Ο Άγγελος και το «Όνομα του Ρόδου»

Ο Άγγελος έδωσε κατ’ ευθείαν το στίγμα του στην εθνική ομάδα. Μάντρωμα. Το ξενοδοχείο έχει μεταβληθεί σε μοναστήρι. Άπαξ και κλείσει η πόρτα πίσω, ούτε βγαίνεις, ούτε μπαίνεις. Πειθαρχία και καλά. Μιλάμε για φοβερά πράγματα. Λες κι είμαστε στη δεκαετία του ’60.

Τι φοβάται ο Άγγελος; Μη τυχόν πάει κανένας και κάνει κανένα κήρυγμα; Απορούσαν οι διεθνείς. Αυτό ήταν που έλεγε ο Άγγελος ότι θα κοιταχτεί στα μάτια και θα τα βρει «με τα παιδιά» μέσα σε πέντε λεπτά; Έτσι τα βρήκανε, δηλαδή; Με μάντρωμα; Αυτό δεν είναι ξενοδοχείο. Μοναστήρι το «Όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο είναι.

Πάντως, η πίστη στον τριαδικό Θεό είναι κυρίαρχο στοιχείο σε κάθε έκφανση της ζωής του Άγγελου Αναστασιάδη. Ως εκ τούτου, ήταν δεδομένο πως θ’ αποτελούσε βασικό στοιχείο στην εξωτερίκευση των θέσεών του προς τους διεθνείς και μάλιστα με το… καλημέρα. Στο πρόγραμμα της εθνικής ομάδας μπήκε πλέον και η προσευχή.

Όμως, ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής δεν λειτουργεί με καταναγκασμό. Προσέφερε τη δυνατότητα σε κάθε παίκτη να επιλέξει αν θα συμμετάσχει σε αυτήν ή όχι. Η… τάση βέβαια είναι σαφής, καθώς σεβαστή η αθεΐα, αλλά οι προτιμήσεις είναι ξεκάθαρες.

Για να έχει την Παναγιά μαζί της η εθνική ομάδα, ο Άγγελος Αναστασιάδης έβαλε και αγιασμό στα νερά των διεθνών. Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα όταν ο Άγγελος πηγαίνει για προσευχή, να πέφτει σε μελαγχολία από τη μοναξιά, αφού οι παίκτες θα το έχουν ρίξει στο τάβλι…