Μία διαφορετική Ρεάλ

Πριν από 13 χρόνια, ο Λουίς Φίγκο έπαιρνε τη μεγάλη απόφαση να μεταγραφεί από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ, με τον πρόεδρο της «βασίλισσας», Φλορεντίνο Πέρεθ να «εγκαινιάζει» το πλάνο των «galacticos», αγοράζοντας τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη.

Ένα χρόνο αργότερα, με αφορμή την απόκτηση του Ζινεντίν Ζιντάν από τη Γιουβέντους, αυτή η μεταγραφική πολιτική ονομάστηκε από τους Ισπανούς δημοσιογράφους «Zidanes and Pavones» με τον δεύτερο (Φραντσίσκο Παβόν) να αποτελεί τότε, το καλύτερο «προϊόν» των ακαδημιών των «μερένχες». Ο κεντρικός αμυντικός, βέβαια, απείχε πολύ από το επίπεδο να σταθεί επάξια στη μεγαλύτερη –κατά τεκμήριο- ομάδα της Ευρώπης και πιο πολύ προωθήθηκε επειδή προερχόταν από τα κλιμάκια του συλλόγου.

Λίγα χρόνια αργότερα αποδείχτηκε (και αφού η ομάδα των Ρομπέρτο Κάρλος, Μακελελέ, Φίγκο, Ζιντάν, Ραούλ, Μοριέντες με προπονητή τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε κατακτώντας το Champions League του 2002, ολοκλήρωσε τον κύκλο της) ότι ουσιαστικά στη Ρεάλ μόνο λύσεις τύπου Ζιντάν υπήρχαν, και επειδή παίκτες σαν τον Γάλλο δεν βγαίνουν κάθε μέρα –ούτε καν ανά 10 χρόνια- το πλάνο με τις πριμαντόνες, οδήγησε τους Μαδριλένους σε αδιέξοδο. Η ταυτόχρονη πρόοδος εκείνη την περίοδο της Μπαρτσελόνα, μετέτρεψε τη Ρεάλ σε φτωχό συγγενή, με αποτέλεσμα από το 2006 μέχρι σήμερα να κατακτά μόλις 3 πρωταθλήματα.

Κεφαλή του συλλόγου σήμερα είναι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο άνθρωπος δηλαδή που δημιούργησε τη σχολή των «galacticos», αφού επέστρεψε στην ηγεσία το 2009 με στόχο την εκ νέου κατάκτηση της Ευρώπης. Ο τρόπος για να πετύχει το σκοπό του ήταν ίδιος με το 2001. Οι μεταγραφές των Κακά, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπενζεμά και η μετέπειτα πρόσληψη του Ζοσέ Μουρίνιο «ταρακούνησαν» όλη την Ευρώπη αλλά η δέκατη ευρωπαϊκή κούπα, δεν ήρθε στη Μαδρίτη.

Ένεκα αυτών των –αποτυχημένων- αποτελεσμάτων, το καλοκαίρι του 2013 είναι σημαδιακό για την πορεία του συλλόγου, αφού ο Ζινεντίν Ζιντάν (συμβουλάτορας του Φλορεντίνο Πέρεθ) έπεισε το μεγάλο αφεντικό να αφήσει στην άκρη τις μεταγραφές που πρωταρχικό στόχο είχαν τον εντυπωσιασμό και να αφοσιωθεί στην ουσία. Και επειδή ό,τι καλύτερο από θέμα ποιότητας ποδοσφαιριστών το έχει η Ισπανία, ήταν τουλάχιστον οξύμωρο η Ρεάλ Μαδρίτης να μην επενδύει σε γηγενείς παίκτες.

Για αυτό το λόγο λοιπόν, από φέτος στη «Βασίλισσα» παρατηρείται στροφή 180 μοιρών στη μεταγραφική της πολιτική. Όχι ως προς τα ποσά που ξοδεύει (άλλωστε το brand name της Ρεάλ είναι τέτοιο που δεν της επιτρέπει να αγοράζει σε φθηνές τιμές) αλλά ως προς τα πού τα ξοδεύει.

Η αναφορά των ονομάτων που έχουν περάσει το φετινό καλοκαίρι το κατώφλι του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» πείθει και τους πιο δύσπιστους. Ίσκο (30 εκατ. ευρώ από τη Μάλαγα), Ιγιαραμέντι (37 εκατ. ευρώ από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ), Ντάνιελ Καρβαχάλ (6,5 εκατ. ευρώ από Μπάγερ Λεβερκούζεν) και Κασεμίρο (6 εκατ. ευρώ, 20χρονος Βραζιλιάνος). Αν σ’ αυτούς συμπεριλάβει κανείς και τους Χεσέ και Νάτσο Φερνάντεζ που προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα λόγω της εντυπωσιακής τους παρουσίας με την εθνική Νέων της Ισπανίας τότε η αλλαγή φιλοσοφίας είναι παραπάνω από εμφανής. Σύνολο επένδυσης: 80 εκατ. ευρώ.

Ουσιαστικά, η Ρεάλ Μαδρίτης, βλέποντας ότι το ποδοσφαιρικό «χρυσάφι» (Ισπανοί ποδοσφαιριστές) να είναι μέσα στα πόδια της δεν μπορούσε παρά να το αποκτήσει. Η… συνταγή της θυμίζει σε πολλά σημεία εκείνη της Μπαρτσελόνα (νεαροί γηγενείς ποδοσφαιριστές) με τη διαφορά φυσικά να εντοπίζεται στο γεγονός ότι οι Καταλανοί λόγω της δομής που έχουν θεσπίσει τόσα χρόνια, δεν χρειάζεται να αγοράζουν από άλλες ομάδες της Primera, αφού τα ταλέντα που βγαίνουν από τις Ακαδημίες της, φέρνουν τη… δουλειά εις πέρας.

Μένει να φανεί φυσικά, τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό το νέο «πείραμα» και αν θα καταφέρει ο τεχνικός της ομάδας, Κάρλο Αντσελότι να ανταποκριθεί σε μια κατάσταση που και για αυτόν είναι πρωτόγνωρη, αφού πάντα αναλάμβανε ομάδες που το ρόστερ τους ήταν δομημένο για την κατάκτηση τίτλων, όπως η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Τσέλσι, ακόμα και η Παρί Σεν Ζερμέν. Θα στηριχτεί αυτή η νέα φιλοσοφία σε περίπτωση μη επιθυμητών αποτελεσμάτων; Αυτό είναι κάτι που θα φανεί από το μέλλον και φυσικά τη διάθεση του πάντα απαιτητικού κοινού της «Βασίλισσας».