Μαρτυρία από το τροχαίο με το λεωφορείο στη Βουλγαρία

Συγκλονίζουν οι περιγραφές για το τρομακτικό τροχαίο με τουριστικό λεωφορείο στη Βουλγαρία, στο οποίο επέβαιναν περίπου 50 άτομα.

Σύμφωνα με πληροφορίες το όχημα συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με φορτηγό με αποτέλεσμα να τραυματιστούν δέκα άτομα εκ των οποίων οι οκτώ Ελληνες.

Από τους οκτώ οι επτά πήραν εξιτήριο και είναι καλά στην υγεία τους ενώ μόνο μία γυναίκα νοσηλεύεται στο νοσοκομείο της Βουλγαρίας χωρίς όμως να διατρέχει κίνδυνο η ζωή της.

Η κ. Σταυρούλα Ηλιοπούλου, επιβάτις στο τουριστικό λεωφορείο και μία από τους 10 τραυματίες περιέγραψε τις στιγμές που βίωσε από την σύγκρουση των δύο οχημάτων.

«Είμαστε όλοι χτυπημένοι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Εγώ πήδηξα από το λεωφορείο και χτύπησα στο πόδι και το πρόσωπο από τα θραύσματα των τζαμιών», ανέφερε αρχικά η κ. Ηλιοπούλου.
«Γυρνούσαμε στην Ελλάδα, από Ρουμανία, καθώς είχαμε πάει διακοπές για εκεί για πρωτοχρονιάτικες διακοπές. Στις 31/12 είχαμε μια μικρή καραμπόλα στα Καρπάθια Όρη, όμως δεν ήταν κάτι σοβαρό, μπαίνουμε στο λεωφορείο και συνεχίζουμε. Γυρίσαμε από τα Καρπάθια στο Βουκουρέστι. Είχαμε έναν εξαίρετο οδηγό. Για να γυρίσουμε όμως Σόφια και να κατευθυνθούμε προς Ελλάδα, έπρεπε να αλλάξουμε πούλμαν, γιατί είχε σπάσει το παρμπρίζ από την καραμπόλα. Ξεκινήσαμε με καινούριο πούλμαν και οδηγό και από πίσω το χτυπημένο λεωφορείο» περιέγραψε η ίδια μιλώντας στο OPEN.

«Ξαφνικά ξεφύγαμε της πορείας μας»

Στην συνέχεια η κ. Ηλιοπούλου αναφέρθηκε και στο τροχαίο: «Όπως προχωράμε και βγαίνουμε από την Ρουμανία προς Βουλγαρία, δεν ξέρω εκείνη την ώρα τι έχει γίνει γιατί βρίσκομαι πίσω δεξιά στην μεσαία πόρτα, ξαφνικά ξεφύγαμε της πορείας μας, μπήκαμε στο χαντάκι και διασχίσαμε μερικά μέτρα και φτάσαμε σε κάτι δένδρα, όπου εκεί ακινητοποιήθηκε το πούλμαν».

«Εκείνη την ώρα ήμαστε σε μία κατάσταση που δεν ξέρουμε αν το πούλμαν θα αντέξει να μας κρατήσει και θα κάνουμε τούμπες, ή θα πάρουμε φωτιά. Επικράτησε πανικός, υπήρχαν παιδιά και μεγάλοι άνθρωποι. Είχαν σπάσει τα τζάμια και όλοι ήμασταν με αίματα. Λέμε κάποιοι ότι πρέπει να πηδήξουμε. Τότε είπαμε ότι κάποιοι πρέπει να πηδήξουμε και να αρχίσουμε να απεγκλωβίζουμε τους υπόλοιπους. Πήδηξα δεύτερη ή τρίτη δεν θυμάμαι, και χτυπήσαμε τα πόδια μας από το ύψος -το λιγότερο είναι αυτό- και αρχίζουμε να απεγκλωβίζουμε κόσμο.

»Ευτυχώς ανοίγει η μεσαία πόρτα και βγάζουμε τον κόσμο και κατέβηκαν όλοι. Μετά καταλάβαμε ότι το πούλμαν συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με ένα άλλο όχημα. Ήταν τόσο γρήγορο όλο αυτό που έγινε που ήταν αδύνατο να καταλάβουμε το μπαμ. Ο οδηγός έριξε δεξιά το λεωφορείο για να μην έχουμε μετωπική σύγκρουση» συνέχισε η επιβάτις.

«Η ξεναγός χτύπησε αρκετά στο κεφάλι»

Η κ. Σταυρούλα αναφέρθηκε και στην κατάσταση της υγείας των επιβατών: «Όλοι είναι σχετικά καλά, μόνο η ξεναγός μας είναι αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο, που χτύπησε αρκετά στο κεφάλι και μια κυρία που χτύπησε σοβαρά στο μάτι, η οποία χειρουργείται σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Ταξίδευα με δύο φίλες μου. Όλες είμαστε χτυπημένες. Αυτή τη στιγμή είμαστε στη Σόφια, αλλά δεν θα συνεχίσουμε την επιστροφή μας με πούλμαν, αλλά με αεροπλάνο. Και άλλοι επιβάτες έφυγαν με ταξί ή άλλα μέσα».

«Μας είχαν στο έλεος του Θεού»

Σε ερώτηση για το αν θα κινηθούν νομικά κατά της εταιρείας: «Όχι δεν είμαστε ικανοποιημένοι με το πώς διαχειρίστηκε η εταιρεία το τροχαίο. Είναι δυνατόν; Μας είχανε στο έλεος του θεού. Και όχι μόνο αυτοί τα ίδια και η πρεσβεία. Αφού γίνεται το τροχαίο μας ζητάνε να μπούμε στο δεύτερο -χτυπημένο- λεωφορείο (που είχε σπάσει το παρμπρίζ, ώστε να πάμε σε ένα βενζινάδικο για να είμαστε πιο ασφαλείς για να μην είμαστε στη μέση του δρόμου. Πηγαίνουμε εκεί και το μόνο που ζητάμε από την πρεσβεία είναι να έρθει μπροστά από το χτυπημένο λεωφορείο ένα περιπολικό της αστυνομίας για να μας συνοδεύσει με ασφάλεια. Όμως πας είπαν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει καθώς δεν έχει σημειωθεί κάποια τρομοκρατική επίθεση. Και αφού έγινε σάλος στα sites και τα κανάλια, η βουλγάρικη αστυνομία αποφάσισε ότι πρέπει να μας συνοδεύσει τελικά. Από την πλευρά του τουριστικού γραφείο, πλην ότι δώσαμε μια φορά τα ονόματά μας, δεν είχαμε καμία βοήθεια. Τους παίρναμε τηλέφωνο για να μας βοηθήσουν και μας λέγανε «θα δούμε τι θα κάνουμε»,… καμία βοήθεια. Από τις 12 το μεσημέρι, καταλήξαμε κάπου στις 2 η ώρα το βράδυ».