά 24ωρα να γιορτάσει την 49η επέτειο της εισβολής –«Ειρηνευτική Επιχείρηση» το χαρακτηρίζει η Άγκυρα– εγκαινιάζοντας το νέο αεροδρόμιο Ετσάν στα Κατεχόμενα το οποίο φέρεται να είναι χτισμένο πάνω σε ομαδικούς τάφους Ελληνοκυπρίων.

Όσο για την Θράκη που η Αθήνα ξιφουλκεί ότι πλέον δεν είναι ανεκτές οι ξεδιάντροπες τουρκικές παρεμβάσεις, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών «τιμά» σήμερα, 24 Ιουλίου, τη μνήμη του Αχμέτ Σαδίκ ανακοινώνοντας ότι «θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους συμπατριώτες μας στον δίκαιο αγώνα στον οποίο ηγήθηκε ο Σαδίκ Αχμέτ και να προστατεύουμε όλα τα νόμιμα δικαιώματα της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης».

Για να μην πούμε ότι μέρα που είναι σήμερα οι Τούρκοι θυμήθηκαν με πανηγυρικούς τόνους τα τρίχρονα της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

Το μόνο που ξέχασαν οι γείτονες είναι αυτό που δεν τους συμφέρει: ότι σαν σήμερα το 1923 υπογράφηκε στην Ελβετία η Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία θυμήθηκε σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο νέος επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Γιώργος Γεραπετρίτης λέγοντας μεταξύ άλλων:
«(…)Αν το 1923, την επαύριο ενός σκληρού πολέμου με τεράστιες απώλειες και για τις δύο πλευρές, η Ελλάδα και η Τουρκία μπόρεσαν να βρουν την οδό του συμβιβασμού και κατόρθωσαν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, τότε και εμείς, υπό ασυγκρίτως καλύτερες συνθήκες, οφείλουμε να βαδίσουμε με ειλικρίνεια και εντιμότητα το δρόμο της ειρηνικής συνεργασίας και να επιδιώξουμε τη συνεννόηση, τηρώντας τις αρχές και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Η ατέρμονη αντιπαράθεση δεν μπορεί να είναι επιλογή.».

Μήπως είναι επιλογή ο ατέρμονος κατευνασμός;